Γράφει ο Λίμπερο
Μόλις δύο ημέρες πριν έγραφα για ένα αισιόδοξο αέρα από τα διοικητικά. Γνωρίζοντας πως υπήρξε διάλογος σε κάποιες περιπτώσεις, (τονίζω το κάποιες γιατί δεν αρκεί) θεωρούσα πως ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε ένα βήμα μπροστά σε συνδυασμό κοινής αποδοχής ή όπως αλλιώς θέλει να το πει κανείς.
Τι είναι κοινό αποδεχτό;
Αρκετές φορές που γράφεται κάτι περί κοινά αποδεχτού συμβουλίου, μπαίνω και εγώ στον πειρασμό να αναρωτηθώ. Τι είναι τελικά ένας κοινά αποδεχτός συνδυασμός; Είναι 5 άτομα από την κάθε πλευρά (Α,Β,Γ); Είναι απλά 15 άτομα που στο άκουσμα τους δεν θα υπάρχει καμία αρνητική αντίδραση; Τι είναι στο τέλος της ημέρας αυτός ο πολυπόθητος στόχος ενός κοινά αποδεχτού διοικητικού συμβουλίου;
Τι δεν είναι αποδεχτό;
Από την άλλη πολύ πιο ξεκάθαρα στο μυαλό μου είναι τα δεδομένα για τα μη αποδεχτά θέματα. Δεν αποδέχομαι επί παραδείγματι άτομα με μή ενεργό ρόλο στο Δ.Σ της ομάδας. Και ποια είναι αυτά; Οι ίδιοι θα πρέπει να γνωρίζουν. Είτε αυτοί που έκλεισαν μετά από πολλά χρόνια τον κύκλο προσφοράς τους, είτε αυτοί που δεν μπορούν ή δεν έχουν τον χρόνο και την δύναμη να προσφέρουν κάτι περισσότερο στο Δ.Σ του Σωματείου.
Γιατί να έχουμε πλευρές;
Με ενοχλεί επίσης ο τρόπος που μέσα σε μια ημέρα από εκεί που όλα ήταν θολά στα διοικητικά, για το ποιος μένει, ποιος φεύγει, ποιος κουράστηκες, ποιος αποχωρεί, ξαφνικά να παρουσιάζεται ο συνδυασμός της υφιστάμενης διοίκησης ως πανέτοιμος και στελεχωμένος με 15 άτομα για να διεκδικήσει τον ψήφο των μελών στις εκλογές. Δεν με ενοχλεί πως διεκδικούν, κάθε άλλο μου αρέσει να υπάρχει ενεργό ενδιαφέρον από άτομα για να βοηθήσουν, αυτό που με ενοχλεί είναι το μια άσπρο και μια μαύρο.
Γιατί να έχουμε πλευρές 2;
Και όμως παρά το γεγονός πως εδώ και μήνες υπάρχει έντονη προσπάθεια από νέα άτομα να ετοιμάσουν τις δικές τους εισηγήσεις και πλάνο για την διαχείριση των προβλημάτων του Σωματείου, φτάνουμε λίγες ημέρες πριν την εκλογική και κλείνουμε πόρτες; Ποιον πολεμούμε με αυτήν την απόφαση; Ποιους αφήνουμε έξω από την ομάδα τελικά; Μια πιο ψύχραιμη επεξεργασία των δεδομένων θα έφερνε πιο καλά αποτελέσματα. Δεν υπάρχει λόγος να αποκλείσει κανείς από αυτήν την προσπάθεια. Όλοι χωράμε, ας πάψουμε επιτέλους να πληγώνουμε την ΟΜΟΝΟΙΑ.
Γιατί τρομάζει η αλλαγή;
Μεγάλο θέμα στην ΟΜΟΝΟΙΑ του 2016 να βρεθεί ένα κοινά αποδεχτό συμβούλιο όπως το έχω εγώ στο μυαλό μου. Καταρχήν με εκνευρίζει και μόνο η ανάγκη να φωνάξουμε για αλλαγή. Η λέξη αυτή φοβίζει κάποιους, αδικαιολόγητα κατά τον γραφών, αφού με τις τεράστιες αποτυχίες που έζησε το Σωματείο πρόσφατα, η αλλαγή θα έπρεπε να ήταν απαίτηση σύσσωμου του Ομονοιάτικου οικοδομήματος. Ούτε στροφή σε εταιρεία συζητήθηκε, ούτε πώληση του Σωματείου σε επιχειρηματία. Τι είναι αυτό που μας τρομάζει από το να συμπορευτεί η παλιά και νέα γενιά στα διοικητικά;
Προσωπικά δεν με ενδιαφέρουν τα άτομα, με ενδιαφέρει η επόμενη ημέρα και για την ώρα τα δεδομένα σπρώχνουν σε εμπόλεμο κλίμα, εμφύλιες διαμάχες και ένα φαύλο κύκλο αντιπαραθέσεων που ζημιώνει την ΟΜΟΝΟΙΑ. Έστω και την τελευταία στιγμή ας κάνουμε το σωστό.
