Γράφει ο Λίμπερο
Τελειώνοντας το προηγούμενο μου άρθρο παραμονή του επαναληπτικού κόντρα στην Μπεϊτάρ δήλωσα πως προσωπικά δεν με τρομάζει η αποτυχία ενδεχόμενου αποκλεισμού και σήμερα νιώθω ακόμη πιο σίγουρος για την πιο πάνω τοποθέτηση.
Με πληγώνει ναι, με απογοητεύει επίσης, όμως δεν με τρομάζει. Καθόλου. Η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν έπρεπε καν να βγει στην Ευρώπη την περσινή χρονιά και το έλεγα με κάθε ευκαιρία. Όταν μια ομάδα όπως η ΟΜΟΝΟΙΑ αντί να κατακτάει το πρωτάθλημα τερματίζει στην 4η και 5η θέση, οφείλει να ξηλωθεί πρώτα από την διοίκηση και μετά τα υπόλοιπα. Η ανάγκη για μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, διαλύει κάθε λογική για κτίσιμο νέας ομάδας.
Γιατί για χάρη μισού εκατομμυρίου, τινάζουμε εδώ και μερικά χρόνια την ψυχολογία του κόσμου στον αέρα, σκοτώνουμε από το ξεκίνημα την κάθε νέα προσπάθεια που επιχειρείται. Τι να τις κάνω τις 400-500 χιλιάδες της Ευρώπης όταν θα ξεκινήσω προετοιμασία λίγες ημέρες μετά από μια καταστροφικά αποτυχημένη (αγωνιστικά) χρονιά; Τι να τις κάνω αυτές τις χιλιάδες όταν δεν θα μπορέσω να απαλλαγώ από το μεγαλύτερο πρόβλημα στο Σωματείο που είναι η πίστη του κόσμου προς την ομάδα και η συσπείρωση; Τι να τις κάνω αν δεν μπορώ να διαχειριστώ την αποτυχία; Ποιος μπορεί να μου απαντήσει αυτό το ερώτημα;
Έγραψα προχτές πως για να καταφέρουμε να ορθοποδήσουμε και σταδιακά να κτίσουμε σε γερές βάσεις, θα χρειαστεί καιρός. Πως έχουμε πολλά να κάνουμε γιατί όλα αυτά τα χρόνια η ΟΜΟΝΟΙΑ «έκοψε» πίσω σε ΟΛΑ. Είναι αδύνατο από τη μία μέρα στην άλλη να αποκατασταθεί η αξιοπιστία του ταμείου, η εύρυθμη λειτουργία του Σωματείου και η σχέση του κόσμου με την ομάδα. Ε λοιπόν με αυτά τα μυαλά και την τακτική μας, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να φορτώνουμε την ομάδα με πίεση που λόγω της μη ετοιμότητας, δεν μπορεί να αντέξει το οικοδόμημα.
Καμιά νέα ομάδα, χωρίς συμπληρωμένο ρόστερ, χωρίς άνεση ρευστότητας για υλοποίηση του προγραμματισμού, και χωρίς ουσιαστικά χρόνο για δέσιμο, ομοιογένεια και εφαρμογή τακτικής μπορεί να πετύχει κάτι περισσότερο στην Ευρώπη από αυτό που είδαμε χθες. Τα παραδείγματα, ακόμη και τα κοντινά μας είναι πολλά όμως δεν μας συγκινούν. Καμία άλλη Κυπριακή ομάδα δεν πέτυχε κάτι στην Ευρώπη κάνοντας τόσες αλλαγές στο ρόστερ της. Όλες στηρίζονταν στον περσινό τους κορμό. Όλες ήταν έτοιμες για να συνεχίσουν από εκεί που έμειναν την περασμένη χρονιά. Εμείς προσπαθούμε να κατεβάσουμε τον θεό, πιστεύοντας πως μόνο η επιθυμία και το όνειρο είναι από μόνα τους ικανά να φέρουν την επιτυχία.
Όποιος φίλαθλος έχει έστω την στοιχειώδη γνώση από ποδόσφαιρο, μπορούσε εύκολα χθες να υποψιαστεί την έκβαση του αποτελέσματος. Με ποδοσφαιριστές στην άμυνα που πρώτη φορά αγωνίζονται μαζί σε επίσημο παιχνίδι και με ένα δίδυμο στο κέντρο που σε καμία περίπτωση δεν προορίζεται για βασική επιλογή, καθώς η ομάδα δεν ολοκλήρωσε την προετοιμασία της ούτε και τις προσθήκες της στο ρόστερ. Με τον πιο έμπειρο και γνώστη της πραγματικότητας παίκτη να θυσιάζεται στο αριστερό φτερό της άμυνας, παρά στην φυσική του θέση, για να καλύψει τρύπες λόγω αυτής της ανετοιμότητας μας, είναι λογικό αγαπητοί φίλοι πως κάπου θα πληρώσεις τα πιο πάνω.
Σημείωση
Τα χρήματα της Ευρώπης είναι πάντα καλοδεχούμενα και με τα οικονομικά μας προβλήματα αναγκαία δεν λέω, όμως θα μπορούσαν να αντληθούν και με άλλους τρόπους φτιάχνοντας συνθήκες και προοπτικές για πρωτάθλημα. Για παράδειγμα 2000 επιπλέον εισιτήρια διαρκείας δίνουν σχεδόν μισό εκατομμύριο έσοδα. Το 2008 ο πράσινος λαός για μια ελπίδα και μια προοπτική έκοψε 8500 κάρτες διαρκείας. Σήμερα είμαστε στο πολύ χαμηλό νούμερο των 3900. Αναλογιστείτε ποιοι είναι οι λόγοι που ο κόσμος ΔΕΝ έχει σήμερα αυτή την ελπίδα και τι κάνουμε λάθος. Δεν με ενδιαφέρουν οι 500-600 ή και 800 χιλιάδες της Ευρώπης. Εγώ ξέρω πως μια ομάδα όπως η ΟΜΟΝΟΙΑ όταν αντί για κατάκτηση πρωταθλήματος, τερματίζει 4η και 5η δεν μπορούμε να μιλούμε για Ευρώπη και ελπίδες διάκρισης.
Το μήνυμα της ημέρας
Aν θέλουμε να δούμε την ΟΜΟΝΟΙΑ ξανά να μεγαλώνει αυτό θα γίνει ΜΕΣΩ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ. Να δει η ομάδα το κάθε παιχνίδι, την κάθε αγωνιστική ως play off ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Έτσι ώστε ακόμη και η ισοπαλία να είναι καταστροφική. Αρκετά να πληγώνουμε το DNA του Σωματείου, όσοι δεν μπορούν να κάνουν την υπέρβαση ακόμη και με περιορισμένους οικονομικούς πόρους ας πάνε σπίτι τους και ας αναλάβουν άλλοι αυτό το βάρος. Δεν γουστάρω αποτυχημένους που παρηγορούνται από τις δυσκολίες που βρήκαν, γουστάρω νικητές που δεν ανέχονται να χάνουν. Πρωτάθλημα ή τέλος σε κάθε ελπίδα για να δούμε την ΟΜΟΝΟΙΑ ξανά μεγάλη. ΜΟΝΟ ΜΕΣΩ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ θα κτιστεί σε λίγα χρόνια ομάδα που θα κτυπά και ευρωπαϊκές επιτυχίες. Ως τότε, με τεταρτοπέμπτες θέσεις στην βαθμολογία, μην ψάχνετε Ευρώπη. Ψάξτε προβλήματα!
ΥΓ: Όσοι πειράζονται από την κριτική ίσως πρέπει να σκεφτούν καλύτερα αν πρέπει να κατέχουν θέσεις με τόσο τεράστια ευθύνη.
