“Στην Κύπρο εστιάζουν στη δύναμη και την αντοχή, ενώ στην Ουγγαρία στην τεχνική του αθλήματος”.
Αυτό απάντησε ο Αντρέ Άλβες όταν ρωτήθηκε για τις διαφορές μεταξύ του ποδοσφαίρου στην Κύπρο και την Ουγγαρία. Και μάλλον εξηγεί γιατί τον πρώτο καιρό, ο Αντρέ δεχόταν διαδοχικά “τσαρτζαρίσματα” και κτυπήματα από τους κεντρικούς αμυντικούς, χωρίς να προστατεύει ουσιαστικά το κορμί του ή την μπάλα. Όταν με το καλό αντιλήφθηκε πως στο νησί τα πράγματα είναι αλλιώς, μετατράπηκε σε μια ασταμάτητη μηχανή του γκολ, έχει μοιράσει καμιά δεκαριά ασσίστ, ενώ παίζει πλέον και με πλάτη στο τέρμα, χωρίς πρόβλημα.
Η αλήθεια είναι, πως ο χρόνος προσαρμογής που χρειάζεται ένας ποδοσφαιριστής, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή, αλλά και από τη διαφορετικότητα του προηγούμενου πρωταθλήματος που αγωνιζόταν. Εξαρτάται επίσης και από τις συνθήκες που θα συναντήσει. Οι περισσότεροι Πορτογάλοι για παράδειγμα, νιώθουν σαν στο σπίτι τους από τη μέρα που έρχονται, τώρα που οφείλεται αυτό μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν. Το θέμα είναι πως πολλές φορές, ομάδες και κόσμος δεν έχουν την υπομονή για να αφήσουν τον παίκτη να δείξει τι αξίζει. Εδώ παρολίγο να σκαρτάρουμε τον Άλβες…
Ο Αντρέ βρήκε τη δύναμη να αντέξει την πίεση, δούλεψε, προσαρμόστηκε και άρχισε να σκοράρει. Πριν από αυτόν όμως, φάγαμε αρκετούς που είτε δεν ήταν τόσο δυνατοί χαρακτήρες, είτε δεν είχαν το χρόνο. Τα 2 τελευταία καλοκαίρια, Τάντιτς και Οζ Ράλι δεν κατάφεραν καν να δουν αγώνα πρωταθλήματος πριν τους στείλουμε πακέτο. Των 2 ποδοσφαιριστών φυσικά, προηγήθηκε η μεγαλύτερη ίσως γκάφα που κάναμε την τελευταία δεκαετία, ο Πάμπλο Κάθερες. Ο Ουρουγουανός ήρθε στην ΟΜΟΝΟΙΑ από τη Ντούισμπουργκ, από το πρώτο φιλικό όμως τον σκαρτάραμε. Έφυγε 3 μήνες μετά για την πατρίδα του, για να κάνει μεγάλες εμφανίσεις με τη φανέλα της Ντανούμπιο, πήρε μεταγραφή στην Αργεντινή και τη Τίγκρε για να επιστρέψει στηνΕυρώπη για τα χρώματα της Μαγιόρκα. Σήμερα είναι στο ρόστερ της Τορίνο, στη Σέριε Α.
Γενικώς, αν η χρονιά μας δεν είχε τόσες ιδιαιτερότητες, σαν ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ θα είχαμε σκαρτάρει κι άλλους παίκτες χωρίς ουσιαστικές ευκαιρίες. Θα μιλήσουμε μόνο για 2, το Μάρκο Σοάρες και τον Άνθονι Σκαραμοτσίνο. Τον Μάρκο μέχρι την 5η αγωνιστική ο κόσμος τον είχε βαφτίσει από αχάπαρο μέχρι αόρατο. Τότε ήταν όμως που έβαλε στη τσέπη του τον Μοράις και τον Πίντο και έκλεισε στόματα. Τον Σκάρα μετά το ματς με τον Απόλλωνα, πολλοί τον είχαν θεωρήσει ληγμένο. Πλέον όμως θεωρείται ο κορυφαίος αριστερός μπακ στην Κύπρο. Ελπίζουμε πως έχουμε μάθει από τα λάθη μας και από τώρα και στο εξής, θα θυμόμαστε πως και οι ποδοσφαιριστές ανθρώποι είναι.
