Το θέμα της άμυνας, το βλέπαμε από τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, ελπίζαμε να το διορθώσουμε και ήδη θεωρούμε βήμα προς εκείνη την κατεύθυνση την χρησιμοποίηση του Κυριάκου. Κάτι που δεν περιμέναμε να δούμε ποτέ με βάση το ρόστερ, είναι την αφλογιστία και την έλλειψη δημιουργικότητας. Δύο συνεχόμενα ενενηντάλεπτα χωρί να σκοράρουμε είναι πάρα πολλά.
Κατά την ταπεινή μας άποψη, αυτό οφείλεται καταρχάς στο ότι χάθηκε η χημεία στα χαφ. Η καταπληκτική περσινή τριάδα, δεν δημιουργεί με την ίδια ευκολία που το έκανε πέρσι και μιλάμε για τον πιο νευραλγικό χώρο στο ποδόσφαιρο. Αποτέλεσμα είναι οι ακραίοι και ο φορ, να τροφοδοτούνται πολύ λίγες φορές με πλεονέκτημα έναντι των αμυντικών. Και από τη στιγμή που και οι ακραίοι δεν είναι στην καλύτερη φόρμα τους (για τον Εφραίμ είμαστε βέβαιοι πως θα βοηθηθεί από συνεχόμενα ενενηντάλεπτα), λίγες φορές πατάμε στην περιοχή με αξιώσεις.
Από κει και πέρα, δεν θέλουμε να το παίξουμε προπονητές, αλλά θεωρούμε πως αρνητική επίδραση έχουν και οι συνεχείς εναλλαγές στον βασικό φορ. Το είχαμε παρατηρήσει και πέρσι, στον πρώτο γύρο όταν Φρέντι και Άλβες έπαιζαν εναλλάξ, δεν απέδιδε κανείς, μάλιστα τον Αντρέ οι ειδήμονες τον είχαν βαφτίσει παλτό και λίγο. Όταν ο Αντρέ έπαιξε συνεχόμενα, έκανε τα δίκτυα να κλάψουν. Από τη στιγμή που ο Ούκας Γκικίεβιτς βρίσκει δίκτυα, ίσως να έπρεπε να παίζει συνεχόμενα και ας μην ήταν ο εαυτός του κόντρα στον Απόλλωνα. Βέβαια προπονητές δεν είμαστε, ούτε επιχειρούμε να το παίξουμε, αν ο Σκέμπρι άλλωστε σκόραρε στο τετ α τετ που βρήκε στο πρώτο ημίχρονο, θα μιλούσαμε για την απόλυτη δικαίωση του κόουτς.
