Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ, όπως την βλέπει ο Νικόλας Χριστοδούλου:
Αν γράψω ότι δεν στεναχωρήθηκα από το αποτέλεσμα της Εκλογικής Συνέλευσης για ανάδειξη των μελών που θα απαρτίζουν το νέο Διοικητικό Συμβούλιο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, θα είναι ψέμα. Δεν βλέπαμε την εκλογή μας σαν αυτοσκοπό, αλλά σαν το μοναδικό τρόπο να πείσουμε για τη ριζική αλλαγή που θα πρέπει να επέλθει στο στερέωμα του αγαπημένου μας σωματείου. Δεν έγινε. Προχωράμε μπροστά.
Η επόμενη μέρα απαιτεί σωστή διαχείριση. Ας εξετάσουμε τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας. Η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει δυστυχώς χωριστεί σε δύο στρατόπεδα (οι στίχοι του Ναζίμ Χικμέτ ταιριάζουν γάντι). Στη μέση αυτών των δύο στρατοπέδων βρίσκεται η ΟΜΟΝΟΙΑ και η απειλή των οικονομικών κριτηρίων του Μαρτίου (και πιο μετά του Ιουνίου και πιο μετά του Σεπτεμβρίου και ούτω καθεξής). Εξ’ ορισμού και εκ της ιδιότητας που μου αποδόθηκε σαν επικεφαλής της Ομάδας Εναλλακτικής Πρότασης θα ασχοληθώ με τη μία εκ των δύο μεριών. Τους πιο νεαρούς, τους πιο οραματιστές, τους πιο αυθόρμητους, τους πιο ατίθασους, τους πιο αντιδραστικούς. Κατ’ αρχήν θα ήθελα να δηλώσω τιμή για το γεγονός ότι συμπορευτήκαμε μαζί. Δεν επικροτώ τα πάντα τα οποία κάνουν ή αντιπροσωπεύουν, όμως από την άλλη συμμερίζομαι και ενστερνίζομαι την ανιδιοτελή αγάπη για την ΟΜΟΝΟΙΑ. Επίσης θα πρέπει να σημειώσω ότι οι συναντήσεις μαζί τους ήταν μακράν πιο παραγωγικές και πιο ουσιαστικές από πολλές που λαμβάνουν χώρα σε επίσημα τραπέζια κάτω από αυστηρές διαδικασίες και κανονισμούς. Η καραμέλα του ότι αυτοί οι άνθρωποι κοστίζουν στην ΟΜΟΝΟΙΑ μόνο λεφτά δεν ισχύει. Η κακοδιαχείριση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ στοίχισε τουλάχιστον 45 φορές περισσότερο από τα οποιαδήποτε λεφτά δόθηκαν ως αποζημιώσεις ή πρόστιμα προς τις διάφορες αρχές. Παρόλα αυτά οτιδήποτε πληρώνεται αδίκως είναι καταδικαστέο.
Κατανοώ πλήρως τη στεναχώρια που τους διακατέχει μετά τα χτεσινά, αλλά διαφωνώ κάπως με την υιοθέτηση του «δεν φταίμε εμείς, φταίνε οι άλλοι». Δεν φταίει το σύστημα, συναγωνιστές μου, για το αποτέλεσμα των εκλογών. Το σύστημα ξέρουμε πως ενεργεί διαχρονικά. Είναι γνωστό, δεν αποτέλεσε έκπληξη. Η αποκλειστική ευθύνη για το ότι βγήκε κορδόνι ο συνδυασμός των 4 βαραίνει μόνο εμάς. Είχαμε την ευκαιρία να εγγράψουμε νέα μέλη από το Σεπτέμβριο του 2012. Δεν το κάναμε. Επαναπαυτήκαμε. Αμελήσαμε. Σκεφτήκαμε βραχυπρόθεσμα. Φανήκαμε καιροσκόποι γιατί καταθέσαμε σημαντικό αριθμό αιτήσεων (186) λίγο πριν τις εκλογές. Δεν είχε σημασία το γεγονός ότι το υπό παραίτηση Διοικητικό Συμβούλιο ένιωσε ότι είχε την εξουσιοδότηση να εκποιήσει ένα περιουσιακό του στοιχείο (Γκιγκίεβιτς), αλλά αδυνατούσε να αποφασίσει για την έγκριση 186 νέων μελών. Λες και η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει ταμειακό πλεόνασμα και δεν χρειάζεται άμεσα ρευστότητα. Σημασία έχει το γεγονός ότι και εμείς από τη δική μας μεριά βλέπαμε την εγγραφή μελών αναγκαία μόνο όταν πλησίαζε η εκλογική αναμέτρηση. Δυστυχώς δεν έχουμε κατανοήσει ακόμη ότι το να δηλώνουμε παρών σε κάθε Γενική Συνέλευση συμβάλλουμε στο να προστατεύουμε την ΟΜΟΝΟΙΑ μας από κακοτοπιές, από ανεξέλεγκτα συμβούλια, από την κακοδιαχείριση. Ναι, σίγουρα θα ήταν ευχής έργο, τα μέλη να απολάμβαναν και κάποια προνόμια. Ποιο όμως μεγαλύτερο προνόμιο υπάρχει από του να συμβάλω στην προστασία και την επιβίωση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ με το απλά να είμαι μέλος. Τα σχόλια περιττεύουν.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ είχε παρελθόν, έχει παρών και θα πρέπει να έχει και μέλλον. Ευτυχώς ακόμη δεν είναι αργά. Το πλάνο εξυγίανσης των 4 Προέδρων, λογαριάζει μεταξύ άλλων, στην προπώληση 4000 εισιτηρίων διαρκείας. Εδώ είναι που χρειάζεται η δυναμική μας απάντηση. Γιατί όχι, αντί της αγοράς 4000 εισιτηρίων διαρκείας να μην εγγραφούν 4000 καινούρια μέλη. Ο μέσος όρος ενός εισιτηρίου διαρκείας δεν ξεπερνά τα €200. Το ίδιο περίπου στοιχίζει και το ετήσιο κόστος συνδρομής ενός νέου μέλους. Άσε που με αυτό τον τρόπο αποφεύγω την προεξόφληση μελλοντικών εσόδων και προστατεύω τη ρευστότητα του σωματείου για τη νέα χρονιά, για να μην ξαναβρεθώ στην ίδια δύσκολη κατάσταση και του χρόνου (αυτό έγινε ουσιαστικά πέρυσι). Ποιος από εμάς δεν έχει τη δυνατότητα να καταβάλλει €15 μηνιαίως; Θα τολμήσω να πω κανείς. Ουσιαστικά αν το σκεφτείτε σοβαρά, τα €15 μηνιαίως αντιστοιχούν σε 50 σεντς ημερησίως. Τόσο απλά. Στερούμε τον εαυτό μας από δύο τσιγάρα, ένα καφέ, ένα ποτό. Έτσι κι αλλιώς όλα αυτά βλάπτουν σοβαρά στην υγεία μας. Αναλογιστείτε μόνο τι θα μας στοιχίσει αν δεν υπάρχει ΟΜΟΝΟΙΑ.
Αυτή τη στιγμή η μαζική εγγραφή νέων μελών θα πρέπει να αντικαταστήσει την προπώληση εισιτηρίων διαρκείας. Προσέξτε, δεν αφήνουμε το σωματείο μας αβοήθητο. Απαντούμε παρών στο κάλεσμα για βοήθεια, αλλά με το δικό μας τρόπο. Δεν το κάνουμε καιροσκοπικά. Γινόμαστε μέλη για να είμαστε εκεί διαχρονικά. Δεν το κάνουμε για να θυμόμαστε την σημασία της ιδιότητας του μέλους σε κάθε εκλογική συνέλευση. Γινόμαστε μέλη για να έχουμε άποψη.
