Η μεγάλη ανατροπή τελικά δεν ήρθε (ας όψεται ο τραυματισμός Φοφανά), αφού ΟΜΟΝΟΙΑ και Αποέλ έμειναν στο 1-1. Είναι όμως κοινώς αποδεκτό πως από το 30 και μετά, η ομάδα μας ήταν σαφώς ανώτερη από τον αντίπαλο και άξιζε να πάρει τη νίκη. Η ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν για άλλη μια εβδομάδα η πιο διαβασμένη ομάδα μες το γήπεδο και μπορεί να μέμφεται μόνο την τύχη για το ότι δεν ήρθε η νίκη.
Ακόμα και στο πρώτο ημίχρονο που η ομάδα μας δεν επιτέθηκε τόσο (όπως αποδείχθηκε βάση επιλογής), δεν απειλήθηκε ιδιαίτερα, παρότι μέχρι το 30 ο αντίπαλος είχε ελαφρά υπεροχή. Ρούνιε και Γκουλόν εξαφάνισαν το Τζιμπούρ, τη στιγμή που ο Ντε Βιτσέντι χάθηκε μες τα αμυντικά χαφ μας. Αν έλειπε η αδράνεια στο γκολ, το πιθανότερο ήταν το ημίχρονο να τελειώσει 0-0. Είχε βέβαια τις ευκαιρίες της, αποτέλεσμα της τακτικής της (οφσάιντ Νούνο, πέναλτι Ράμος), τη στιγμή που ο αντίπαλος απείλησε πλην του γκολ, μόνο στο δοκάρι του Λάνιγκ.
Στο δεύτερο ημίχρονο, η ομάδα του Κώστα Καϊάφα ξεγύμνωσε όλες τις αδυναμίες του αντιπάλου. Ήξερε ακριβώς που να κτυπήσει για να δημιουργήσει κινδύνους και έφτιαξε τελικά 14 τελικές προσπάθειες. Ήταν η πρώτη φορά που οποιοσδήποτε απειλεί τόσο πολύ το Αποέλ, μιας και ο αιώνιος είναι εκεί που βρίσκεται λόγω της αμυντικής του γραμμής. Αν ερχόταν το δεύτερο γκολ, θα ήταν απλά το επιστέγασμα του διαβάσματος από το τεχνικό τημ, το οποίο δεν δίνει βαρύτητα στον συγκεκριμένο τομέα τυχαία. Το ξαναλέμε, ας όψεται ο τραυματισμός του Φοφανά.
