Όταν χάναμε με 3-0 από τον αιώνιο στον πρώτο ημιτελικό κυπέλλου, τα είχαμε μόνο με την ομάδα μας. Όταν τη περασμένη εβδομάδα το Αποέλ σπρωχνόταν κόντρα στην Ανόρθωση, επιλέξαμε να ασχοληθούμε με την ανεπαρκή δική μας εμφάνιση κόντρα στην ΑΕΚ. Χθες όμως, η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν έκανε πίσω. Χθες την έσπρωξε πίσω με μίσος και μανία, ο Αποελίστας, πρώην μέλος της οργανωμένης τους κερκίδας, Αντώνης Χριστοδούλου.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ μπήκε στο γήπεδο πιο έτοιμη και πιο αποφασισμένη από ποτέ. Πρώτη σε κάθε διεκδικίσιμη μπαλιά, παθιασμένη, με νοοτροπία νικητή. Τα εγκλήματα του Χριστοδούλου όμως, δεν την άφησαν να πάρει αυτό που άξιζε. Γιατί και με δέκα παίκτες, τη νίκη άξιζε με το πάθος και τον τρόπο που έπαιξε. Με δέκα από το 23 και λύγισε μόνο από μια κακιά στιγμή, όταν ήταν αναγκασμένη να ρισκάρει για το τρίποντο.
Σε ένα φυσιολογικό πρωτάθλημα, στο οποίο ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας δεν είναι μέτοχος ομάδας, στο οποίο δεν υπάρχουν διαιτητές πρώην οργανωμένοι της ίδιας ομάδας, καιστο οποίο αποφάσεις για τις ποινές δεν παίρνει αθλητικός δικαστής οπαδός της ίδιας ομάδας, η ΟΜΟΝΟΙΑ θα διεκδικούσε σήμερα το πρωτάθλημα. Είναι αν όχι η καλύτερη ομάδα στο πρωτάθλημα, μια από αυτές. Η σκληρή πραγματικότητα όμως θα μας βρει στο τέλος ημέρας 5ους, να τρέχουμε να φτάσουμε την Ευρώπη. Ο γράφον προσωπικά αναρωτιέται αν αξίζει τον κόπο να την κυνηγήσουμε, σε αυτό το μπουρδέλο που παίζουμε. Η οικονομική πραγματικότητα λέει όμως πως πρέπει…
