Είναι φυσιολογικό να υπάρχει θυμός και οργή στις τάξεις του κόσμου για όσα συνέβησαν τα τελευταία δύο χρόνια και όσο πλησιάζουν οι εκλογές να ανοίγει η συζήτηση περί ανάληψης της ευθύνης. Μερίδιο ευθύνης σε όσους συμμετείχαν αναμφίβολα υπάρχει, σε κάποιους μικρότερο, σε κάποιους άλλους κατά πολύ μεγαλύτερο. Από τη στιγμή όμως που υπάρχουν τμήματα και υπεύθυνοι των τμημάτων, η ευθύνη αυτή δεν μπορεί να κατανέμεται ισόποσα, για όλα σε όλους. Αντίληψη εντελώς αντιφατική με τη θέση αρχής ότι χρειαζόμαστε επαγγελματίες σε κάθε πόστο και το κάθε μέλος να έχει την ευθύνη του τομέα του. Σε διαφορετική περίπτωση, όλοι θα έπρεπε να αποφασίζουν για όλα και δεν πρέπει να λειτουργεί έτσι ένα Διοικητικό Συμβούλιο. Εν κατακλείδι, υπάρχουν τμήματα που σημείωσαν πρόοδο τα τελευταία δύο χρόνια και θα ήταν άδικο να τσουβαλιαστούν όλες οι προσπάθειες που έγιναν, λόγω της κατάληξης στο ποδοσφαιρικό ή της τρύπας στο οικονομικό.
Κατά την άποψη μας, την μεγαλύτερη ευθύνη την έχουν πάντοτε όσοι χαράσσουν τη στρατηγική και βάση καταστατικού, υπάρχει εκτελεστική γραμματεία στην οποία ανήκει ο ρόλος. Αυτή είναι στο τέλος που καθορίζει πώς λειτουργεί το σωματείο, εκεί είναι που κατά την άποψη μας έχουμε και τις μεγαλύτερες αδυναμίες τα τελευταία χρόνια. Το γεγονός πως το ποδοσφαιρικό τμήμα αλλάζει μοντέλο πιο συχνά από ότι δεχόμαστε τέρματα, είναι απλή απόδειξη τούτου. Πολλά τμήματα αναγκάζονται απλά να κινούνται στη βάση στήριξης της στρατηγικής, άλλα (όπως π.χ. το φούτσαλ και η πετόσφαιρα) κινούνται εντελώς ανεξάρτητα. Όπως επιβάλλεται να υπάρχει σωστός καταμερισμός των εργασιών, το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και με τις ευθύνες.
