Η σεζόν που έρχεται σιγά σιγά στο τέλος της, έφερε για την ΟΜΟΝΟΙΑ πάρα πολλές αλλαγές. Μέχρι πέρσι, η συζήτηση ήταν «λεφτά, λεφτά, λεφτά…» γιατί πολύ απλά δεν τα είχαμε. Φέτος λεφτά υπάρχουν. Όπως μάθαμε όμως από πρώτο χέρι και όπως θα κατάλαβε πρώτος πρώτος εκείνος που τα διέθεσε, ο Σταύρος Παπασταύρου, από μόνα τους δεν εγγυούνται την επιτυχία. Κατακρίβειαν αν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις και οι σωστές βάσεις, πολύ απλά θα πετάγονται στον κάλαθο των αχρήστων, ή στις τσέπες επιτήδειων που έτυχε να βρίσκονται στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή.
Πρόσφατα, ο γράφων είδε το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Take the ball, pass the ball» που καταπιάνεται με την φοβερή Μπαρτσελόνα του Γκουαρδιόλα της τετραετίας 2008-2012. Προφανώς άλλα είναι τα μεγέθη, άλλες οι απαιτήσεις, αλλά αυτό που εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς είναι πως ο λόγος που εκείνη η ομάδα πέτυχε και ήταν πιθανότατα η καλύτερη όλων των εποχών (υποκειμενικές απόψεις είναι άλλωστε), ήταν γιατί ήταν κομμάτι της φιλοσοφίας της Μπαρτσελόνα, που χτιζόταν χρόνια, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 όταν ο Γιόχαν Κρόιφ ανέλαβε τα ηνία του ποδοσφαιρικού τμήματος. Ακόμα και ο κορυφαίος προπονητής του κόσμου, Πεπ Γκουαρδιόλα, σε αυτή τη φιλοσοφία βασίστηκε και δούλεψε. Ναι, την τελειοποίησε, ναι έβαλε τις δικές του πινελιές, άλλωστε μιλάμε για μια ιδιοφυΐα του ποδοσφαίρου. Η βάση όμως ήταν εκεί.
Στην ΟΜΟΝΟΙΑ φέτος αποκτήθηκαν δυο προπονητές από εντελώς διαφορετικές σχολές. Ο κάθε ένας προσπάθησε (και κατά του γράφοντος, απέτυχε) να δουλέψει εντελώς διαφορετικά, έχοντας εντελώς διαφορετικά πράγματα στο μυαλό. Το σενάριο αυτό το είδαμε σε επανάληψη δεκάδες φορές και όταν το ποδοσφαιρικό τμήμα ήταν ακόμα κομμάτι του σωματείου με μεγαλύτερο κοινό την αποτυχή κατάληξη. Με ποια λογική όμως προσλήφθηκαν οι Ολίβα και Αναστασίου; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με ασφάλεια πολύ απλά γιατί η ΟΜΟΝΟΙΑ αυτή τη στιγμή δεν έχει ούτε ταυτότητα, ούτε δική της φιλοσοφία, όπως δεν είχε σε καμία περίπτωση την τελευταία 5ετία. Επιτρέπει στον εκάστοτε προπονητή, παίκτη, μάνατζερ, να προσπαθεί να επιβάλει την δική του νοοτροπία, ανεξάρτητα αν ταιριάζει στην κουλτούρα και την ιδιοσυγκρασία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.
Πώς σταματά όμως όλο αυτό; Ποδοσφαιρικά, δεν μπορεί προφανώς ένα κείμενο ούτε να εισηγηθεί και σίγουρα ούτε να επιβάλει μια φιλοσοφία παιξίματος. Θα ήταν αστείο άλλωστε, ένας αθλητικογράφος να προσπαθεί να επιβάλει αν η ΟΜΟΝΟΙΑ θα παίζει επιθετικά, αμυντικά, με κοντινές ή μακρινές μπαλιές και λαμβανόταν από οποιονδήποτε σοβαρό «ποδοσφαιράνθρωπο» υπόψιν. Εκείνο που θεωρούμε όμως δεδομένο πως πρέπει να γίνει, είναι να αρχίσουμε να λειτουργούμε βάσει συγκεκριμένων πρωτοκόλλων και κωδίκων συμπεριφοράς, έτσι ώστε η ΟΜΟΝΟΙΑ να έχει απαιτήσεις από τους προπονητές της όσον αφορά τον τρόπο παιξίματος και τις φιλοδοξίες, με τρόπο που να μην τους επιτρέπει να υποκινούν ράβε-ξήλωνε, ή ριζικές αλλαγές στον τρόπο που «κινείται η ομάδα». Έτσι ώστε η ΟΜΟΝΟΙΑ να μην πέφτει ποτέ θύμα εκβιασμών από τον όποιο παίκτη ή «μανατζαραίο», το αντίθετο, να είναι αυτή ο προορισμός που όλοι ζητάνε. Και η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι τυχερή, γιατί στις τόσες προσθαφαιρέσεις που έκανε φέτος, βρέθηκε στο δυναμικό της και μάλιστα σε θέση που να μπορεί να επηρεάσει αποφάσεις, ο Νεόφυτος Λάρκου.
Επί Λάρκου, η ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν για τελευταία φορά σταθερά διεκδικήτρια. Τονίζουμε το σταθερά, για να μην αδικήσουμε άλλους που έκαναν πράγματα (ο Καϊάφας για παράδειγμα μας έφερε μια ανάσα από τους ομίλους) αλλά και για να τονίσουμε ότι δούλευε επί συγκεκριμένου πλαισίου και φιλοσοφίας, που ο ίδιος έθεσε και από το οποίο δεν παρέκκλινε ποτέ. Κι ας ήταν τελικά αυτή η φιλοσοφία ο λόγος που τελικά έφυγε από την ΟΜΟΝΟΙΑ, γιατί το τότε συμβούλιο ήταν αδύνατο και δεν είχε τα βαρίδια που απαιτούνταν για να τον στηρίξει όταν έπρεπε. Πέραν της ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας, είχε γενικώς αρχές και αξίες τις οποίες δεν θυσίαζε για κανένα και τίποτα. Και αυτά είναι που κατά την άποψη μας λείπουν ακόμα και από τη σημερινή ΟΜΟΝΟΙΑ που ξόδεψε τόσα λεφτά. Σε πιο συγκεκριμένα παραδείγματα δεν θα μπούμε, είναι όμως πολλά.
Ο Λάρκου λοιπόν, πλέον βρίσκεται σε πολύ πιο στρατηγικό ρόλο, ικανό να αλλάξει την πλεύση του υπερωκεάνιου ΟΜΟΝΟΙΑ. Και πρέπει να λάβει από τον Σταύρο Παπασταύρου την στήριξη που απαιτείται, για να αρχίζει σιγά σιγά να παίζει το ρόλο του, ώστε να αρχίσουν να εφαρμόζονται σωστά οι διαδικασίες, να δημιουργηθεί κουλτούρα, ώστε η ΟΜΟΝΟΙΑ να αποκτήσει ταυτότητα με ξεκάθαρη δομή, και να φτάσει στο σημείο που πρέπει για να μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό της ξανά διεκδικητή. Μόνο εάν λάβει την απαραίτητη στήριξη από τον Παπασταύρου θα το πετύχει. Αλλιώς του χρόνου να είστε σίγουροι, θα μιλάμε για νέους περαστικούς και προσωρινούς και θα αναρωτιόμαστε αν ήρθαν να τα φάνε του θείου από την Αμερική, που μόλις τώρα ανακαλύπτει το ποδόσφαιρο.
