Δεν είναι η ισοπαλία, μήτε σώνει και καλά η βαθμολογική θέση. Είναι ότι φέτος η ομάδα δείχνει να έχει απωλέσει τις αρετές που την κατέστησαν πρωταθλήτρια λίγους μήνες πριν. Θα μου πεις, υπάρχουν δικαιολογίες, ξυπνάς το πρωί και αναρωτιέσαι αν είσαι θετικός ή αρνητικός, επαφή ή όχι , παίζεις μπάλα από τον Ιούλιο, τραυματισμοί, κόπωση έως και η Αφρική είναι εναντίον σου που πήρε τρία από τα παλληκάρια σου τέτοιες μέρες.
Οκ. Κατανοητό. Αντίξοες συνθήκες. Αντίξοες συνθήκες είχες όμως και πέρσι. Και τέτοια εποχή, πέρναγες αέρα, πατέρα σκορπώντας τριάρες από δω και από κει. Κατανοώ είναι λάθος να γίνεται η σύγκριση με πέρσι, αλλά σε κάποια σημεία είναι και αναπόφευκτη. Και άμα επιχειρήσεις να δεις τι είχες πέρσι και τι φέτος, νομίζω ότι θα σε πιάσει κατάθλιψη.
Τερματοφύλακα που πιάνει τ’ άπιαστα; Εδώ μέχρι και ο τρίτος έπαιξε αφού οι τραυματισμοί και ο Covid δεν σ’ αφήνουν να σταθεροποιηθείς κάτω από τα δοκάρια.
Και αν για πέρσι, ο Φαμπιάνο είχε μπροστά του τείχος, φέτος μόνο τέτοιο δεν είναι. Καλά, καλά έχουμε φτάσει Ιανουάριο και ντουέτο στα στόπερ δεν στέριωσε. Λαγκ, Χούμποτσαν, Παναγιώτου, Γιούστε κάνε όλους τους συνδυασμούς και θα καταλάβεις.
Η ιστορική- μαγική αριστερή γραμμή της περσινής πρωταθλήτριας που ξεκινούσε από την άμυνα και κατέληγε στ’ αντίπαλα δίχτυα φέτος δεν είναι τέτοια. Ο Λέζιακς είναι κουρασμένος και τ’ απανωτά λάθη του μόνο τυχαία δεν είναι. Ο δε αριστερός εξτρέμ που τόσο πολύ έμοιαζε αναγκαίος από το καλοκαίρι δεν ήρθε ποτέ. Να ναι καλά ο Τζιωνής που σώζει κάπως τα πράγματα αλλά δεν υπάρχει Τιάγκο- Τζιωνής παρά μόνο Τζιωνής.
Η δεξιά γραμμή το ίδιο. Ο Σεχού, ο καλύτερος για μένα παίκτης της φετινής Ομόνοιας φαντάζει ο μοναδικός που έκανε βήμα μπρος σε σχέση με την περσινή πρωταθλήτρια.
Και αν πέρσι είχε μπροστά του έναν φρέσκο- διαβολεμένο Λοίζου ή προς τα τέλη και τον Μποτεάγκ φέτος έχει ένα Λοίζου μάλλον κουρασμένο, τον Μποτεάγκ εκτός και το Ζαχαρίου που ακόμη δεν έπεισε. Δεν φτάνει αυτό, η ρεζέρβα του, ο Ψάλτης, δεν τα πήγε και πολύ καλά, φτάνοντας στο σημείο η ομάδα να πάει στην Πάφο και να παίξει με τον Κίκο δεξιά, μοιάζοντας ακρωτηριασμένη.
Στα χαφ, λίγο να δεις το γκολ του Βαλακάρι θα διαπιστώσεις το πρόβλημα. Ο πιο επικίνδυνος παίκτης του πρωταθλήματος από την κορυφή της περιοχής είναι μόνος σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, οπλίζει και στέλνει τη μπάλα εκεί ακριβώς που θέλει.
Πέρσι με κάτι σαν τρίτο στόπερ τον Κούσουλο, δύσκολα θα είχε την πολυτέλεια ο Φιλανδός να κάνει τα δικά του. Ο Μπασιρού παικταράς αλλά μια μέσα, μια έξω ποτέ δεν απέκτησε συνοχή, ο Μιξ χρησιμοποιήθηκε παντού μ’ αμυντικό χαφ δεν είναι, ενώ ο παίκτης βαρόμετρο για την Ομόνοια έχει έναν ακόμη χρόνο στην πλάτη του πάει στα 37 και είναι λογικό να μην μπορεί να κουβαλά το σύνολο στις πλάτες του. Άλλωστε το πολύ σοβαρό πρότζεκτ «αντί- Τζόρντι» που από το καλοκαίρι φώναζε να τεθεί σε ισχύ, παραμένει λίγο πολύ σε εκκρεμότητα.
Επιθετικά, από τον άξονα υπάρχει μόνο ο Παπουλής που και αυτός για ευνόητους λόγους δεν μπορεί να είναι μόνιμα παρόν και σταθερός, ενώ η περιοχή μοιάζει τόσο άδεια που αναρωτιέσαι γιατί στο καλό να γίνονται πλαγιοκοπήσεις όταν τ’ αντίπαλα στόπερ είναι ελεύθερα να κινούνται όπως θέλουν μη έχοντας κάποιον στα πόδια τους. Ο Ντουρίς καλώς έφυγε, του Τσέποβιτς η ψυχολογία είναι στο ναδίρ και ο Κακουλής προσπαθεί ακόμη να δει αν είναι σέντερ φορ ή περιφερειακός..
Όπως και να έχει θα μπορούσα να γράψω πολλά, μα δεν έχει και πολλή σημασία. Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι είμαι fan της ομάδας που καθοδηγείται από τον Μπεργκ, έναν από τους σημαντικότερους προπονητές που ήρθαν ever στην Κύπρο.
Ειναι όμως αλήθεια ότι η φετινή διαχείριση, ο κακός προγραμματισμός του καλοκαιριού που τόσο κουβεντιάσαμε, η συντηρητική πολιτική που ακολουθείται σ’ όλους τους τομείς και η αδυναμία να προστατευτεί η ομάδα από «εξωγενείς» παράγοντες» έχουν φέρει την ομάδα να παλεύει για την εξάδα.
Το πρόγραμμα της Ομόνοιας δεν είναι εύκολο, ούτε και δύσκολο. Κανονικά δεν θα έπρεπε να ήταν και πολύ σημαντικό αν κανείς μας έλεγε μετά σιγουριάς ότι θα βρει τον καλό της εαυτό. Γιατί άμα τον βρει, κερδίζει τον οποιοδήποτε μέσα-έξω και με διαιτητή τον Βασίλη Δημητρίου.
Μόνο που τα πράγματα φαίνεται να ξεφεύγουν και το παραδέχθηκε και ο Μπεργκ. Θεωρώ ότι αυτή η ομάδα, δεν έχει ακόμη κλείσει τον κύκλο της και το γκολ του Τζόρντι με δικαιώνει. Και δεν είναι μάλλον τυχαίο ότι αυτός σκοράρει, υπάρχει μια σημειολογία πίσω απ’ αυτό.
Λάθη έχουν γίνει απ’ όλους και τα χρονικά- βαθμολογικά περιθώρια στένεψαν. Δεν ξέρω πως θα το φτιάξουν, ενδεχομένως οι μεταγραφές να είναι ένα βήμα. Είναι κρίμα πάντως να κλείσει τόσο άδοξα ο κύκλος μιας ομάδας που έγραψε ιστορία και που το καλοκαίρι πολλοί πρωταγωνιστές της δύσκολα θα παραμείνουν. Συνεπώς ή που θα το φτιάξουν ή που θα κλείσει ο κύκλος μ’ έναν τρόπο που σίγουρα δεν τους αξίζει.
