Σε αυτή την κατηγορία δημοσιεύονται απόψεις από αναγνώστες. Δημοσιεύσουμε κάθε άποψη που θα μας σταλεί, χωρίς κατανάγκη να την ασπαζόμαστε, με την προϋπόθεση πως θα τηρεί τους στοιχειώδεις κανόνες του λόγου και να είναι ενυπόγραφη (έστω με κάποιο ψευδώνυμο).

Ότι το οικοδόμημα νοσεί το ζούμε, το βλέπουμε, το συζητάμε μεταξύ μας ξανά και ξανά. Μα δεν αλλάζει κάτι και δεν φαίνεται να υπάρχει μία ένδειξη, μία ελπίδα ότι γίνεται μια προσπάθεια, τελοσπάντων, για να αλλάξει κάτι. Και αυτό φέρνει μεγαλύτερη απογοήτευση από τον ίδιο τον εκτροχιασμό της ομάδας από τους στόχους της, Γενάρη μήνα. Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να μας βρει τόσο απροετοίμαστους ο εκτροχιασμός. Έπρεπε να τον περιμένουμε. Διότι δεν μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό ομάδα που δεν έχει το βάθος να καλύψει απώλειες βασικών ποδοσφαιριστών από τραυματισμούς και κάρτες σε ένα μαραθώνιο, όπως είναι το κυπριακό πρωτάθλημα. Η φετινή Ομόνοια ξεκίνησε με μία καλή εντεκάδα και ως εκεί. Όμως έντεκα παίκτες θα σε πάρουν το πολύ μέχρι πιο κάτω, όπως ακριβώς και συνέβη. Ήρθαν τραυματισμοί, ήρθαν κάρτες και τινάχτηκαν όλα στον αέρα. Ο προγραμματισμός του καλοκαιριού αποδείχθηκε τραγικός και αυτό ακριβώς είναι που μας έθεσε εκτός στόχων από τον Ιανουάριο. Για αυτόν ευθύνη έχει ο προηγούμενος προπονητής. Πολλοί επιχειρηματολογούν ότι δεν αποφάσισε ο προπονητής να φύγει ο Χ παίκτης ή να έρθει ο Ψ ποδοσφαιριστής το περασμένο καλοκαίρι. Δεν είμαι στο Ηλίας Πούλος, δεν ξέρω τι ισχύει και τι δεν ισχύει από όσα διαρρέουν. Εκείνο όμως που μπορώ να πω μετά βεβαιότητας είναι ότι ήταν εγκληματικό να ξεκινήσει η ομάδα το πρωτάθλημα με έναν μόλις αμυντικό μέσο, όταν πέρυσι τέτοια περίοδο βγήκαμε πάλι εκτός στόχων ακριβώς γιατί η ομάδα στερήθηκε τις υπηρεσίες του μοναδικού αμυντικού μέσου που είχε στο ρόστερ της. Εκ του αποτελέσματος λοιπόν, ο Σαβέφσκι απέτυχε στον προγραμματισμό. Είτε τον έκανε ο ίδιος, είτε συμβιβάστηκε με το να του κάνουν τον προγραμματισμό άλλοι.

Το ένα λάθος πάνω στο άλλο

Πέρα από τον τραγικό προγραμματισμό του καλοκαιριού, εξίσου τραγικοί αποδείχθηκαν και οι χειρισμοί του χειμώνα. Καλώς ή κακώς (δεν έχει σημασία πια) η διοίκηση τελειώνει τον προπονητή μέσα Δεκεμβρίου. Ένα προπονητή που η διοίκηση ήταν έτοιμη να τελειώσει από το φθινόπωρο αλλά δεν το έκανε υπό το φόβο της λαϊκής οργής. Αν οι διοικούντες είχαν άποψη ότι κάτι πήγαινε λάθος στο Γέρι και έκρυψαν το πρόβλημα κάτω από το χαλί υπό το φόβο της λαϊκής οργής είναι απλώς εγκληματίες. Εγκληματικό είναι και το γεγονός ότι επέτρεπαν και επιτρέπουν στον προπονητή (πρώην και νυν) να μιλά για πρωτάθλημα την στιγμή που φωνάζουν τα σοβαρά προβλήματα και οι ελλείψεις στο ρόστερ. Εγκληματικό είναι επίσης το γεγονός ότι οι διοικούντες ενώ ήξεραν από νωρίς ότι φεύγει ο Σοάρες, ότι είχαμε επιθετικό πρόβλημα, ότι δεν είχαμε λύσεις στην άμυνα σε περίπτωση απουσίας του Αντράντε και ότι με την επανέναρξη του πρωταθλήματος ακολουθούσε μία σειρά από ντέρμπι, παρόλα αυτά άφησαν τον χρόνο να παρέλθει χωρίς να κινηθούν εγκαίρως για να κλείσουν τα σοβαρά αγωνιστικά κενά. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε πειράματα σε ντέρμπι για να καλύψουμε την απουσία αμυντικού μέσου, την απουσία επιθετικού, την απουσία του μοναδικού αξιόπιστου κεντρικού αμυντικού. Οι ήττες ήρθαν λοιπόν πολύ φυσιολογικά. Ούτε η τύχη, ούτε η κακοδαιμονία. Η ατολμία της διοίκησης, η αδυναμία της να μιλήσει με ειλικρίνεια στον κόσμο για το μέχρι πού μπορεί να φθάσει η ομάδα. Η τοποθέτηση του πήχη ψηλά και οι δημόσιες αναφορές από τον Σαβέφσκι, τον Λοτίνα αργότερα και τους διοικούντες για τον στόχο του πρωταθλητισμού απλώς έκαναν την (αναμενόμενη για τους λόγους που προανέφερα) πτώση πιο επώδυνη για τον κόσμο. Ενώ ο αντικειμενικός στόχος της ομάδας με δεδομένα τα προβλήματα και τα κενά της θα έπρεπε να ήταν η έξοδος στην Ευρώπη.

Η επόμενη μέρα

Πολλοί λένε από το απόγευμα της Κυριακής ότι η ομάδα δεν χρειάζεται να κάνει μεταγραφές και θα πρέπει να δώσει ευκαιρίες σε νέα παιδιά, σε παιδιά δικά της, αφού φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Όλα αυτά θα ακούγονταν πολύ ωραία αν δεν υπήρχε βεβαίως και ο οικονομικός βραχνάς στη μέση. Μπορεί η ομάδα να αντέξει οικονομικά την πιθανότητα να μείνει εκτός Ευρώπης; Ή είναι θέμα επιβίωσης η Ευρώπη; Αν είναι θέμα επιβίωσης του σωματείου, δεν μπορείς παρά να κοιτάξεις πώς θα ενισχυθείς. Ιδανικά, εφόσον υπάρχει και όριο μεταγραφών τον Ιανουάριο, θα μπορούσες να δώσεις και ευκαιρίες σε κάποιους νεαρούς σε θέσεις που πονάς τώρα που ακολουθεί μία σειρά θεωρητικά πιο εύκολων παιχνιδιών (όπως στη θέση του δεξιού μπακ για παράδειγμα). Αλλά πρώτα από όλα πρέπει να πάρουμε μία απόφαση: Θα πάμε για ξήλωμα και επανεκκίνηση και θυσιάζουμε την Ευρώπη; Ή κυνηγούμε την Ευρώπη γιατί είναι θέμα επιβίωσης και θα επιχειρήσουμε την επανεκκίνηση το καλοκαίρι; Το σίγουρο είναι ότι κάποιες αποφάσεις για αγωνιστικά θέματα θα πρέπει να ληφθούν τώρα. Για παίκτες που δεν έχουν θέση στο ρόστερ. Ή για παίκτες που θέλουν να φύγουν. Διαβάζω από χθες ότι ζήτησε να φύγει ο Λεάντρο. Ακόμη ένας παίκτης που ζητά να φύγει. Γιατί; Πώς φθάσαμε στο σημείο ο αρχηγός μας, μετά από τη μετά βαίων και κλάδων επανένταξή του στο ρόστερ το καλοκαίρι, να πετάει παραμονές ντέρμπι το περιβραχιόνιο του αρχηγού και να ζητά να φύγει στην μέση της χρονιάς. Τι πάει τόσο λάθος σε αυτό το οικοδόμημα και ζητάνε παίκτες μόνοι τους να φύγουν; Τι συμβαίνει και όποιος φορά το περιβραχιόνιο του αρχηγού της Ομόνοιας φεύγει; Τι είναι αυτό που είδε ο Σάλατιτς και είπε σε ανύποπτο χρόνο «the club is sick», για να μας κουνήσει μαντίλι λίγο αργότερα. Τι είναι αυτό που μας οδηγεί στο να τελειώνουμε επανειλημμένα παίκτες με συνοπτικές διαδικασίες και να τους κάνουμε δώρο στους αντιπάλους; Αλωνεύτης, Καρυπίδης, Μιχάλης Κωνσταντίνου, Οκκάς. Τι είναι αυτό που επιτρέπει τους παραγοντισμούς, τις ίντριγκες και τη μιζέρια να ανακυκλώνονται και να ταλαιπωρούν αυτό το τεράστιο σωματείο; Ποιο είναι αυτοί που συνεχίζουν να ασελγούν στην ιστορία της Ομόνοιας και να την μικραίνουν χρόνο με τον χρόνο; Είναι ξεκάθαρο ότι δεν αρκεί να αλλάξει το ρόστερ. Δεν αρκεί να έρθει ο καλύτερος προπονητής. Χρειάζονται αλλαγές και στη δομή του σωματείου. Κάποιοι φωνάζουν εταιρεία τώρα. Δεν έχω απάντηση τι είναι το ιδανικό να γίνει. Μπορεί να είναι και η εταιρεία η λύση, μπορεί και να μην είναι. Αν και θεωρώ ότι ίσως η λύση της εταιρείας να προσφέρει άμεσα οικονομικές ανάσες. Εκείνο για το οποίο είμαι βέβαιη είναι ότι με το σημερινό μοντέλο, τις σημερινές νοοτροπίες και εξαρτήσεις κομματικές, οικονομικές ή άλλες, απλώς με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε στην καταστροφή.

(ΥΓ. Επανεκκίνηση χρειάζεται και στην κερκίδα. Δεν γνωρίζω κανένα προσωπικά από τους οργανωμένους και δεν έχω τίποτα προσωπικό μαζί τους. Αλλά μήπως είναι καιρός να προβληματιστεί κάποιος τελοσπάντων για το γεγονός ότι το βόρειο πέταλο δεν είναι πια δημοφιλής κερκίδα; Ότι κάτι δεν πάει καλά και δεν γεμίζει το πέταλο σε παιχνίδια που γεμίζουν οι άλλες δύο κερκίδες;)

ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ζ.