Το καλοκαίρι που μόλις τελείωσε, καμία σχέση δεν είχε με τα προηγούμενα καλοκαίρια τα οποία ήταν γεμάτα μουρμούρα, μοιρολατρία και εσωτερικές διαμάχες. Τα περασμένα καλοκαίρια, δικαιολογημένα και βαθμιαία χρόνο με τον χρόνο, λιγότερος κόσμος έμενε με κλειστά τα μάτια μπροστά στις καταστάσεις που έφεραν το σωματείο μας στα χάλια που όλοι γνωρίζουμε, για να γνέφει καταφατικά σε κάθε κίνηση του κομματικού Δ.Σ. και να το χειροκροτά ακόμα και στην πρώτη ανακοίνωση του υπέρογκου χρέους μερικά χρόνια πριν. Αποτέλεσμα τα άδεια γήπεδα που βλέπαμε πέρσι.

Στο γήπεδο και έξω από το γήπεδο. Διοικητικά, εκτελεστικά και οικονομικά. Σε όποιο τομέα και να κοιτάξουμε η διαχείριση ήταν κάκιστη. Αιτήσεις μελών που χάνονταν στα συρτάρια των γραφείων – αιτήσεις που συμπληρώνονταν με το σταγονόμετρο. Εκλογικές συνέλευσης που εκλέγαν Δ.Σ. μέσα από τα “σκονάκια” που ο κομματικός μηχανισμός ετοίμαζε και έδινε στην ηλικιωμένη και αναπόφευκτα στερημένη από όραμα, ριζοσπαστικές ιδέες και διάθεση για μετωπική σύγκρουση με όσους και όσα πολεμούσαν την ομάδα μας εκλογική βάση των συνελεύσεων. Διαχωρισμός του λαού της ομάδας με μέτρο σύγκρισης το γνωστό σε όλους μας “ομονοιατόμετρο”. Απομάκρυνση του συλλόγου από την πεμπτουσία του, τον κόσμο του. Πανάκριβα πακέτα για τις εκδρομές στο εξωτερικό και τιμές εισιτηρίων για τα εντός έδρας παιχνίδια σε προ οικονομικής κρίσης τιμές, πλην μερικών εξαιρέσεων. Διοικητικά Συμβούλια με σκυφτό το κεφάλι μπροστά στην εξουσία της ΚΟΠ και ένας όμιλος παλαιμάχων στην πρώτη γραμμή της λογικής του παραλόγου. Καμιά διαφάνεια στα οικονομικά του σωματείου και φαινόμενα μη σεβασμού του ίδιου του καταστατικού του σωματείου. Η ττενέκκα στην πρώτη γραμμή για χρόνια..

Είδαμε να ανακοινώνεται η επιστροφή του Δ. Χριστοφή, με την ίδια λογική που το Δ.Σ. του Δώρου Σεραφείμ προ δεκαετίας, χειραγωγούσε τον κόσμο, καθώς μετά από ντροπιαστικές στιγμές στην ιστορία μας, ανακοίνωνε και παρουσίαζε μακέτες για το δήθεν ιδιόκτητο γήπεδο που θα έχτιζε η ομάδα στη περιοχή των Χαλεπιανών δίνοντας έτσι απλόχερα φρούδες ελπίδες στον λαό της ομάδας και ταυτόχρονα κέρδιζε χρόνο ζωής. Είδαμε τιμές στα επίσημα προϊόντα του σωματείου που μάλλον αντιστοιχούσαν σε ομάδες που έχουν νεόπλουτη οπαδική βάση. Είδαμε να ετοιμάζονται να βάλουν ταμπέλα “For Sale” στην Παπανικολή – τα αντανακλαστικά του κόσμου ευτυχώς λειτούργησαν άμεσα και έσωσαν από αυτό το ρεζιλίκι τον σύλλογο. Είδαμε τον σύλλογο μας να γίνεται “σουπερ μαρκετ”. Δεν κακίζω την συγκεκριμένη τακτική διαρκούς οικονομικής ενίσχυσης, απλά λέω ότι τέτοιες κινήσεις τις κάνεις σε καιρούς “ευημερίας” της ομάδας και όχι την ίδια στιγμή που ολόκληρος ο οργανισμός ΟΜΟΝΟΙΑ παραπαίει σε όλα τα επίπεδα. Και σίγουρα όχι με τις άθλιες όπως αποδείχθηκε συμφωνίες που αφήναν στο σωματείο ελάχιστα οικονομικά κέρδη, την ίδια ώρα που πολλά χέρια έπαιρναν κομμάτι από την “πίτα”. Με λίγα λόγια και κυπριακά, μιλλοσφοτζίσματα. Ακόμα ψυχολογικός πόλεμος προς τον κόσμο ότι δήθεν “η ΟΜΟΝΟΙΑ θα κλείσει”. Έπρεπε να βρεθούν τρόποι τα “αρνία” να μείνουν συσπειρωμένα στο μεγαλύτερο βαθμό που ήταν εφικτό.

Όλα αυτά οδήγησαν σε “εμφύλιο πόλεμο” μέσα στις τάξεις του κόσμου μας. Ο κόσμος απελπίστηκε σε τέτοιο βαθμό που κάποιοι πλέον μιλούσαν ακόμα και για το ενδεχόμενο σύστασης εταιρίας μπας και γλιτώσουμε από τον κομματικό βραχνά και εκσυγχρονιστεί ο σύλλογος. Άλλες μερίδες του κόσμου μας σταδιακά πήραν διάφορα μέτρα σε ατομικό επίπεδο. Κύριο ρεύμα η μερίδα του κόσμου που φώναζε “οικονομικό πόλεμο στις διορισμένες διοικήσεις”. Αποχή από το γήπεδο, από εκδηλώσεις, καμία αγορά κάρβουνων, καφέδων κτλ και καμία επίσκεψη για τα οικογενειακά δώρα σε γιορτές και γενέθλια στην Green Boutique. Οικονομικό στέγνωμα του σωματείου μέχρι να αναγκαστούν να παραιτηθούν οι διοικούντες και μέσα από τις συνελεύσεις το λουκέτο και η θλίψη να μετατρέπονταν σε αναζωογόνηση και φρέσκο αέρα. Ένα άλλο δυναμικό ρεύμα, που σε πολλές περιπτώσεις ήταν συνέχεια του προηγούμενου ρεύματος, ήταν το άμεσο “μαύρισμα” του κομματικού μηχανισμού, αφού σαν άλλοι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ, πλέον αρνούνταν να δώσουν την ψήφου τους στο κόμμα που καταδίκασε σε μαρασμό το μοναδικό στοιχείο που έδινε χρώμα στις ζωές τους. Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, ολόκληρος ο κομματικός μηχανισμός ένιωσε την αντίδραση αυτή σε μεγάλο βαθμό.

Μέσα σε αυτόν τον “εμφύλιο πόλεμο”, υπήρχε φυσικά και η Θύρα 9. Η Θ9, πάντα, μπροστά στον αγώνα για εκδημοκρατισμό του συλλόγου και επιστροφή των οργάνων του στη βάση. Η ίδια γενιά της Θ9, που μέσα από αγώνες εκδημοκράτισε την ίδια την Θ9 το 2010 και κέρδισε την αυτονομία της από τον κομματικό μηχανισμό.

Τα χρόνια που πέρασαν, καλός η κακός δεν έχει μεγάλη σημασία εδώ, εξάλλου όλοι θα κριθούμε σε βάθος χρόνου και με βάση τη νέα προσπάθεια που ξεκίνησε το φετινό καλοκαίρι με την ίδια την Θ9 στην πρώτη γραμμή κατευνασμού των πνευμάτων και συσπείρωσης, αποφάσισε να δώσει τις δικές της μάχες μέσα από τα τσιμέντα των γηπέδων. Και το κάστρο που επέλεξε να υπερασπιστεί σε τούτο τον πόλεμο, το φύλαξε σε μεγάλο βαθμό. Δεν άφησε, με απλά και κυριολεκτικά λόγια το τριφύλλι να μαραθεί. Ήταν το μοναδικό στοιχείο μέσα στο πράσινο οικοδόμημα που μας έδινε κουράγιο και μας θύμιζε την περηφάνια μας. Βλέπαμε από τη μία, με την κατάθλιψη να μας κτυπά την πόρτα, 11 φανέλες κενού περιεχομένου από ποδοσφαιριστές τουρίστες που ήρθαν και έφυγαν χωρίς καν να αντιληφθούν που ακριβώς ήρθαν και τον σύλλογο να χάνει τις ρίζες τους, τις ιδεολογίες που τον γέννησαν και τα ταξικά του χαρακτηριστικά, και από την άλλη μια μαγική Θ9 στην κερκίδα να κλείνει το σπίτι του κάθε ευκαιριακού οπαδού παραδίδοντας μαθήματα αφοσίωσης και μπόλικης τρέλας, κρατώντας μπροστά μπροστά ένα αλληλέγγυο πανί πότε για τους λαούς της Συρία, της Βενεζουέλα και άλλων δοκιμαζόμενων λαών και πότε για τους κοινωνικά αδικημένους και εργάτες της γης ολόκληρης και άλλοτε για τους ένοπλους και μη ανά τον κόσμο αγωνιστές. Ταυτόχρονα με δικές της ενέργειες βοήθησε να φτάσουμε στο σημείο συσπείρωσης και νέας αρχής που ήμαστε σήμερα, με αφετηρία το τέλος της περσινής αγωνιστικής περιόδου.

Ερχόμενος στο σήμερα, βλέποντας τον λαό έτοιμο να παρασύρει κάθε εχθρό στο διάβα του σε αυτή την νέα αρχή, περνά από το μυαλό μου μια εικόνα. Το καλοκαίρι του 2008, αφού μερικούς μήνες πριν οδηγήθηκε σε παραίτηση η τότε διοίκηση Σεραφείμ, στο πλαίσιο της προεκλογικής εκστρατείας του ΑΚΕΛ για τις προεδρικές εκλογές του κράτους της ίδιας χρονίας, στο πρώτο επίσημο παιχνίδι της χρονίας, στο πρώτο επίσημο της εποχής Μιλτιάδη Νεοφύτου, ένα μεγάλο πανό άνοιξε στο βόρειο πέταλο. “ΞΕΚΙΝΑ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ” έγγραφε εμφατικά. Και όντως ο ενθουσιασμός από τη άφιξη του “επαγγελματία χτίστη“ Μιλτή, που θα έβαζε λεφτά στην ομάδα για μεταγραφές σε συνδυασμό με την επαγγελματική του ιδιότητα που θα έφερναν την κατασκευή ιδιόκτητου γηπέδου ποιο κοντά, ήταν τέτοιος που επέτρεπε οι ελπίδες και οι προσδοκίες του διψασμένου πράσινου λαού να φτάσουν, υπό την επίρροια των διάφορων “υπνωτικών” τύπου Οκκά και Πατζατζόγλου και των διαφόρων υποσχέσεων , στον ουρανό. Τα προβλήματα και οι αντιφάσεις μπήκαν μαεστρικά κάτω από το χαλί. Ο λαός ζούσε στον αστερισμό του “χτίστη”, άσχετα από το γεγονός ότι ο ίδιος ιδέα δεν είχε από ποδόσφαιρο. Ένα περίπου χρόνο μετά, άρχισαν να ακούγονται οι πρώτες φωνές διαμαρτυρίας για τον τρόπο οικονομικής διαχείρισης και για τη διαφθορά συγκεκριμένων ατόμων σε καίρια πόστα του συλλόγου. Φυσικά προέρχονταν από το βόρειο πέταλο και την Θ9. Φυσικά μαζί άρχισε και η προπαγάνδα για τους αντι-ομονοιάτες της βόρειας.

Το τι ακολούθησε στην πενταετία Μιλτή και μετά είναι ότι θέλει να διαγράψει άμεσα ο κάθε Ομονοιάτις. Οικονομική καταστροφή αρχικά, και επιστροφή στην εποχή των δεινοσαύρων στη συνέχεια. Στέλιος Μυλωνάς, Δώρος Σεραφείμ, Λάκης Πολυκάρπου, Άγης Ιακοβίδης είναι μερικά από τα ονόματα που βούλιαξαν την ΟΜΟΝΟΙΑ στη νοοτροπία της ηττοπάθειας κατά την πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας και που στην συνέχεια, επιστρατεύτηκαν για να “βγάλουν τα κάστανα από τη φωτία”, τρομάρα τους. Να σουλουπώσουν τον σύλλογο οικονομικά, άλλοι με τα μπακαλοδεύτερα τους και άλλοι με τις ιατρικές τους γνώσεις…

Σήμερα λοιπόν, Κυριακή 10/09/2017 ξεκινά και επίσημα, μια καινούργια αντεπίθεση. Με διαφορές αλλά και ομοιότητες από την πρώτη, προ δεκαετίας αντεπίθεση που ξεκίνησε αλλά γρήγορα εκτροχιάστηκε γιατί δεν ήταν χτισμένη πάνω σε σωστές βάσης.

Αφενός οι διεργασίες που ζούμε καθημερινά το τελευταίο τρίμηνο, και αυτό οφείλουμε να το κατανοήσουμε πριν από όλα, ότι δηλαδή είμαστε τα ζωντανά κύτταρα της ιστορίας του συλλόγου μας που γράφεται σήμερα, ότι το δικό μας σήμερα είναι αυτό που θα ορίσει το αύριο του Α.Σ.Ο.Λ., είναι πολύ ποιο ποιοτικές από τις διεργασίες του 2008. Αφετέρου κατά παρόμοιο τρόπο με το 2008, τα προβλήματα και οι αντιφάσεις που η ομάδα κουβαλά την τελευταία εικοσαετία φαίνεται να κρύβονται κάτω από το χαλί κάτι που σημαίνει την προοδευτική τους εξέλιξη σε ορολογιακή βόμβα που αργά η γρήγορα αναπόφευκτα θα εκραγεί καθώς στις πρώτες δυσκολίες η εμπειρία λέει ότι οι τελευταίοι που θα φταίξουν θα είναι οι πραγματικά υπεύθυνοι και τα προβλήματα τότε ένα ένα θα αρχίσουν να εμφανίζονται ξανά.

Το Δ.Σ. κατάφερε να ενώσει, να κάνει μια γροθιά μετά από χρόνια την διοίκηση, το τεχνικό επιτελείο και τους παίκτες με την μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου. Μεγάλο βήμα, άρχισε να μυρίζει ξανά ΟΜΟΝΟΙΑ. Ο στόχος αυτός επιτεύχθηκε με απλές κινήσεις που ο κόσμος του συλλόγου έδειχνε εδώ και χρόνια. Αποκατάσταση των σχέσεων με τους οργανωμένους. Φτήνυναν τα εισιτήρια διαρκείας, κυρίως με την προσφορά τον 100ευρώ για το πέταλο. Εξαιρετική και άκρως Ομονοιάτικη η κίνηση να δώσει δωρεάν εισιτήρια διαρκείας σε λήπτες ΕΕΕ και μετανάστες. Ανοικτές προπονήσεις σε Γέρι και Πλάτρες. Η ηλεκτρονική πλατφόρμα OMONOIA Premium που προσφέρει καθημερινή επικοινωνία ομάδας – κόσμου. Έδειξε επιτέλους πρόθυμο να συγκρουστεί με τις σκοτεινές δυνάμεις του ποδοσφαίρου της χώρας ! Έκανε εκστρατεία εγγραφής μελών, φυσικά όχι στο βαθμό που έπρεπε και είναι εφικτό να γίνει, γενικά όμως δείχνει διάθεση να ακούσει τον κόσμο και να τον φέρει ποιο κοντά.

Ο κόσμος είδε επιτέλους να γίνεται σοβαρός αγωνιστικός προγραμματισμός, ομάδας που θέτει ψηλούς στόχους και θέλει να τους πιάσει, η ομάδα δείχνει να βρίσκει την χαμένη ταυτότητα της ενώ ταυτόχρονα απομακρύνθηκε από μανατζαρέους που τα τελευταία χρόνια έκαναν για την πάρτη τους χρυσές δουλείες πάνω στις πλάτες της ομάδας μας.

Όλα αυτά τα ποιοτικά άλματα σε επίπεδο διοίκησης, επικοινωνίας, αγωνιστικού υλικού μόνο ως θετικά μπορούν να αποτιμηθούν με το τέλος της περιόδου προετοιμασίας και του πρώτου στάδιου ανοικοδόμησης του συλλόγου.

Ταυτόχρονα όμως, στο Δ.Σ. που προχώρησε μερικά βήματα μπροστά υπάρχουν αρκετά μέλη που συμμετείχαν με την ίδια ιδιότητα, ίσως από διαφορετικά πόστα και στις καταστροφικές διοικήσεις των περασμένων ετών. Επίσης το παρών διαλλακτικό, σε σχέση με τα προηγούμενα, Δ.Σ. εκλέχθηκε και αυτό “κορδόνι” από τα κομματικά γραφεία. Ή ακόμα το γεγονός ότι η “φόρα” που πήρε το θέμα της εγγραφής νέων μελών κόπηκε γρήγορα, προκαλεί δικαιολογημένα δυσπιστία. Ακόμα και η σκέψη των προεδρικών εκλογών του 2018 οδηγεί στην σκέψη της διασύνδεσης της ποιοτικής αλλαγής του Δ.Σ. με την γενικότερη προεκλογική εκστρατεία του ΑΚΕΛ. Αν αναλογιστούμε και την πολιτική κατηφόρα που πήρε με φόρα το ΑΚΕΛ, που δεν μας αφορά εδώ, εύκολα διαπιστώνουμε, με την εμπειρία που μας έδωσε η πρώτη παραίτηση Σεραφείμ το 2008, ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ με ευκολία μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο συσπείρωσης των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ, μέσω της εκπλήρωσης των πάγιων απαιτήσεων του κόσμου, ψάχνοντας ένα πράσινο “succes story” καθώς αντλεί μεγάλο ποσοστό ψήφων από τον λαϊκό κόσμο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.

Στα 9 χρόνια που μεσολάβησαν από το 2008 μέχρι σήμερα το 2017, βρεθήκαμε από τον αστερισμό του Μιλτή, στα Τάρταρα στον κάτω κόσμο και ξανά σε κάποιο αστερισμό, του Πάμπου Χριστοδούλου αυτή τη φορά. Η αμεσότητα που τα πάντα ξεχάστηκαν, το γεγονός ότι ούτε καν συζητιούνται πλέον τα διαχρονικά προβλήματα που ταλανίζουν την ομάδα μας ανάμεσα στον κόσμο ενοχλεί μερίδα του κόσμου μας που σε αυτήν ανήκω και εγώ. Χωρίς να μπαίνει θέμα για τον προπονητή, δεν κρίνεται ο προπονητής εδώ αλλά τα αντανακλαστικά του λαούς μας.

Αυτά τα δεδομένα δεν αρέσουν σε μερίδα του κόσμου μας που παρά το ότι αναγνωρίζει τα βήματα προς τα μπρος και ελκύεται, νιώθει ένα τρέμουλο μέσα της από τα παλιά να την αναζωογονεί όπως όλο τον κόσμο, παραμένει δύσπιστος και θέλει να δει περισσότερα έργα και λιγότερα λόγια πρώτου επιστρέψει κοντά στη μάνα όλων μας για να σμίξει ξανά με όλα τα αδέρφια της.

Άποψη μου, είναι ότι τώρα που πρέπει ο κόσμος να μάθει αλήθειες. Γιατί είναι η ώρα να πάμε μπροστά. Αλήθειες για πρόσωπα και καταστάσεις που τόσα χρόνια ακούει φήμες και κουβέντες του καφενέ, διαβάζει άθλια αλλά και σοβαρά ρεπορτάζ που τον κάνουν να θέλει να μάθει με ακρίβεια πως και ποιοι διέλυσαν συνειδητά προς ιδίων όφελος την ΟΜΟΝΟΙΑ μας. Πως ακριβώς χάθηκαν οι Χαλεπιανές ; Να γνωρίζει επιτέλους πόσο χρέος έχει τελικά το σωματείο. Τα ελάχιστα πρόσωπα που κατάφεραν να μπουν ως ανεξάρτητα μέλη στα τελευταία 3-4 συμβούλια και είδαν τις ιδέες τους να πολεμούνται από το παλιό και το σάπιο να βγουν και να μιλήσουν στον κόσμο. Να μην φοβηθούν τίποτε και κανέναν. Θα έχουν την υπεράσπιση των απανταχού Ομονοιατών όταν τους μιλήσουν ειλικρινά. Να μιλήσουν μέσω της πράσινης δημοσιογραφίας. Μέσω της Θ9. Και η πράσινη δημοσιογραφία και η γραμματεία της Θ9 να πει όσα ξέρει. Να μην φοβηθούν το ενδεχόμενο να χαλάσουν το υπάρχον καλό κλίμα. Αν η διοίκηση ή μέρος της είναι όντως ειλικρινής θα σταθεί δίπλα τους έστω και παρασκηνιακά και θα βοηθήσει να επιτευχθεί απόλυτη διαφάνεια. Αλλά και έτσι να μην είναι θα έχουν μαζί τους την συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, γιατί πλέον νιώθει να τραβά ξανά μπροστά και θα προτιμήσει να “πέσει μαχόμενος” στην πρωτοπορία παρά να γυρίσει πίσω.

Η εμπειρία από την τυφλή εμπιστοσύνη στην διοίκηση Μιλτή τα πρώτα διαστήματα και το πως εξελίχθηκε η όλη ιστορία είναι εκεί φάρος για να μας βοηθήσει να αποφύγουμε τα ίδια μοιραία λάθη και να κινηθούμε στην πορεία της αποκέντρωσης της δομής του σωματείου μας. Είναι ο μόνος τρόπος να μην επιστρέψουμε στα μαύρα χρόνια και την αποσύνθεση.

Οι τελευταίες γενιές μεγαλώσαμε στα πέτρινα χρόνια, δώσαμε όμως τις μάχες μας, ζυμωθήκαμε, χτυπηθήκαμε, συλληφθήκαμε. Μάθαμε τι θα πει αλληλεγγύη και να αγωνίζεσαι για τα πιστεύω σου. Οι δύσκολοι καιροί μας έκαναν μια δυνατή οικογένεια και πλέον ήμαστε έτοιμη να περάσουμε στο προσκήνιο. Τώρα μένει να δείξουμε στην πράξη αν μάθαμε από τα λάθη που έγιναν και από τι μέταλλο είμαστε φτιαγμένοι. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε η νέα αντεπίθεση που ο λαός ξεκινά να γυρίσει μπούμεραγκ και να τον κτυπήσει όπως έγινε στην πρώτη απόπειρα το 2008.

Αυτή η δυναμική και ο ενθουσιασμός που επικρατούν, όλη αυτή η ενέργεια να διοχετευτεί στην κατεύθυνση της πλήρους επιστροφής του σωματείου στη βάση του και στη λογοδοσία, μπροστά στην πλατιά πλέον συνέλευση, των υπαίτιων της κατρακύλας. Η εκδίκηση δεν νομίζω να αποτελεί αυτοσκοπό του Ομονοιάτι. Απλά ο ρημαγμένος αλλά πάντα περήφανος πράσινος λαός, χρειάζεται να δει ονόματα στις χειρότερες σελίδες της ιστορίας του και να φωτίσει σκοτεινές γωνίες για να μπορέσει ήρεμα και απαλλαγμένος από τα βαρίδια του παρελθόντος να τραβήξει τον δρόμο του και να οικοδομήσει σε γερές βάσεις τα όνειρα του.

ΞΕΚΙΝΑ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣH
Το καλοκαίρι που μόλις τελείωσε, καμία σχέση δεν είχε με τα προηγούμενα Ομονοιάτικα καλοκαίρια τα οποία ήταν γέματα μουρμούρα, μοιρολατρία και εσωτερικές διαμάχες. Τα περασμένα καλοκαίρια, δικαιολογημένα και βαθμιαία χρόνο με τον χρόνο, λιγότερος κόσμος έμενε με κλειστά τα μάτια μπροστά στις καταστάσεις που έφεραν το σωματείο μας στα χάλια που όλοι γνωρίζουμε, για να γνέφει καταφατικά σε κάθε κίνηση του κομματικού Δ.Σ. και να το χειροκροτά ακόμα και στην πρώτη ανακοίνωση του υπέρογκου χρέους μερικά χρόνια πριν. Αποτέλεσμα τα άδεια γήπεδα που βλέπαμε πέρσι.

Στο γήπεδο και έξω από το γήπεδο. Διοικητικά, εκτελεστικά και οικονομικά. Σε όποιο τομέα και να κοιτάξουμε η διαχείριση ήταν κάκιστη. Αιτήσεις μελών που χάνονταν στα συρτάρια των γραφείων – αιτήσεις που συμπληρώνονταν με το σταγονόμετρο. Εκλογικές συνέλευσης που εκλέγαν Δ.Σ. μέσα από τα “σκονάκια” που ο κομματικός μηχανισμός ετοίμαζε και έδινε στην ηλικιωμένη και αναπόφευκτα στερημένη από όραμα, ριζοσπαστικές ιδέες και διάθεση για μετωπική σύγκρουση με όσους και όσα πολεμούσαν την ομάδα μας εκλογική βάση των συνελεύσεων. Διαχωρισμός του λαού της ομάδας με μέτρο σύγκρισης το γνωστό σε όλους μας “ομονοιατόμετρο”. Απομάκρυνση του συλλόγου από την πεμπτουσία του, τον κόσμο του. Πανάκριβα πακέτα για τις εκδρομές στο εξωτερικό και τιμές εισιτηρίων για τα εντός έδρας παιχνίδια σε προ οικονομικής κρίσης τιμές, πλην μερικών εξαιρέσεων. Διοικητικά Συμβούλια με σκυφτό το κεφάλι μπροστά στην εξουσία της ΚΟΠ και ένας όμιλος παλαιμάχων στην πρώτη γραμμή της λογικής του παραλόγου. Καμιά διαφάνεια στα οικονομικά του σωματείου και φαινόμενα μη σεβασμού του ίδιου του καταστατικού του σωματείου. Η ττενέκκα στην πρώτη γραμμή για χρόνια..

Είδαμε να ανακοινώνεται η επιστροφή του Δ. Χριστοφή, με την ίδια λογική που το Δ.Σ. του Δώρου Σεραφείμ προ δεκαετίας, χειραγωγούσε τον κόσμο, καθώς μετά από ντροπιαστικές στιγμές στην ιστορία μας, ανακοίνωνε και παρουσίαζε μακέτες για το δήθεν ιδιόκτητο γήπεδο που θα έχτιζε η ομάδα στη περιοχή των Χαλεπιανών δίνοντας έτσι απλόχερα φρούδες ελπίδες στον λαό της ομάδας και ταυτόχρονα κέρδιζε χρόνο ζωής. Είδαμε τιμές στα επίσημα προϊόντα του σωματείου που μάλλον αντιστοιχούσαν σε ομάδες που έχουν νεόπλουτη οπαδική βάση. Είδαμε να ετοιμάζονται να βάλουν ταμπέλα “For Sale” στην Παπανικολή – τα αντανακλαστικά του κόσμου ευτυχώς λειτούργησαν άμεσα και έσωσαν από αυτό το ρεζιλίκι τον σύλλογο. Είδαμε τον σύλλογο μας να γίνεται “σουπερ μαρκετ”. Δεν κακίζω την συγκεκριμένη τακτική διαρκούς οικονομικής ενίσχυσης, απλά λέω ότι τέτοιες κινήσεις τις κάνεις σε καιρούς “ευημερίας” της ομάδας και όχι την ίδια στιγμή που ολόκληρος ο οργανισμός ΟΜΟΝΟΙΑ παραπαίει σε όλα τα επίπεδα. Και σίγουρα όχι με τις άθλιες όπως αποδείχθηκε συμφωνίες που αφήναν στο σωματείο ελάχιστα οικονομικά κέρδη, την ίδια ώρα που πολλά χέρια έπαιρναν κομμάτι από την “πίτα”. Με λίγα λόγια και κυπριακά, μιλλοσφοτζίσματα. Ακόμα ψυχολογικός πόλεμος προς τον κόσμο ότι δήθεν “η ΟΜΟΝΟΙΑ θα κλείσει”. Έπρεπε να βρεθούν τρόποι τα “αρνία” να μείνουν συσπειρωμένα στο μεγαλύτερο βαθμό που ήταν εφικτό.

Όλα αυτά οδήγησαν σε “εμφύλιο πόλεμο” μέσα στις τάξεις του κόσμου μας. Ο κόσμος απελπίστηκε σε τέτοιο βαθμό που κάποιοι πλέον μιλούσαν ακόμα και για το ενδεχόμενο σύστασης εταιρίας μπας και γλιτώσουμε από τον κομματικό βραχνά και εκσυγχρονιστεί ο σύλλογος. Άλλες μερίδες του κόσμου μας σταδιακά πήραν διάφορα μέτρα σε ατομικό επίπεδο. Κύριο ρεύμα η μερίδα του κόσμου που φώναζε “οικονομικό πόλεμο στις διορισμένες διοικήσεις”. Αποχή από το γήπεδο, από εκδηλώσεις, καμία αγορά κάρβουνων, καφέδων κτλ και καμία επίσκεψη για τα οικογενειακά δώρα σε γιορτές και γενέθλια στην Green Boutique. Οικονομικό στέγνωμα του σωματείου μέχρι να αναγκαστούν να παραιτηθούν οι διοικούντες και μέσα από τις συνελεύσεις το λουκέτο και η θλίψη να μετατρέπονταν σε αναζωογόνηση και φρέσκο αέρα. Ένα άλλο δυναμικό ρεύμα, που σε πολλές περιπτώσεις ήταν συνέχεια του προηγούμενου ρεύματος, ήταν το άμεσο “μαύρισμα” του κομματικού μηχανισμού, αφού σαν άλλοι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ, πλέον αρνούνταν να δώσουν την ψήφου τους στο κόμμα που καταδίκασε σε μαρασμό το μοναδικό στοιχείο που έδινε χρώμα στις ζωές τους. Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, ολόκληρος ο κομματικός μηχανισμός ένιωσε την αντίδραση αυτή σε μεγάλο βαθμό.

Μέσα σε αυτόν τον “εμφύλιο πόλεμο”, υπήρχε φυσικά και η Θύρα 9. Η Θ9, πάντα, μπροστά στον αγώνα για εκδημοκρατισμό του συλλόγου και επιστροφή των οργάνων του στη βάση. Η ίδια γενιά της Θ9, που μέσα από αγώνες εκδημοκράτισε την ίδια την Θ9 το 2010 και κέρδισε την αυτονομία της από τον κομματικό μηχανισμό.

Τα χρόνια που πέρασαν, καλός η κακός δεν έχει μεγάλη σημασία εδώ, εξάλλου όλοι θα κριθούμε σε βάθος χρόνου και με βάση τη νέα προσπάθεια που ξεκίνησε το φετινό καλοκαίρι με την ίδια την Θ9 στην πρώτη γραμμή κατευνασμού των πνευμάτων και συσπείρωσης, αποφάσισε να δώσει τις δικές της μάχες μέσα από τα τσιμέντα των γηπέδων. Και το κάστρο που επέλεξε να υπερασπιστεί σε τούτο τον πόλεμο, το φύλαξε σε μεγάλο βαθμό. Δεν άφησε, με απλά και κυριολεκτικά λόγια το τριφύλλι να μαραθεί. Ήταν το μοναδικό στοιχείο μέσα στο πράσινο οικοδόμημα που μας έδινε κουράγιο και μας θύμιζε την περηφάνια μας. Βλέπαμε από τη μία, με την κατάθλιψη να μας κτυπά την πόρτα, 11 φανέλες κενού περιεχομένου από ποδοσφαιριστές τουρίστες που ήρθαν και έφυγαν χωρίς καν να αντιληφθούν που ακριβώς ήρθαν και τον σύλλογο να χάνει τις ρίζες τους, τις ιδεολογίες που τον γέννησαν και τα ταξικά του χαρακτηριστικά, και από την άλλη μια μαγική Θ9 στην κερκίδα να κλείνει το σπίτι του κάθε ευκαιριακού οπαδού παραδίδοντας μαθήματα αφοσίωσης και μπόλικης τρέλας, κρατώντας μπροστά μπροστά ένα αλληλέγγυο πανί πότε για τους λαούς της Συρία, της Βενεζουέλα και άλλων δοκιμαζόμενων λαών και πότε για τους κοινωνικά αδικημένους και εργάτες της γης ολόκληρης και άλλοτε για τους ένοπλους και μη ανά τον κόσμο αγωνιστές. Ταυτόχρονα με δικές της ενέργειες βοήθησε να φτάσουμε στο σημείο συσπείρωσης και νέας αρχής που ήμαστε σήμερα, με αφετηρία το τέλος της περσινής αγωνιστικής περιόδου.

Ερχόμενος στο καλοκαίρι του σήμερα, βλέποντας τον λαό έτοιμο να παρασύρει κάθε εχθρό στο διάβα του σε αυτή την νέα αρχή, περνά από το μυαλό μου μια εικόνα. Το καλοκαίρι του 2008, αφού μερικούς μήνες πριν οδηγήθηκε σε παραίτηση η τότε διοίκηση Σεραφείμ, στο πλαίσιο της προεκλογικής εκστρατείας του ΑΚΕΛ για τις προεδρικές εκλογές του κράτους της ίδιας χρονίας, στο πρώτο επίσημο παιχνίδι της χρονίας, στο πρώτο επίσημο της εποχής Μιλτιάδη Νεοφύτου, ένα μεγάλο πανό άνοιξε στο βόρειο πέταλο. “ΞΕΚΙΝΑ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ” έγγραφε εμφατικά. Και όντως ο ενθουσιασμός από τη άφιξη του “επαγγελματία χτίστη“ Μιλτή, που θα έβαζε λεφτά στην ομάδα για μεταγραφές σε συνδυασμό με την επαγγελματική του ιδιότητα που θα έφερναν την κατασκευή ιδιόκτητου γηπέδου ποιο κοντά, ήταν τέτοιος που επέτρεπε οι ελπίδες και οι προσδοκίες του διψασμένου πράσινου λαού να φτάσουν, υπό την επίρροια των διάφορων “υπνωτικών” τύπου Οκκά και Πατζατζόγλου και των διαφόρων υποσχέσεων , στον ουρανό. Τα προβλήματα και οι αντιφάσεις μπήκαν μαεστρικά κάτω από το χαλί. Ο λαός ζούσε στον αστερισμό του “χτίστη”, άσχετα από το γεγονός ότι ο ίδιος ιδέα δεν είχε από ποδόσφαιρο. Ένα περίπου χρόνο μετά, άρχισαν να ακούγονται οι πρώτες φωνές διαμαρτυρίας για τον τρόπο οικονομικής διαχείρισης και για τη διαφθορά συγκεκριμένων ατόμων σε καίρια πόστα του συλλόγου. Φυσικά προέρχονταν από το βόρειο πέταλο και την Θ9. Φυσικά μαζί άρχισε και η προπαγάνδα για τους αντι-ομονοιάτες της βόρειας.

Το τι ακολούθησε στην πενταετία Μιλτή και μετά είναι ότι θέλει να διαγράψει άμεσα ο κάθε Ομονοιάτις. Οικονομική καταστροφή αρχικά, και επιστροφή στην εποχή των δεινοσαύρων στη συνέχεια. Στέλιος Μυλωνάς, Δώρος Σεραφείμ, Λάκης Πολυκάρπου, Άγης Ιακοβίδης είναι μερικά από τα ονόματα που βούλιαξαν την ΟΜΟΝΟΙΑ στη νοοτροπία της ηττοπάθειας κατά την πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας και που στην συνέχεια, επιστρατεύτηκαν για να “βγάλουν τα κάστανα από τη φωτία”, τρομάρα τους. Να σουλουπώσουν τον σύλλογο οικονομικά, άλλοι με τα μπακαλοδεύτερα τους και άλλοι με τις ιατρικές τους γνώσεις…

Σήμερα λοιπόν, Κυριακή 10/09/2017 ξεκινά και επίσημα, μια καινούργια αντεπίθεση. Με διαφορές αλλά και ομοιότητες από την πρώτη, προ δεκαετίας αντεπίθεση που ξεκίνησε αλλά γρήγορα εκτροχιάστηκε γιατί δεν ήταν χτισμένη πάνω σε σωστές βάσης.
Αφενός οι διεργασίες που ζούμε καθημερινά το τελευταίο τρίμηνο, και αυτό οφείλουμε να το κατανοήσουμε πριν από όλα, ότι δηλαδή είμαστε τα ζωντανά κύτταρα της ιστορίας του συλλόγου μας που γράφεται σήμερα, ότι το δικό μας σήμερα είναι αυτό που θα ορίσει το αύριο του Α.Σ.Ο.Λ., είναι πολύ ποιο ποιοτικές από τις διεργασίες του 2008. Αφετέρου κατά παρόμοιο τρόπο με το 2008, τα προβλήματα και οι αντιφάσεις που η ομάδα κουβαλά την τελευταία εικοσαετία φαίνεται να κρύβονται κάτω από το χαλί κάτι που σημαίνει την προοδευτική τους εξέλιξη σε ορολογιακή βόμβα που αργά η γρήγορα αναπόφευκτα θα εκραγεί καθώς στις πρώτες δυσκολίες η εμπειρία λέει ότι οι τελευταίοι που θα φταίξουν θα είναι οι πραγματικά υπεύθυνοι και τα προβλήματα τότε ένα ένα θα αρχίσουν να εμφανίζονται ξανά.

Το Δ.Σ. κατάφερε να ενώσει, να κάνει μια γροθιά μετά από χρόνια την διοίκηση, το τεχνικό επιτελείο και τους παίκτες με την μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου. Μεγάλο βήμα, άρχισε να μυρίζει ξανά ΟΜΟΝΟΙΑ. Ο στόχος αυτός επιτεύχθηκε με απλές κινήσεις που ο κόσμος του συλλόγου έδειχνε εδώ και χρόνια. Αποκατάσταση των σχέσεων με τους οργανωμένους. Φτήνυναν τα εισιτήρια διαρκείας, κυρίως με την προσφορά τον 100ευρώ για το πέταλο. Εξαιρετική και άκρως Ομονοιάτικη η κίνηση να δώσει δωρεάν εισιτήρια διαρκείας σε λήπτες ΕΕΕ και μετανάστες. Ανοικτές προπονήσεις σε Γέρι και Πλάτρες. Η ηλεκτρονική πλατφόρμα OMONOIA Premium που προσφέρει καθημερινή επικοινωνία ομάδας – κόσμου. Έδειξε επιτέλους πρόθυμο να συγκρουστεί με τις σκοτεινές δυνάμεις του ποδοσφαίρου της χώρας ! Έκανε εκστρατεία εγγραφής μελών, φυσικά όχι στο βαθμό που έπρεπε και είναι εφικτό να γίνει, γενικά όμως δείχνει διάθεση να ακούσει τον κόσμο και να τον φέρει ποιο κοντά.

Ο κόσμος είδε επιτέλους να γίνεται σοβαρός αγωνιστικός προγραμματισμός, ομάδας που θέτει ψηλούς στόχους και θέλει να τους πιάσει, η ομάδα δείχνει να βρίσκει την χαμένη ταυτότητα της ενώ ταυτόχρονα απομακρύνθηκε από μανατζαρέους που τα τελευταία χρόνια έκαναν για την πάρτη τους χρυσές δουλείες πάνω στις πλάτες της ομάδας μας.

Όλα αυτά τα ποιοτικά άλματα σε επίπεδο διοίκησης, επικοινωνίας, αγωνιστικού υλικού μόνο ως θετικά μπορούν να αποτιμηθούν με το τέλος της περιόδου προετοιμασίας και του πρώτου στάδιου ανοικοδόμησης του συλλόγου.

Ταυτόχρονα όμως, στο Δ.Σ. που προχώρησε μερικά βήματα μπροστά υπάρχουν αρκετά μέλη που συμμετείχαν με την ίδια ιδιότητα, ίσως από διαφορετικά πόστα και στις καταστροφικές διοικήσεις των περασμένων ετών. Επίσης το παρών διαλλακτικό, σε σχέση με τα προηγούμενα, Δ.Σ. εκλέχθηκε και αυτό “κορδόνι” από τα κομματικά γραφεία. Ή ακόμα το γεγονός ότι η “φόρα” που πήρε το θέμα της εγγραφής νέων μελών κόπηκε γρήγορα, προκαλεί δικαιολογημένα δυσπιστία. Ακόμα και η σκέψη των προεδρικών εκλογών του 2018 οδηγεί στην σκέψη της διασύνδεσης της ποιοτικής αλλαγής του Δ.Σ. με την γενικότερη προεκλογική εκστρατεία του ΑΚΕΛ. Αν αναλογιστούμε και την πολιτική κατηφόρα που πήρε με φόρα το ΑΚΕΛ, που δεν μας αφορά εδώ, εύκολα διαπιστώνουμε, με την εμπειρία που μας έδωσε η πρώτη παραίτηση Σεραφείμ το 2008, ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ με ευκολία μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο συσπείρωσης των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ, μέσω της εκπλήρωσης των πάγιων απαιτήσεων του κόσμου, ψάχνοντας ένα πράσινο “succes story” καθώς αντλεί μεγάλο ποσοστό ψήφων από τον λαϊκό κόσμο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.

Στα 9 χρόνια που μεσολάβησαν από το 2008 μέχρι σήμερα το 2017, βρεθήκαμε από τον αστερισμό του Μιλτή, στα Τάρταρα στον κάτω κόσμο και ξανά σε κάποιο αστερισμό, του Πάμπου Χριστοδούλου αυτή τη φορά. Η αμεσότητα που τα πάντα ξεχάστηκαν, το γεγονός ότι ούτε καν συζητιούνται πλέον τα διαχρονικά προβλήματα που ταλανίζουν την ομάδα μας ανάμεσα στον κόσμο ενοχλεί μερίδα του κόσμου μας που σε αυτήν ανήκω και εγώ. Χωρίς να μπαίνει θέμα για τον προπονητή, δεν κρίνεται ο προπονητής εδώ αλλά τα αντανακλαστικά του λαούς μας.

Αυτά τα δεδομένα δεν αρέσουν σε μερίδα του κόσμου μας που παρά το ότι αναγνωρίζει τα βήματα προς τα μπρος και ελκύεται, νιώθει ένα τρέμουλο μέσα της από τα παλιά να την αναζωογονεί όπως όλο τον κόσμο, παραμένει δύσπιστος και θέλει να δει περισσότερα έργα και λιγότερα λόγια πρώτου επιστρέψει κοντά στη μάνα όλων μας για να σμίξει ξανά με όλα τα αδέρφια της.

Άποψη μου, είναι ότι τώρα που πρέπει ο κόσμος να μάθει αλήθειες. Γιατί είναι η ώρα να πάμε μπροστά. Αλήθειες για πρόσωπα και καταστάσεις που τόσα χρόνια ακούει φήμες και κουβέντες του καφενέ, διαβάζει άθλια αλλά και σοβαρά ρεπορτάζ που τον κάνουν να θέλει να μάθει με ακρίβεια πως και ποιοι διέλυσαν συνειδητά προς ιδίων όφελος την ΟΜΟΝΟΙΑ μας. Πως ακριβώς χάθηκαν οι Χαλεπιανές ; Να γνωρίζει επιτέλους πόσο χρέος έχει τελικά το σωματείο. Τα ελάχιστα πρόσωπα που κατάφεραν να μπουν ως ανεξάρτητα μέλη στα τελευταία 3-4 συμβούλια και είδαν τις ιδέες τους να πολεμούνται από το παλιό και το σάπιο να βγουν και να μιλήσουν στον κόσμο. Να μην φοβηθούν τίποτε και κανέναν. Θα έχουν την υπεράσπιση των απανταχού Ομονοιατών όταν τους μιλήσουν ειλικρινά. Να μιλήσουν μέσω της πράσινης δημοσιογραφίας. Μέσω της Θ9. Και η πράσινη δημοσιογραφία και η γραμματεία της Θ9 να πει όσα ξέρει. Να μην φοβηθούν το ενδεχόμενο να χαλάσουν το υπάρχον καλό κλίμα. Αν η διοίκηση ή μέρος της είναι όντως ειλικρινής θα σταθεί δίπλα τους έστω και παρασκηνιακά και θα βοηθήσει να επιτευχθεί απόλυτη διαφάνεια. Αλλά και έτσι να μην είναι θα έχουν μαζί τους την συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, γιατί πλέον νιώθει να τραβά ξανά μπροστά και θα προτιμήσει να “πέσει μαχόμενος” στην πρωτοπορία παρά να γυρίσει πίσω.

Η εμπειρία από την τυφλή εμπιστοσύνη στην διοίκηση Μιλτή τα πρώτα διαστήματα και το πως εξελίχθηκε η όλη ιστορία είναι εκεί φάρος για να μας βοηθήσει να αποφύγουμε τα ίδια μοιραία λάθη και να κινηθούμε στην πορεία της αποκέντρωσης της δομής του σωματείου μας. Είναι ο μόνος τρόπος να μην επιστρέψουμε στα μαύρα χρόνια και την αποσύνθεση.

Οι τελευταίες γενιές μεγαλώσαμε στα πέτρινα χρόνια, δώσαμε όμως τις μάχες μας, ζυμωθήκαμε, χτυπηθήκαμε, συλληφθήκαμε. Μάθαμε τι θα πει αλληλεγγύη και να αγωνίζεσαι για τα πιστεύω σου. Οι δύσκολοι καιροί μας έκαναν μια δυνατή οικογένεια και πλέον ήμαστε έτοιμη να περάσουμε στο προσκήνιο. Τώρα μένει να δείξουμε στην πράξη αν μάθαμε από τα λάθη που έγιναν και από τι μέταλλο είμαστε φτιαγμένοι. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε η νέα αντεπίθεση που ο λαός ξεκινά να γυρίσει μπούμεραγκ και να τον κτυπήσει όπως έγινε στην πρώτη απόπειρα το 2008.

Αυτή η δυναμική και ο ενθουσιασμός που επικρατούν, όλη αυτή η ενέργεια να διοχετευτεί στην κατεύθυνση της πλήρους επιστροφής του σωματείου στη βάση του και στη λογοδοσία, μπροστά στην πλατιά πλέον συνέλευση, των υπαίτιων της κατρακύλας. Η εκδίκηση δεν νομίζω να αποτελεί αυτοσκοπό του Ομονοιάτι. Απλά ο ρημαγμένος αλλά πάντα περήφανος πράσινος λαός, χρειάζεται να δει ονόματα στις χειρότερες σελίδες της ιστορίας του και να φωτίσει σκοτεινές γωνίες για να μπορέσει ήρεμα και απαλλαγμένος από τα βαρίδια του παρελθόντος να τραβήξει τον δρόμο του και να οικοδομήσει σε γερές βάσεις τα όνειρα του.

Με μπροστάρη την Θ9, ολόκληρο το οικοδόμημα πρέπει να κατανοήσει την αναγκαιότητα όχι της αμεσότατης επιστροφής στις αγωνιστικές επιτυχίες, αλλά της επιτακτικής ανάγκης στην επόμενη εκλογική συνέλευση να παρουσιαστεί έτοιμος. Να έχει δηλαδή αυξηθεί κατακόρυφα ο αριθμός των μελών, παράλληλα με την ασταμάτητη στήριξη στο γήπεδο και την δουλεία στο ιδεολογικό και κοινωνικό κομμάτι που θα βοηθήσει να έχουμε σε δύο χρόνια τέτοια μέρα ή και ποιο νωρίς αν έτσι τα φέρουν οι καιροί, το πρώτο, στα χρόνια μας τουλάχιστον, δημοκρατικά εκλεγμένο από την πλατιά βάση Δ.Σ. του Αθλητικού Συλλόγου ΟΜΟΝΟΙΑ Λευκωσίας.

10/09/2017

Γιώργος Κουρουφέξης