Έχει ξημερώσει, οι ρυθμοί συνεχίζουν κανονικά, οι εργαζόμενοι έχουνε ήδη πάει στις δουλειές τους και εγώ μια απλή φίλαθλος της <<αγαπούλλας>> προσπαθώ ακόμα να συνειδητοποιήσω εάν όντως έχω ζήσει τα χθεσινά πεπραγμένα ή εάν εξακολουθώ να κοιμάμαι και βλέπω εφιάλτες. Θα ήταν ανούσιο να περιγράψω και πάλι την σφαγιαστική διαιτησία, την ανυπέρβλητη αδικία, την κατάφωρη λύπη που νιώθει ο πράσινος λαός αλλά θα τολμήσω να πω και ο κάθε απλός φίλαθλος ο οποίος παρακολουθεί αγώνα τρόμου περιμένοντας απλά το τραγικό τέλος. Σε αυτό που θα ήθελα όμως να σταθώ θα ήταν στην παρουσία του κόσμου αλλά και στον χαρακτήρα της καινούργιας ομόνοιας. Σε μια εποχή όπου ο κάθε ομονοιάτης έχει ήδη ξεπεράσει τον εαυτό του δηλώνοντας παρών σε κάθε δυσκολία, σε κάθε αγώνα, σε κάθε λαική κραυγή για βοήθεια, νιώθω ότι το χθεσινό βράδυ ήταν το αποκορύφωμα της στεναχώριας του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα πρόσωπα που αντίκρυσα μετά το τέλος του αγώνα. Είχε ήδη περάσει ένα τέταρτο από το σφύριγμα της λήξης όταν άνθρωποι κάθε ηλικίας προσπαθούσαν να παρηγορήσουν ο ένας τον άλλο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα παππού γύρω στα ογδόντα ο οποίος με δάκρυα στα μάτια έλεγε και ξαναέλεγε ότι εμείς οι ομονοιάτες είμαστε φτιαγμένοι νικητές ας σηκώσουμε τα κεφάλια και ας το αντιμετωπίσουμε και αυτό. Είναι πραγματικά μαγικό να βλέπεις την αγάπη που νιώθει ο κόσμος για αυτή την ιδέα, για αυτό το οικοδόμημα, για αυτήν ακόμα την διασκέδαση που σου προσφέρει η ΟΜΟΝΟΙΑ. Ας σηκώσουμε λοιπόν το κεφάλι και ας νιώσουμε περήφανοι και δυνατοί. Εμείς ο απλός κόσμος αποτελούμε αυτή την ιδεολογία που ομορφαίνει κάθε κυριακή την μέρα μας. Είναι άδικο να αφήσουμε ένα << προβληματικό>> να χαλάσει αυτό που χτίζουμε εδώ και ένα περίπου χρόνο. Η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι ανιδιοτελής αγάπη ας της συμπεριφερθούμε όπως της αξίζει, αγαπώντας την.