Παρακολουθώντας σε μια οθόνη ένα πατέρα να κλαίει τον γιο του, αναλογίστηκα τα λόγια του Χωμενίδη από μια δική του αφήγηση. «Το πένθος είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση. Κολλάει στο πετσί σου και δεν μαλακώνει παρά όταν μουσκέψει με πάρα πολλά δάκρυα».
Από την Αλεξάνδρα Ματθαίου / cityfreepress.com.cy
Θυμάμαι εκείνο το βράδυ σαν να ήταν χτες όπως θυμάμαι και τις μέρες που ακολούθησαν. Νεαρή φοιτήτρια οδηγεί μεθυσμένη, περνάει με κόκκινο και σκοτώνει ένα 17χρονο αγόρι. Εγκαταλείπει τη σκηνή μέχρι που καταδιώκεται από αυτόπτη μάρτυρα και αναγκάζεται να σταματήσει. Δεν γνώριζα τον Αιμίλιο Ιωάννου ούτε και την οικογένεια του αλλά τους φέρνω στο μυαλό μου κάθε φορά που ακούω κάτι καινούριο γι’ αυτή την ιστορία. Έκλαψα για τον Αιμίλιο κι ας μην τον γνώριζα, θα μπορούσε να ήταν φίλος ή αδερφός μου και οι γονείς του γονείς μου.
Θυμάμαι εκείνο το βράδυ σαν να ήταν χτες όπως θυμάμαι και τις μέρες που ακολούθησαν. Αρχικά μικροαστική περιέργεια -ποια είναι αυτή; Την ξέρουμε; Ο πατέρας της είναι στρατιωτικός; Και μας νοιάζει αυτό γιατί; Σε μια δίκη παρωδία, με αλλοιώσεις καταθέσεων, ψευδή στοιχεία και τις πλάτες της οικογένειάς της, η Έφη Ηροδότου δεν καταδικάζεται ποτέ και για τίποτα. Όταν ανοίγει ξανά ο φάκελος της υπόθεσης, εκείνη εγκαταλείπει με τον πατέρα της την Κύπρο και βρίσκεται στην λίστα της Ιντερπόλ, με το ένταλμα σύλληψης της να εκκρεμεί.
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ
