Είναι 3 Απριλίου του 1982 και ο Άγιαξ υποδέχεται τη NEC, όντας πρώτος στη βαθμολογία και με το πρωτάθλημα να έχει μπει στην τελική ευθεία. Στην αρχική ενδεκάδα του βρίσκεται και ο Γιόχαν Κρόιφ και ο 20χρονος Βιμ Κιφτ, το μεγάλο ανερχόμενο αστέρι των ακαδημιών της ομάδας που σκοράρει σχεδόν σε κάθε παιχνίδι. Παρά το γεγονός ότι έχει πατήσει τα 35 του (και το ότι καπνίζει σαν φουγάρο πλοίου του Μισσισσιππή) ο Κρόιφ αποδεικνύει μόλις στο 7ο λεπτό ότι ξέρει και καταλαβαίνει το ποδόσφαιρο όσο λίγοι άνθρωποι στον κόσμο. Με μια ατομική ενέργεια από τα δεξιά φτάνει απέναντι από τον τερματοφύλακα και σκοράρει. Λίγο αργότερα ο “Αίαντας” θα πετύχει και δεύτερο γκολ αλλά η μεγαλύτερη στιγμή της αναμέτρησης θα έρθει στην αρχή της επανάληψης, άσχετα αν κανένας εκείνη την ώρα δεν θα το καταλάβει.
Με την επιστροφή των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο ο Κρόιφ θα αποχωρήσει από το γήπεδο για να ξεκουραστεί. Στη θέση του θα μπει ένα ψηλόλιγνο αγόρι που δεν έχει κλείσει ούτε τα 18 του. (Μια από τις πιο συμβολικές αλλαγές στην ιστορία του ποδοσφαίρου, που μπορεί πιθανόν να συγκριθεί μόνο με εκείνη τη μέρα του 1997 που στο τελευταίο του παιχνίδι, ένα εκτός έδρας ντέρμπι με τη Ρίβερ, ο Μαραντόνα έδωσε τη θέση του στον πιτσιρικά Χουάν Ρομάν Ρικέλμε.) Είκοσι λεπτά αρκούν. Μετά από μια σέντρα από τα δεξιά ο Μάρκο Φαν Μπάστεν θα πετύχει με καρφωτή κεφαλιά το πρώτο γκολ της καριέρας του. Το παιχνίδι θα λήξει 5-0, ο Άγιαξ θα κατακτήσει λίγο καιρό μετά ένα ακόμα πρωτάθλημα και το ποδόσφαιρο θα γνωρίσει και θα υποδεχθεί ένα νέο, τεράστιο ταλέντο.
Τα επόμενα δέκα χρόνια ο Μάρκο θα αποδείξει ότι δεν είναι απλά ένα πολύ ψηλό παιδί που μπορεί και παίρνει κεφαλιές. Θα σκοράρει με χαρακτηριστική άνεση και με τα δυο πόδια και από όλες τις αποστάσεις, θα κοντρολάρει και θα ντριπλάρει με την ευκολία που το έκαναν παίκτες 20 εκατοστά πιο κοντοί από αυτόν και θα κυριαρχήσει αποστομωτικά στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο κερδίζοντας σχεδόν τα πάντα και συλλογικά (πρωταθλήματα σε Ολλανδία και Ιταλία, ευρωπαϊκά κύπελλα με την παντοδύναμη Μίλαν εκείνης της εποχής και ένα Euro με τους “οράνιε”, με ένα γκολ στον τελικό που κανένας απ’όσους το έχουν δει δεν θα το ξεχάσει ποτέ) και ατομικά (3 Χρυσές Μπάλες, ένα ρεκόρ που κατείχαν ως τότε μόνο ο Πλατινί και ο Κρόιφ, και ένα βραβείο καλύτερου παίκτη της ΦΙΦΑ για το 1992).
Δυστυχώς όμως τα πόδια που τον έκαναν θρύλο θα αποδειχτούν και η αχίλλειος πτέρνα του. Μετά από αρκετούς σοβαρούς τραυματισμούς, που τον αφήνουν εκτός δράσης για μήνες, θα αποφασίσει στα 28 του, και λίγο μετά το σημείο που έδειχνε να φτάνει στο καλύτερο επίπεδο του, να αποχωρήσει πρόωρα από το ποδόσφαιρο, αφήνοντας όσους τον θαύμασαν να αναρωτιούνται τι άλλο θα μπορούσε να είχε πετύχει αν δεν περνούσε τόσους μήνες στα νοσοκομεία και στα κρεβάτια των φυσιοθεραπευτών και αν συνέχιζε για 5-10 χρόνια ακόμα την καριέρα του.
https://www.youtube.com/watch?v=DvRp_xBYPMQ
sombrero.gr
