Η γειτονιά της Βίγια Κρέσπο στο Μπουένος Άιρες ήταν γεμάτη με αδέσποτα σκυλιά που τριγύριζαν στους δρόμους τη δεκαετία του 1930. Οι κάτοικοι εκεί όμως τα φρόντιζαν, τα τάιζαν και πολύ συχνά τις κρύες νύχτες του χειμώνα τα έβαζαν μέσα στα σπίτια τους για να κοιμηθούν. Σε αντάλλαγμα, οι αδέσποτοι σκύλοι είχαν γίνει οι φύλακές τους. Ένας από αυτούς περιπλανήθηκε στις εγκαταστάσεις της ποδοσφαιρικής ομάδας Τσακαρίτα Τζούνιορς και τον περιμάζεψε ο επιστάτης Καμίλο ντι Μπέγια. Δεν είχε ιδέα όμως πόσο σημαντικός θα γινόταν αυτός ο σκύλος, ένας κοντοστούπης… λουκάνικος μαύρου χρώματος, μάλλον της ράτσας Ντάχσουντ.
Ο Καμίλο δεν μπορούσε να τον κρατήσει και τον έκανε δώρο στον γείτονά του Φρανσίσκο Μπελόν που ήταν οπαδός της μεγάλης αντιπάλου της Τσακαρίτα, της Ατλάντα. Παρά την μεγάλη τους ποδοσφαιρική κόντρα, οι δυο γείτονες περνούσαν άπειρες ώρες μιλώντας για το ποδόσφαιρο. Ο Φρανσίσκο δεν ήταν απλά οπαδός, ήταν το μέλος Νο84 της Ατλάντα, ένας άνθρωπος που ζούσε για την ομάδα του και μέχρι τότε δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τα σκυλιά. Όταν είδε όμως τον σκύλο μέσα στην κουζίνα, να του κουνάει την ουρά και να του δείχνει την φθαρμένη δερμάτινη μπάλα για να παίξουν, ήταν κεραυνοβόλος έρωτας. Ο Φρανσίσκο ονόμασε τον σκύλο Ναπολέοντα και μια μεγάλη φιλία θα ξεκινούσε. «Δραπέτευσες από την Τσακαρίτα ε; Θα γίνεις Ατλάντα, είναι η καλύτερη ομάδα του κόσμου.»
Η αγάπη του Ναπολέοντα για την μπάλα και η τρέλα του Φρανσίσκο οδήγησαν σε προπονήσεις που κρατούσαν ώρες. Γρήγορα ο σκύλος άρχισε να κάνει διάφορα εντυπωσιακά κόλπα με την μπάλα. Η ποδοσφαιρική διαπαιδαγώγηση του Ναπολέοντα όμως δεν έμεινε εκεί. Ο Φρανσίσκο άρχισε να τον παίρνει στο γήπεδο για να βλέπει την Ατλάντα μαζί του και ο Ναπολέων κέρδιζε συμπάθειες ανάμεσα στους φιλάθλους της ομάδας. Σε μια από αυτές τις επισκέψεις, ένα τυχαίο γεγονός άλλαξε την ιστορία του σκύλου και του ιδιοκτήτη. Στις 22 Νοεμβρίου του 1936, η Ατλάντα υποδεχόταν την Ταγιέρες και οι οπαδοί έριξαν τις αντίστοιχες κροτίδες της εποχής. Ο Ναπολέων τρόμαξε και μέσα στον χαμό έφυγε και ο Φρανσίσκο δεν τον είδε ξανά σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο. Με την ομάδα του να χάνει με 1-5 (!) και τον σκύλο του εξαφανισμένο, ήταν τα χειρότερα λεπτά της ζωής του. Μέχρι, που στην ησυχία της ανάπαυλας, ο Ναπολέων εμφανίστηκε και ο Φρανσίσκο τον αγκάλιασε δακρυσμένος. Για να ηρεμήσει, αποφάσισε να του πετάξει μια μπάλα και ο Ναπολέων άρχισε τα κόλπα του στο γρασίδι του γηπέδου, ξετρελαίνοντας τον κόσμο ειδικά όταν έκανε κεφαλιές. Οι ομάδες βγήκαν για το δεύτερο ημίχρονο και η Ατλάντα με μια αντεπίθεση διαρκείας κατάφερε να ισοφαρίσει σε 5-5 τον αγώνα. Αυτό ήταν, στο μυαλό του κάθε προληπτικού οπαδού στη Ν. Αμερική δεν έφταιγε τίποτα άλλο παρά το γούρι που έφερε ο Ναπολέων.
Από εκείνη την μέρα και μετά, ο Ναπολέων έμπαινε στο γήπεδο μαζί με τους παίκτες, πόζαρε σε φωτογραφίες, έκανε ζέσταμα κανονικά μαζί τους και… τρομοκρατία στους φιλοξενούμενους τους οποίους και γάβγιζε. Ακόμα και όταν ξεκινούσε το παιχνίδι, έκοβε βόλτα δίπλα στις πλάγιες γραμμές τρέχοντας παράλληλα με τους παίκτες της Ατλάντα. Σε ένα φύλλο του περιοδικού El Grafico υπάρχει περιγραφή της απόδοσης του Ναπολέοντα σε αγώνα τον οποίο και είχε διακόψει με την είσοδό του. Ο Ναπολέων έκανε τούνελ ανάμεσα στα πόδια όσων πήγαιναν να τον πιάσουν και να τον βγάλουν έξω και με φοβερή γκαμπέτα ντρίμπλαρε. Όπως κάθε σωστός οπαδός όμως, ο Ναπολέων άρχισε να ταξιδεύει και στα εκτός μαζί με τον Φρανσίσκο και άλλους φίλους. Σε κάθε ματς της Ατλάντα ο σκύλος ήταν παρών. Για δυο χρόνια περίπου κράτησε αυτό το φαινόμενο και ο Ναπολέων έγινε η πραγματική μασκότ της ομάδας. Μέχρι τον Απρίλιο του 1938. Ο Φρανσίσκο και οι φίλοι του βρίσκονταν στο σπίτι του και κανόνιζαν την επόμενη εκδρομή στην Λα Πλάτα για το ματς με την Εστουδιάντες. Πώς θα μετέφεραν τον Ναπολέοντα, πώς θα τον έβαζαν μέσα και τι θα έκανε η Ατλάντα στον αγώνα. Μέχρι που ένα δυνατό φρενάρισμα ακούστηκε απ” έξω. Βγαίνοντας, είδαν τον σκύλο στον δρόμο νεκρό, χτυπημένο από ένα μαύρο αυτοκίνητο. Το σοκ ήταν μεγάλο για όλους τους φίλους της ομάδας και περισσότερο από όλους για τον απαρηγόρητο Φρανσίσκο.
Αμέσως έπεσε η ιδέα να αποτρεφρωθεί ο σκύλος και οι στάχτες του να σκορπιστούν πάνω στο γήπεδο της Ατλάντα. Ένας γείτονας είπε να τον θάψουν στον κήπο του για να πηγαίνει όποτε θέλει ο Φρανσίσκο και οποιοσδήποτε άλλος. Ο Φρανσίσκο όμως είχε άλλη ιδέα. «Θα τον βαλσαμώσω. Έτσι, θα ζει για πάντα.» Η ιδέα έγινε πραγματικότητα, ο ταριχευτής έκανε εξαιρετική δουλειά και ο Ναπολέων βρέθηκε στην τροπαιοθήκη της Ατλάντα, σαν ζωντανός, με ένα λουράκι με το σήμα της ομάδας και τα δυο πόδια του πάνω σε μια μπάλα. Εκεί έμεινε για αρκετά χρόνια, μέχρι που κάποια στιγμή ο Φρανσίσκο ήρθε για πολιτικούς λόγους σε διαμάχη με τη διοίκηση του συλλόγου και τον πήρε. Μετά τον θάνατο του Φρανσίσκο το 1980, ο γιος του Οσβάλντο πήρε στην κατοχή του τον Ναπολέοντα. Στη γιορτή όμως για τα 100 χρόνια της ομάδας το 2004, ο Ναπολέων μπήκε μαζί με άλλα ιερά τέρατα της Ατλάντα στο hall of fame της ομάδας και έστω και… νεκρός αποθεώθηκε από ολόκληρο το γήπεδο κάνοντας το γύρο του θριάμβου.
Πηγή: sombrero.gr – Facebook – Twitter
