Υπάρχουν αθλητές που δεν αντέχουν ούτε τη σκέψη να αποσυρθούν, γιατί το σπορ τους είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν στη ζωή τους. Η μόνη δραστηριότητα στην οποία είναι καλοί, που τους επιτρέπει να αισθάνονται άνετα, οικεία.
Υπάρχει και η Oksana Chusovitina, την οποία είδατε να μετέχει στα προκριματικά της ενόργανης στο Ρίο, σε ηλικία 41 χρόνων -και δύο μηνών. Η αλήθεια είναι πως πια αγωνίζεται… από κεκτημένη. Μέχρι πρότινος ωστόσο, είχε μια πολύ ουσιαστική προτεραιότητα: να κρατά στη ζωή τον γιο της, ο οποίος διαγνώσθηκε σε ηλικία τριών χρόνων με επιθετική λεμφοκυτταρική λευχαιμία. Θα σου πω τι είναι αυτό, όπως θα σου πω για τη δύναμη που έχει η μητέρα του.
Η τρίτη από δεξιά
Έως τον Νοέμβριο του 1999 είχε γίνει πρωταθλήτρια εφήβων στη Ρωσία -στο άλμα-, το 1998 και το 1990, οπότε πρόσθεσε την πρώτη θέση στις ασκήσεις εδάφους, είχε πάρει την πρώτη θέση στους Αγώνες Καλής Θέλησης στο Σιάτλ, είχε φορέσει το χρυσό στο Παγκόσμιο του 1991 στις ασκήσεις εδάφους και το αργυρό στο άλμα, είχε φορέσει το πρώτο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο το 1992 στη Βαρκελώνη, είχε πάει και στους Αγώνες της Ατλάντα και του Σίδνεϊ και είχε προσθέσει άλλα πέντε μετάλλια διεθνών διοργανώσεων στη συλλογή της. Οι επιτυχίες της αφορούσαν δυο έθνη: την ΕΣΣΔ και από το 1992 το Ουζμπεκιστάν.
Με το μπλε ο Kurbanov
Στις 18 Νοεμβρίου του 1999 έγινε μητέρα. Του Alisher. Ήταν ο καρπός του έρωτα της με τον συμπατριώτη της -Ουζμπέκο- Ολυμπιονίκη στην ελληνορωμαϊκή πάλη, Bakhodir Kurbanov. Είχαν γνωριστεί το 1994, στους Πανασιατικούς Αγώνες της Χιροσίμα, παντρεύτηκαν το 1997 και δυο χρόνια μετά έγιναν γονείς. Εκείνη επέστρεψε στους αγώνες και έγινε η τέταρτη γυμνάστρια που δεν διέκοψε την καριέρα της, μετά την μητρότητα.
Στις 6 Οκτωβρίου του 2002 το ζευγάρι έδωσε συνέντευξη στο Associated Press. Στα 27 της, η Oksana ήταν η μεγαλύτερη γυμνάστρια που είχε πάρει μέρος στους Πανασιατικούς Αγώνες εκείνης της χρονιάς (πήρε το χρυσό στο άλμα και στις ασκήσεις εδάφους και το χάλκινο, στο ομαδικό). Στα 29 του, ο Bakhodir είχε τερματίσει τέταρτος στα 66 κιλά. Διαβεβαίωνε ωστόσο πως “είμαι χαρούμενος για τη γυναίκα μου. Αν νικά εκείνη, τότε όλα είναι καλά”. Η σύζυγος του πρόσθεσε πως “ήλθαμε ως οικογένεια. Τα μετάλλια ανήκουν και στους δυο μας”.
Ήθελε να αποσυρθεί στα 27
Διατράνωναν την αγάπη τους, παρά το αταίριαστο τους (ο Bakhodir ήταν 18 εκατοστά πιο ψηλός και 27 κιλά βαρύτερος από την αγαπημένη του) και εξηγούσαν ότι “κλέβουμε χρόνο στο πρωινό και το βραδινό για να βρισκόμαστε, όταν είμαστε στην ίδια διοργάνωση”. Οι γονείς της Oksana δεν είχαν τρελαθεί με τον Kurbanov, γιατί η οικογένεια εκείνης ήταν Χριστιανή Ορθόδοξη (η ίδια δήλωνε άθεη) και εκείνος Μουσουλμάνος -και παλαιστής, όπως τα τέσσερα μεγαλύτερα αδέλφια του. Πείστηκαν να… δώσουν το χέρι της “γιατί τους έπεισα πως τον αγαπώ. Ήταν και καλύτερος από τους προηγούμενους φίλους μου”.
Ο γιος τους επρόκειτο να κλείσει σε ένα μήνα τα τρία. Τι θα γινόταν; Γυμναστής ή παλαιστής; “Θα παίξει τένις, γιατί εκεί είναι τα λεφτά” είχε απαντήσει η Chusovitina, πριν αποκαλύψει πως σκεφτόταν να αποσυρθεί για να πάρει μεταπτυχιακό ως καθηγήτρια φυσικής αγωγής και να εξασκήσει αυτό το επάγγελμα. Ο άνδρας της σπούδαζε οικονομικά και σκεφτόταν να γίνει προπονητής στο άθλημα του. Λίγες ημέρες μετά, θα άλλαζαν όχι μόνο πλάνα, αλλά και ζωή.
Η μετανάστευση και ο αγώνας ζωής
Ο Alisher διαγνώστηκε με επιθετική λεμφοκυτταρική λευχαιμία. Το ζευγάρι δεν είχε ασφάλεια και στη χώρα του δεν υπήρχε κάποιος ογκολόγος που να εξειδικεύεται στο πρόβλημα του παιδιού. Όπως αναζητούσαν την καλύτερη δυνατή λύση, δέχθηκαν την πρόταση που τους έκαναν οι Shanna και Peter Brüggemann, προπονητές σε σύλλογο της Κολωνίας, στη Γερμανία. Είχαν ήδη βρει ένα πρόγραμμα στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της πόλης, που ήταν σε πειραματικό επίπεδο και δεχόταν το παιδί τους. Οι γονείς μπορούσαν να μείνουν σε κοιτώνα του Πανεπιστημίου, δωρεάν.
Ο μικρός άρχισε να ανταποκρίνεται στη θεραπεία και η Oksana επέστρεψε στις προπονήσεις. Παράλληλα, στη Γερμανία και τη Γαλλία οι ομοσπονδίες της γυμναστικής είχαν ξεκινήσει αγώνα, για να συγκεντρωθούν χρήματα που θα βοηθούσαν τον Alisher να ζήσει. Έως τον Ιανουάριο του 2003 είχαν συγκεντρωθεί περισσότερα από 15.800 ευρώ. Τον Φλεβάρη έγιναν 19.000 και ένα χρόνο μετά ήταν 30.000.
Βάσει των κανονισμών που υπήρχαν στη Γερμανία έπρεπε να περάσουν τρία χρόνια μετά τη μετακόμιση για να πάρει την υπηκοότητα. Έως το 2006 λοιπόν, εκπροσωπούσε το Ουζμπεκιστάν (στα παγκόσμια του 2003 -πήρε το χρυσό στο άλμα- και του 2005 και στους Ολυμπιακούς της Αθήνας) και με τα χρήματα που κέρδιζε από τις επιτυχίες της -εμφανίστηκαν και χορηγοί να βοηθήσουν-, μπορούσε να συντηρεί το παιδί της. Μετά το 2006 φόρεσε το εθνόσημο της Γερμανίας, με την άδεια της πατρίδας της. Η πρώτη συμμετοχή με την τρίτη χώρα ήταν στο Παγκόσμιο του 2006, οπότε πήρε το χάλκινο στο άλμα.
“Δεν έχω επιλογή”
Το 2005, στα 30 της, παραμονή της ένατης συμμετοχής σε Παγκόσμια πρωταθλήματα (αριθμός ρεκόρ) μίλησε για το θέμα που αντιμετώπιζε η οικογένεια. Ομολόγησε ότι “αν δεν αγωνίζομαι, ο γιος μου δεν θα ζήσει. Τόσο απλό είναι το θέμα. Ο Alisher υποβλήθηκε σήμερα σε επέμβαση και αυτό έγινε, γιατί μπορώ και κερδίζω χρήματα. Δεν έχω επιλογή”. Ενημέρωσε πως ο μικρός χρειαζόταν τρία τεστ αίματος, κάθε μήνα “αλλά κατά τα άλλα είναι όπως όλα τα άλλα παιδιά”. Ευχαρίστησε τη διεθνή κοινότητα της γυμναστικής που είχε συγκεντρώσει πια 120.0000 ευρώ για τον Alisher και κατέληξε στο ότι “θα παίρνω μέρος σε αγώνες, όσο μπορώ να το κάνω. Στην τελική, όταν πατάς το πόδι σου στο πόντιουμ, δεν σε ρωτά κανείς αν είσαι 15 ή 30. Αν έχω κουραστεί; Ναι. Αλλά έχω έναν πολύ καλό λόγο που κάνω ό,τι κάνω”.
Τότε είχε πει πως έχει ως στόχο να πάει στο Πεκίνο “και μετά θα δω τι θα κάνω”. Το 2009 είχε δηλώσει ότι “το Παγκόσμιο του προσεχούς Οκτωβρίου θα είναι η τελευταία μου διοργάνωση. Αρκετά”. Παρ’ όλα αυτά, μετείχε σε διοργανώσεις του 2010 και το 2011 βρέθηκε στο δεύτερο σκαλοπάτι του βάθρου στο Ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο -στο άλμα. Το αυτό συνέβη και στο Ευρωπαϊκό του 2012. Πώς μετά να μην πάει στο Λονδίνο; Εκεί ήταν πέμπτη και ενημέρωσε ότι “εγκαταλείπω, για να αφοσιωθώ στην προπονητική”. Το επόμενο πρωί είχε μετανιώσει.
Επέστρεψε ένα χρόνο μετά, με ζητούμενο να πάει στο Ρίο. Αυτή τη φορά ξανά με το Ουζμπεκιστάν. Αν θα σταματήσει; Μην παίρνεις και όρκο. Ο Alisher είναι πια μεγαλύτερος… της μικρότερης σε ηλικία γυμνάστριας που βρίσκεται στο Ρίο. Δεν σου είπα και ότι το 2014 ελευθερώθηκε από τον καρκίνο!
SPORT24.GR
