Είναι από αυτά τα τρελά τα ΟΜΟΝΟΙΑΤΙΚΑ. Εδώ και 20 χρόνια κάνουμε βήματα προς τα πίσω και αναγκαζόμαστε να τρέχουμε από πίσω ομάδες που κάποτε έμοιαζαν λιλλιπούτιες. Και βρίσκουμε πάντα ένα μαγικό τρόπο να επικεντρωνόμαστε σε βλακείες αντί στα πραγματικά αίτια του κατήφορου που δεν είναι άλλα από την σάπια νοοτροπία και τα χτυπήματα στην κουλτούρα μας που ήταν αποτελέσματα αντιεπαγγελματικών συμπεριφορών και κομματικών παρεμβάσεων διαφόρων ειδών.
Τον βρήκαμε τον ένοχο λοιπόν, ονομάζεται “θεσμός του τεχνικού διευθυντή”. Βλέπετε πριν να “δοκιμαστεί” αυτό το μοντέλο, είχαμε πονέσει τους δικέφαλους μας από το σήκωσε-σήκωσε τίτλους. Λογικό λοιπόν κάποιοι να λένε “άτε δοκιμάσαμε και τον τεχνικό διευθυντή, απέτυχε, πάμε πίσω στην εφορία”. Όπως κάποτε είπαν “δοκιμάσαμε και τον Μπάγιεβιτς, τώρα πάμε σε φτηνές λύσεις”. Λες και η όποια αποτυχία του Νταμπίζα ή του Μπάγεβιτς, αντιπροσωπεύει όλους τους τεχνικούς διευθυντές και τους προπονητές του κόσμου. Και λες και βρήκαν όλα αυτά που έπρεπε για να δουλέψουν.
Από την στιγμή που τα έχουμε δοκιμάσει όλα και έχουν αποτύχει όλα, μήπως είναι καιρός να το αποδεχτούμε πως αν δεν διορθώσουμε πρώτα τη νοοτροπία μας δεν θα πάμε μπροστά; Η κατάσταση δεν μπορεί να είναι ποτέ υγιής, όταν σε κάθε αποτυχία, μερίδα του κόσμου ζητά παραιτήσεις και τα βάζει με το κόμμα και μάλιστα έχει και επιχειρήματα να το κάνει (και αυτοί που πρέπει δεν το αντιλαμβάνονται). Μόνο αν αναληφθούν ευθύνες και ξεκινήσουμε να δουλεύουμε με ειλικρίνεια θα πάμε μπροστά. Όχι βαφτίζοντας κάθε φορά κάτι διαφορετικό σαν την αιτία των κακών μας. Το κακό από μέσα γίνεται, όσο συντηρείται αυτή κατάσταση.
