Ανεξάρτητα από την τελική βαθμολογική θέση που θα καταλάβει η ομάδα μας, τολμώ να πω ότι η Ομόνοια του δευτέρου γύρου και των playoffs είναι μια από τις καλύτερες των τελευταίων 25 χρόνων. Άνετα συγκρίνεται με την πρωταθλήτρια ομάδα του Άρσωφ (1993), με τις ρουκέτες του Πρόκοπ (1994-1996) και τα πολυβόλα του Ανδρέα Μιχαηλίδη (1997-1999).
Εκεί που ψάχναμε τη χαμένη μας ταυτότητα και τη χαμένη μας αίγλη, εκεί που φαινόμασταν να είχαμε χάσει το δρόμο μεταξύ των αποτυχιών στην Ευρώπη και των οικονομικών αδιεξόδων, η κάθοδος του Τόνι Σαβέφσκι επανέφερε τα χαμόγελα και την ελπίδα στις τάξεις της ομάδας μας.
Αγωνιστική συμπεριφορά
Η Ομόνοια που παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες, δεν απέχει πολύ από την Ομόνοια που ονειρευόμαστε. Αγωνιστική πειθαρχία, πάθος, παίκτες λιοντάρια πρώτοι πάνω στην μπάλα, συνδυασμοί, έξυπνες επινοήσεις, ταχύτητα, σουτ, φαντασία. Η δε συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών μας, η πιο ελπιδοφόρα. Ο τρόπος που πανηγυρίζουν, οι κινήσεις και αντιδράσεις τους εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Η ανάγκη να μοιραστούν τη χαρά τους με τον κόσμο είτε στο γήπεδο, είτε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Έχουν δεθεί με την ομάδα και τους φιλάθλους της. Απολαμβάνουν το ποδόσφαιρο. Αν αναλογιστούμε κάτω απο ποιες συνθήκες κατεβαίνουν στο γήπεδο, μιλάμε για άθλο.
Μετά από κάποιες αποτυχίες στον πρώτο γύρο, άσκησα ιδιαίτερα σκληρή κριτική σε κάποιους ποδοσφαιριστές. Ιδιαίτερα στους Δημήτρη Χριστοφή, Άντονι Σκαραμοτσίνο και Ρασίντ Αλαμπί. Είχα γράψει τότε για τον Χριστοφή ότι ήταν από τους πιο στάσιμους παίκτες στην Κύπρο και για τον Σκαραμοτσίνο ότι ήταν ο χειρότερος αριστερός μπακ του πρωταθλήματος. Αποχωρώντας από το γήπεδο μετά την τελευταία τεσσάρα απέναντι στην Ανόρθωση γύρισα και είπα σε δύο φίλους μου ότι έφθασε η ώρα να απολογηθώ και να πω το mea culpa μου. Με παρότρυναν να μην απολογηθώ επειδή όταν τα έγραφα τότε τα πράγματα όντως έτσι ήταν (τη δεδομένη στιγμή) και η κριτική είναι οφέλιμη. Ειλικρινά δεν ξέρω. Ίσως να ήμουν άδικος τότε και να έγραψα και καμιά κουβέντα παραπάνω. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία όμως πλέον. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Χριστοφή του δευτέρου γύρου είναι με διαφορά ο καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος και ο Σκαραμοτσίνο των τελευταίων 10-12 αγωνιστικών από τα καλύτερα αριστερά μπακ που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο. Και ο Αλαμπί από μια ορολογιακή βόμβα είναι πλέον μια αξιόπιστη επιλογή. Μακάρι να συνεχίσουν έτσι, χωρίς πισωγυρίσματα.
Φαίνεται να είμαστε στο σωστό δρόμο. Η ποδοσφαιρική Κύπρος αυτή την περίοδο δεν υποκλίνεται στον πρωταθλητή ΑΠΟΕΛ, αλλά στην ομαδάρα του Τόνι Σαβέφσκι. Όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι αναγνωρίζουν πως η ομάδα μας είναι με διαφορά η καλύτερη στην Κύπρο και ότι αν είχε ακόμη τρεις αγωνιστικές ο τίτλος θα βαφόταν πράσινος.
Τόνι Σαβέφσκι
Απέδειξε για άλλη μια φορά ότι αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο για την Ομόνοια. Το μεγάλο στοίχημα το κέρδισε ήδη. Αναφέρομαι στην ένεση νοοτροπίας νικητή που χρειαζόμασταν επειγόντως.
Όποιος και να είναι ο αντίπαλος η προσέγγισή μας δεν αλλάζει. Αυτοπεποίθηση, επιθετικό και διεκδικητικό ποδόσφαιρο. Είμαστε η Ομόνοια.
Παραθέτω ένα απόσπασμα από δηλώσεις του προπονητή μας, ενδεικτικές του τρόπου που σκέφτεται και της φιλοσοφίας που περνάει στην ομάδα: «Το μεγαλύτερο κίνητρο είναι πως είμαστε η Ομόνοια και όχι τα συν και τα πλην στους βαθμούς. Μεγαλύτερο κίνητρο είναι η φανέλα που φοράμε και πρέπει όλοι να το αντιλαμβάνονται. Είμαστε η Ομόνοια, με τον κόσμο, με την ιστορία».
Ο Τόνι πρεσβεύει τις αξίες πάνω στις οποίες η Ομόνοια μπορεί να μεγαλουργήσει και πάλι. Ξέρει πολύ καλά τι εστί πρωταθλητισμός. Γνωρίζει την Ομόνοια και τις απαιτήσεις του κόσμου. Διαθέτει τεράστια ποδοσφαιρική πείρα, πιστεύει στα νεαρά ταλέντα, δεν ξοδεύει αλόγιστα, είναι σοβαρός και μετρημένος. Πρέπει να σταθούμε δίπλα του. Να τον οπλίσουμε με εμπιστοσύνη και υπομονή για να κτίσει την Ομόνοια της επόμενης δεκαετίας. Κάναμε ένα τεράστιο λάθος το 2004 που δεν πρέπει να επαναλάβουμε 10 χρόνια μετά. Και για να κλέψω την ατάκα ενός φίλου: «Φιλε, ο Σαβέφσκι πρέπει να γίνει ο Φέργκιουνσον της Ομόνοιας».
Διοίκηση
Παραθέτω και πάλι ένα απόσπασμα από την ομιλία του προέδρου της ομάδας μας κ. Στέλιου Μυλωνά σε πρόσφατη δημοσιογραφική διάσκεψη. Έχω την εντύπωση πως λέει πολλά.
«Όταν τον περασμένο Μάρτη ξεκινούσαμε την προσπάθεια αυτή δεν μπορούσε κανένας να φανταστεί την ανταπόκριση που θα βρίσκαμε από τον κόσμο μας και τον ζήλο που οργανωμένα σύνολα αλλά και απλοί ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ εργάστηκαν και εργάζονται ακόμα για υλοποίηση των στόχων της εκστρατείας. Πόσον μάλλον μετά τα γεγονότα της 15 Μαρτίου που άλλαξαν ολοκληρωτικά την πορεία της Κυπριακής οικονομίας. Κερδίσαμε λοιπόν κάτι πολύ πιο σημαντικό από την ρευστότητα που μας επιτρέπει να διαχειριζόμαστε τα νέα οικονομικά δεδομένα. Την επιστροφή της ΟΜΟΝΟΙΑΣ στις ρίζες της, την ανάκτηση της χαμένης ταυτότητας της, το δέσιμο των ποδοσφαιριστών με τον κόσμο μας, την επιβεβαίωση ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ αποτελεί το μεγαλύτερο λαϊκό σωματείο του τόπου, με βαθιές και γερές ρίζες. Στην ΟΜΟΝΟΙΑ το μόνο που ξέρουμε είναι να παλεύουμε με δυσκολίες και αντιξοότητες. Με τις ιδέες και τα ιδανικά μας, να μας καθοδηγούν, προχωρούμε μπροστά προσπαθώντας να διορθώσουμε τα λάθη που μας οδήγησαν στην αποξένωση από τον κόσμο μας».
Έχουμε γυρίσει σελίδα λοιπόν; Ο χρόνος θα δείξει. Ας ελπίσουμε ότι θα γίνουν οι τομές που απαιτούνται για να έρθει ο κόσμος ακόμη πιο κοντά στην ομάδα. Για να γίνει ξανά η Ομόνοια ομάδα του λαού στην πράξη. Όχι μόνο στη θεωρία και τα συνθήματα. Ομάδα που θα δουλεύει επαγγελματικά, με καταρτισμένους επαγγελματίες, σε όλα τα επίπεδα. Που θα αξιοποιεί τη δύναμη του κόσμου της προς όφελος της ομάδας.
Από τότε που ξεκίνησε η εκστρατεία και έγιναν οι παίκτες ένα με τον κόσμο, ξεκίνησαν και οι εξαιρετικές εμφανίσεις. Όπως είπε και ο τεράστιος Ράινερ Ράουφμαν κάποτε: «Η Ομόνοια χωρίς τον κόσμο της είναι ένα τίποτα». Αυτή η εκστρατεία, λοιπόν, πρέπει να έχει διάρκεια. Δεν πρέπει να τελειώσει ποτέ. Οι πρωτοβουλίες πρέπει να συνεχιστούν. Το σωματείο πρέπει να συνεχίσει να ακούει τον κόσμο και να υλοποιεί ιδέες και προτάσεις που προέρχονται από αυτόν.
Να συνεχίσουμε σοβαρά
Εν κατακλείδι, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να συνεχίσουμε να δουλεύουμε σοβαρά και προσγειωμένα. Έχουμε ακόμη πολλή δουλειά να κάνουμε σε όλα τα επίπεδα. Υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης. Μετά από κάθε επιτυχία να κρατούμε τα θετικά και να προσπαθούμε να βελτιώνουμε τα αρνητικά. Πάντοτε να λέμε ότι μπορούμε και καλύτερα.
Με τον κόσμο και τη δυναμική που μπορεί να αναπτύξει αυτή η ομάδα, ένα πράγμα μπορούμε να πούμε με σιγουριά: The sky is the limit.
Επαναλαμβάνω: Έχουμε πολλή δρόμο να διανύσουμε. Έχουμε όμως όλα τα εχέγγυα που απαιτούνται για να ανεβούμε ξανά στην κορυφή του κυπριακού ποδοσφαίρου και για να κάνουμε το επιπλέον βήμα στην Ευρώπη.
