Ουκ ολίγες φορές ασκήθηκε κριτική για τις επιλογές και τους χειρισμούς της διοίκησης. Το ίδιο ισχύει και για την εκάστοτε τεχνική ηγεσία και τους ποδοσφαιριστές.
Με τη δικιά μας ευθύνη όμως τι γίνεται; Για εμάς τους φιλάθλους λέω.
Έχουμε την πολυτέλεια να στέλνουμε την ομάδα κάθε βδομάδα στη δικαστική; Λεφτά υπάρχουν;
Από τη μια, όλοι ανεξαιρέτως αναγνωρίζουμε ότι τα δεδομένα στο παρασκήνιο είναι εναντίον μας: διαιτησίες, δικαστικές επιτροπές, ΚΟΠ κ.ο.κ. Από την άλλη, φαίνεται να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να σπρώξουμε την ομάδα όλο και πιο κοντά στο χείλος του γκρεμού. Αν δεν κάνω λάθος, πέρυσι, ξοδέψαμε γύρω στο μισό εκατομμύριο ευρώ σε πρόστιμα.
Ειλικρινά, αδυνατώ να κατανοήσω το σκεπτικό του «Ομονοιάτη» που πέταξε την κροτίδα στο Παπαδόπουλος. Έμεναν 15 λεπτά συν οι καθυστερήσεις για τη λήξη του αγώνα και η Ανόρθωση μόλις είχε μείνει με 10 παίκτες. Αντί να δώσουμε ώθηση στην ομάδα, κάναμε ότι περνούσε απ’ το χέρι μας για να ροκανίσουμε το χρόνο και να εξανεμίσουμε κάθε πιθανότητα για ισοφάριση και ανατροπή.
Ιδανικοί αυτόχειρες; Κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν; Απορώ..
Διερωτώμαι, συχνά, αν κάποιοι πραγματικά αγαπούν την ομάδα ή τη βλέπουν ως μια ευκαιρία, ως την αφορμή για να ανήκουν σε ένα οργανωμένο σύνολο, το οποίο προσφέρει προστασία, ταυτότητα και εκτόνωση.
Το πιο κάτω κομμάτι που γίνεται copy/paste κάθε χρόνο στις 4 Ιούνη, ίσως να ήταν καλή ιδέα να το έχουμε κατα νου καθόλη τη διάρκεια του χρόνου: “Στις 4 Ιουνίου το 1948 ο φίλαθλος γιατρός και Δημοτικός Σύμβουλος Λευκωσίας Δρ. Ματθαίος Παπαπέτρου συγκρότησε πλατιά σύσκεψη αθλητών και φιλάθλων με σκοπό την ίδρυση ενός νέου αθλητικού σωματείου, ακομμάτιστου και απόλυτα προσηλωμένου στην ιδέα του γνήσιου αθλητισμού”.
Όπως και να ‘χει, κοιτάζουμε μπροστά. Πιστεύω ότι μέσα από την τρικυμία που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, θα βγούμε πιο σοφοί. Πιο σοβαροί, πιο μετρημένοι, πιο ώριμοι. Θα μάθουμε από τα λάθη μας. Και εκτός από το να τα φορτώνουμε στη διοίκηση, θα κάνουμε και εμείς οι ίδιοι, πού και πού, την αυτοκριτική μας.
Δεν μας τρομάζει τίποτα
Τη βδομάδα που πέρασε, η οικογένεια της Ομόνοιας έχασε έναν από τους πιο αγνούς και ανιοδιοτελείς φιλάθλους της. Έναν άνθρωπο που ήταν κοντά στην ομάδα με την απλότητα και τη δύναμη της καρδιάς του, προσφέροντάς της, τις διαστάσεις που η ίδια η ιστορία της υπαγορεύει. Τον κύριο Ανδρέα, τον οποίο γνωρίσαμε μέσα από τις κάμερες της LTV. Μας είχε συγκλονίσει τότε με τον τρόπο που εκφράστηκε για την Ομόνοια και με το αξέχαστο «δεν μας τρομάζει τίποτα».
Καλό ταξίδι κύριε Ανδρέα, μεγάλο το κενό που αφήνεις. Θα αντλούμε δύναμη και υπομονή από τη στάση σου απέναντι στην Ομόνοια όλα αυτά τα χρόνια. Για τα δύσκολα που περνούμε και για τα ακόμη πιο δύσκολα που έρχονται. Θα γυρίσει ο τρόχος όμως. Σύντομα.
