Ήταν κάποτε σε ένα μακρινό νησί, ένας τόπακας φιλόδοξος προπονητής. Όσοι τον γνώριζαν είχαν να λένε για ένα άνθρωπο πολύ ταλαντούχο και πολύ φιλόδοξο. Όσο ταλέντο είχε όμως, άλλο τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Θεωρούσε τον εαυτό του μοναδικό, special one ας πούμε. Θεωρούσε πως μπορούσε να κάνει ότι θέλει όποτε το θέλει, όπως να βρίζει στις χαρές του οπαδούς άλλων ομάδων, ή να δείχνει το μεσαίο δάκτυλο.
Την πρώτη χρονιά που ανέλαβε μια σχετική μεγάλη ομάδα, ο προπονητής αυτός διέπρεψε. Εκμεταλλευόμενος το γεγονός πως ο πρόεδρος της ομάδας που εργαζόταν κατάφερε να βρει κοινά οικονομικά συμφέροντα με τον πρόεδρο της ομοσπονδίας ποδοσφαίρου της χώρας, κάτι που του εξασφάλισε καλές διαιτησίες και κάνοντας καμιά 20ρια μεταγραφές δρομέων, ο προπονητής πήρε το πρωτάθλημα. Οι οπαδοί της ομάδας, είχαν να νιώσουν τη χαρά του πρωταθλήματος δεκαετίες, κυρίως άκουγαν για αυτά από τους παππούδες τους και έτσι τον θεοποίησαν. Αυτό όπως μπορείτε να καταλάβετε ανέβασε τη μύτη του προπονητή ακόμα πιο ψηλά.
Στη δεύτερη του χρονιά στην ομάδα, ο προπονητής αποφάσισε πως θέλει ιδιαίτερα αυξημένες απολαβές. Αποφάσισε μάλιστα πως θα μιλάει κατά του προέδρου δεξιά και αριστερά, με το σκεπτικό ότι “αν με διώξει θα τον φάσην οι οπαδοί” . Έβαλε λοιπόν τον αυτό του πάνω από την ομάδα και άρχισε τα “τατσιλίκια” τις εσωτερικές κόντρες κι ας έχαναν βαθμούς…
“Και τι μας ενδιαφέρει η ιστοριούλα σου ρε φίλε;”, θα μου πείτε. Έλα όμως που το πράγμα γίνεται στη συνέχεια γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον! Στην τελευταία συνάντηση προέδρου-προπονητή, η οποία και καλά γινόταν για να τα βρουν, ο τελευταίος δεν υποχωρούσε ούτε εκατοστό στις απαιτήσεις του. Στο τέλος μάλιστα πέταξε την εξής ατάκα: “Αν δεν μου δώσετε αυτά που θέλω, έχω ήδη ομάδα στην πρωτεύουσα του νησιού που με περιμένει”…
Στην πρωτεύουσα του μακρινού αυτού νησιού υπήρχαν δυο μεγάλες ομάδες. Μια που μόλις είχε βρει προπονητή ο οποίος τυγχάνει της καθολικής αποδοχής των οπαδών της και μια άλλη για τον προπονητή της οποίας γράφτηκαν τους τελευταίους καιρούς πολλά και περίεργα δημοσιεύματα για μετακίνηση στην…μαμά πατρίδα του νησιού. Την ίδια στιγμή, ο προπονητής της δεύτερης δέχεται τον τελευταίο καιρό κριτική εκ των έσσω και σκέφτεται διάφορα… Ποιαν να εννοούσε άραγε ο φιλόδοξος προπονητής;
υ.γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις στη χώρα μας είναι συμπτωματική. Αυτός που πρέπει…ΞΕΡΕΙ!
