Ψες σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε σήμερα να ετοιμάσω το εβδομαδιαίο μας άρθρο και ήμουν σε δίλημμα. Να γράψω για την οικονομική εκστρατεία, το παιχνίδι με το ΑΠΟΕΛ και για το κύπελλο ή να γράψω αποκλειστικά και μόνο για το αυριανό ντέρμπυ. Οφείλω να ομολογήσω ότι δυσκολεύτηκα να αποφασίσω. Για 10 ολόκληρα δευτερόλεπτα ήμουν σε σκέψεις. Φαίνεται όμως ότι 10 και μόνον δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για να περάσουν από μπροστά μου όλες οι αναμνήσεις και εμπειρίες οι οποίες συνδέονται με τους απέναντι και τότε η απόφαση πάρθηκε. Σήμερα το άρθρο είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στο αυριανό παιχνίδι.
Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι δεν χρειάζεται να εξηγήσω ούτε να φρεσκάρω τη μνήμη κανενός ομονοιάτη για τη σημασία των παιχνιδιών με το ΑΠΟΕΛ. Είναι τόσα πολλά τα όσα έρχονται στο μυαλό του καθενός μας στην προσμονή και μόνο ενός τέτοιου αγώνα που αποκλείεται να βρεθούν έστω και δύο από εμάς που θα σκεφτούν ακριβώς τα ίδια πράγματα όσον αφορά τη λέξη ΑΠΟΕΛ. Δεν θα σας κουράσω επαναλαμβάνοντας γεγονότα, ιστορίες και συμβάντα προηγούμενων χρόνων σχετικά με τα μεταξύ μας παιχνίδια. Δεν θα σας κουράσω επίσης αναφέροντας ονόματα προερχόμενα από τις τάξεις του αντιπάλου που στο άκουσμά τους και μόνο «φκαίννει το γαίμαν πας την κκελλέ μας». Ο καθένας από εμάς είναι ελεύθερος να επαναφέρει στη μνήμη του μια εμπειρία, ένα αγώνα, ένα περιστατικό, ένα πρόσωπο το οποίο θα τον βοηθήσει να αναζωπυρώσει το μίσος και την ένταση που νιώθει κάθε φορά που αντικρίζει το έμβλημα του αιώνιου. Διότι όπως γράψαμε και παλαιότερα από αυτήν εδώ τη στήλη απευθυνόμενοι τόσο προς τους οπαδούς μας, αλλά κυρίως προς τους ποδοσφαιριστές μας, ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΜΙΣΗΣΕΙΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΣΕΙΣ! Και για να μην παρεξηγηθώ μιλώ για ποδοσφαιρικό μίσος. Ναι φίλοι μου το μυστικό σε κάθε ντέρμπυ κρύβεται στο πάθος. Και το πάθος το δημιουργεί το συναίσθημα. Και το μίσος αποτελεί συναίσθημα.
Είναι πρώτοι και εμείς τέταρτοι. Πάνε για πρωτάθλημα και παλεύουμε για Ευρώπη. Κάποιοι θα πουν ότι μας χωρίζουν 13 ολόκληροι βαθμοί. Γελιέστε. Μας χωρίζει ένας ολόκληρος κόσμος. Οι διαφορές μας είναι τόσες πολλές και έντονες που δεν μπορούμε και οι 2 να χαρακτηριστούμε απλά ως 2 σωματεία. Διότι εμείς δεν είμαστε απλά ένα σωματείο. Και αυτό φάνηκε και πάλι τον τελευταίο μήνα. Είμαστε κάτι πολύ ανώτερο που δεν μπορεί να το συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Είμαστε ένα κοινωνικό φαινόμενο που όσο και αν επιχειρήσει κάποιος δεν θα μπορέσει ποτέ να το εξηγήσει. Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους σε αυτά τα παιχνίδια δεν βλέπουμε καν τον βαθμολογικό πίνακα. Βλέπουμε απλά ένα έμβλημα και κάποια χρώματα, τα οποία διαχρονικά αντιπροσωπεύουν όλα όσα εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε να ΜΗΝ είμαστε και διδάσκουμε τα παιδιά μας και αυτά θα διδάξουν τα δικά τους να ΜΗΝ είναι. Αντικρίζοντάς τους θυμόμαστε όσα περάσαμε, όσα υποφέραμε και όσα μας έκαναν. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι αντικρίζοντάς τους αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε ακόμα εδώ. Και θα είμαστε εσαεί. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος τους φόβος στη σκέψη του οποίου και μόνο τρέμουν και πανικοβάλλονται. Διότι πολύ απλά είμαστε η ΟΜΟΝΟΙΑ, ό,τι αυτό και αν σημαίνει για τον καθένα από εμάς, μα πάνω απ’ όλα ό,τι αυτό και αν σημαίνει για όλους τους υπόλοιπους. Γι’ αυτό αύριο όλοι ΓΣΠ και τα υπόλοιπα θα τα κάνει ο οργανισμός σας μηχανικά από μόνος του!
ΟΜΟΝΟΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ!
Το Κεντρί 5/04/2013
