Πρώτη αγωνιστική της νέας σαιζόν, ξεκίνημα με ήττα και ξανά στο ίδιο έργο θεατές – η Ομόνοια ξανά σε διαδικασία έντονης ομφαλοσκόπησης για το τι φταίει. Άλλοι φταίνε το ΔΣ, άλλοι τον προπονητή, άλλοι τους παίκτες, άλλοι πάνε πιο μακρυά και φταίνε το κατεστημένο της ΚΟΠ, την διαιτησία και τις κομματικές παρεμβάσεις στην ομάδα.
Χωρίς να παραγνωρίζω τις ευθύνες που πρέπει να αποδοθούν σε όλους τους πιο πάνω εμπλεκόμενους (εκτός από τους πολιτικούς εμπλεκόμενους, που πρέπει να τους αποδοθεί απλά one-way εισιτήριο για ΤΟΝ ΑΓΥΡΙΣΤΟ μια και καλή απο την Ομόνοια), αυτό που δεν είδα είναι κάποιο να προβληματίζεται για τις δικές μας ευθύνες σ’ αυτή την κατάσταση.
Είμαστε άμοιροι ευθυνών εμείς αδέλφια Ομονοιάτες;
Εμείς δεν ήμασταν που συνεπαρθήκαμε από από μηχανής θεούς που σκορπούσαν λεφτά δεξιά αριστερά σαν χαρτομάντιλα; Εμείς δεν τρέχαμε στα αεροδρόμια να καλωσορίσουμε τους νέους «Μεσσίες»; Εμείς δεν φωνάζαμε «είναι τρελός ο πρόεδρος» για τον Μιλτιάδη Νεοφύτου; Όταν αυτοί οι κύριοι την έκαναν με ελαφρά μετά από 4 χρόνια, εμείς δεν ήμασταν που αποδεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα το χρέος με το οποίο φέσωσαν το σωματείο μας;
Γνωρίζοντας πλέον τι άφησαν πίσω τους, εμείς δεν ήμασταν που πηγαίναμε στις Γενικές Συνελεύσεις χωρίς ουσιαστικές απαιτήσεις, αποδεχόμενοι απλά τις γενικολογίες που μας παρουσίαζαν οι νυν διοικούντες για τα πλάνα τους για έξοδο από την κρίση;
Εμείς δεν ήμασταν που αποδεκτήκαμε την ΑΜΝΗΣΤΙΑ που δόθηκε σε Μιλτιάδη, Χριστάκη και σία, αποδεχόμενοι το γεγονός πως ΠΟΤΕ δεν στάθηκαν μπροστά στο λαό για να λογοδοτήσουν για τα οικονομικά τους εγκλήματα;
Εμείς δεν ήμασταν που αποδεκτήκαμε τη συνέχιση της πλειοψηφίας του προηγούμενου ΔΣ και στη «νέα» τάξη πραγμάτων;
Εμείς δεν ήμασταν που για 12 μήνες τώρα στηρίζουμε με το υστέρημα μας αυτό το ΔΣ, περιμένοντας να δούμε αν ποτέ θα μας παρουσιάσουν κάποιο στρατηγικό σχέδιο (με συγκεκριμένες προτάσεις και χρονοδιαγράμματα και όχι γενικόλογες διακηρύξεις) σωτηρίας της Ομόνοιας; Που αντί για στρατηγικό σχέδιο σωτηρίας δεχόμαστε να μας μας δίνουν κάθε μήνα λαχνούς ενίσχυσης σαν να είμαστε φιλανθρωπικό ίδρυμα ή σωματείο της δεκαετίας του 70’; Που αντί για πραγματικά νέες ιδέες για να προοδεύσει το σωματείο ικανοποιούμαστε με τα energy drinks;;; ENERGY DRINKS!
Πάω παρακάτω – εμείς δεν είμαστε που συμβιβαστήκαμε ακόμα μια φορά με το γεγονός ότι η Ομόνοια διοικείται από τα ψηλά δώματα του κόμματος, με ανθρώπους διορισμένους στα πόστα τους όχι επειδή είναι διακεκριμένοι επαγγελματίες αλλά επειδή βάζουν ψήφο στο σωστό κουτάκι, δίνουν τα ευρουλάκια τους στο κόμμα και περαμένουν πλήρως ελεγχόμενοι από τους κομματικούς μηχανισμούς;
Εμείς δεν είμαστε που δεν πληρώνουμε τις συνδρομές μέλους, όταν επιτέλους άνοιξε η διαδικασία εγγραφής στον κόσμο;
Εμείς δεν είμαστε που οσάν απαράτσικς του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας αρνιόμαστε να δεχτούμε ότι στο ποδόσφαιρο ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ και ότι μόνο με τον πραγματικό ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΣΜΟ θα δούμε άσπρη μέρα στην Ομόνοια;
Τι κάνουμε για να προστατέψουμε την ομάδα μας όταν γνωρίζουμε ότι οι σκοτεινές δυνάμεις του κυπριακού ποδοσφαίρου καραδοκούν στη γωνία για να μας βάλουν το πιστόλι στον κρόταφο εξοντώνοντάς μας μια και καλή; Προστατεύουμε το σωματείο ή το οδηγούμε σε νέες περιπέτειες με την ανεξήγητη κάποιες φορές συμπεριφορά μας;
Αυτή η λίστα με τις δικές μας ευθύνες μπορεί να γεμίσει πολλές σελίδες. Το ερώτημα είναι αν θα τις αποδεχτούμε, θα αφυπνηστούμε και θα αλλάξουμε επιτέλους μυαλά.
Η Ομόνοια είμαστε εμείς και εμείς ορίζουμε την τύχη του Σωματείου μας. Αν συνεχίσουμε να δεχόμαστε την μετριότητα σε όλα τα επίπεδα τότε πρώτα απ΄όλα φταίμε εμείς που απλά πυροβολάμε αδιακρίτως στην πρώτη αποτυχία, ενώ είμαστε αμέτοχοι χειροκροτητές τον υπόλοιπο καιρό.
Ακόμη τίποτα δεν χάθηκε. Μια ήττα στην πρώτη αγωνιστική, σε μια από τις δυσκολότερες εξόδους του πρωταθλήματος δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Φτάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε ΟΛΟΙ ρόλο στην αναγέννηση της ομάδας μας, ότι μπορούμε να αναστρέψουμε την παρακμή και να βάλουμε την Ομόνοια ξανά στον σωστό δρόμο.
