Ξεκινώ τονίζοντας ότι τα όσα αναφέρω στις επόμενες γραμμές αποτελούν την προσωπική μου άποψη. Όποιος και αν είναι ο προπονητής της ΟΜΟΝΟΙΑΣ πρέπει να στηριχθεί τόσο από τον κόσμο (που η αλήθεια είναι πως τους στηρίζει) όσο και από τους παίκτες και το συμβούλιο. Πολύ απλά ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ να ακούσουμε ξανά για υποσκάψεις, για καταστάσεις “μένει μέχρι να φύγει” και λοιπά. Μπουχτήσαμε, τόσο απλά και αν η αντίδραση μερίδας του κόσμου στην απόλυση Σαβέφσκι δεν έστειλε το μήνυμα στο συμβούλιο, δεν ξέρω τι μπορεί να το στείλει. Κι ας θεωρώ ότι αγωνιστικά, δεν ήταν και τόσο αβάσιμη η κίνηση της αντικατάστασης.
Στο θέμα μας λοιπόν, στο νέο προπονητή. Για το θέμα Μπεν Σιμόν, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με το χθεσινό κομμάτι του Sniper. Δεν νομίζετε πως είναι επίφοβο να μας κάνει τα ίδια αν κάποια στιγμή αποτύχει; Αφήνω λοιπόν πίσω τον Μπεν Σιμόν και θέλω να πιστεύω ότι αν έρθει από μόνος του, θα βρει κλειστή τη πόρτα, όχι γιατί δεν είναι καλός προπονητής, αλλά ακριβώς για τα τερτίπια. Περνάω σε αυτούς που δείχνουν να θέλουν.
Έχουμε την ευκαιρία να επιλέξουμε μεταξύ 2 σχολών. Από τη μια είναι οι καταξιωμένοι, όπως για παράδειγμα ο πρώτος στόχος Μιγκέλ Ανχέλ Λοτίνα και οι φιλόδοξοι όπως για παράδειγμα ο Γιάννης Χριστόπουλος. Αν υπήρχε συνταγή που αποδεδειγμένα θα οδηγούσε στην επιτυχία, θα ήταν όλες οι ομάδες του κόσμου επιτυχημένες. Το θέμα είναι ποια δεδομένα έχεις μπροστά σου. Ο Λοτίνα έχει δουλέψει σε επίπεδο υψηλότερο, μπορεί να προσφέρει γνώση και εμπειρία. Γνωρίζει ή έχει ενημερωθεί για τα αρνητικά που θα βρει μπροστά του; Ξέρει για απλήρωτους παίκτες και οικονομικά προβλήματα; Αντιλαμβάνεται πως το περιθώριο για μεταγραφικές κινήσεις είναι περιορισμένο; Θέλει να έρθει και έχει διάθεση να τα παλέψει όλα αυτά στα 56 του; Ή σε 2-3 μήνες θα σηκώσει τα χέρια ψηλά και θα μας πει για τις “συνθήκες που δεν τον αφήνουν να εργαστεί”; Γιατί ισχύουν οι συνθήκες, δεν μπορούν όμως να αποτελούν άλλοθι για τα πάντα.
Από την άλλη έχουμε το Χριστόπουλο (ή το Σούρερ, τη μερίδα των νεαρών φιλόδοξων τελοσπάντων, αλλά εστιάζω στον Ελλαδίτη που είναι στο προσκήνιο). Δεν έχει εμπειρία της Πριμέρα Ντιβιζιόν, δεν έχει ούτε τίτλους. Έχει κερδίσει την εκτίμηση όλων στην Ελλάδα, μέσω της δουλειά του, των γνώσεων του και της διάθεσης του να τις διευρύνει. Ο ΠΑΣ με αυτόν στο τιμόνι έπαιξε ωραία μπάλα, έχοντας δεδομένα χειρότερα από ότι στην ΟΜΟΝΟΙΑ. Γνωρίζει για τους απλήρωτους παίκτες, γνωρίζει για το περιορισμένο μεταγραφικό κονδύλι και θέλει να έρθει, πιστεύει πως είναι η ευκαιρία του, θέλει να παλέψει. Είναι νεαρός, είναι φιλόδοξος, είναι εργατικός και αυτά ακριβώς θα “αγοράσει” η ΟΜΟΝΟΙΑ αν τον προσλάβει.
Υπάρχει βέβαια και η κατάσταση “μέσα στη μέση”. Δεν γνωρίζω αν ανήκουν σε αυτούς που προτάθηκαν, αλλά υπάρχουν διαθέσιμοι Γερμανοί προπονητές που και εμπειρία έχουν και σε καλή ηλικία είναι (κάτω από 50) και φιλοδοξίες έχουν. Κάτι σαν τον Πασιένσια που ήταν ιδανική περίπτωση, σε γερμανική έκδοση. Αυτές οι καταστάσεις μοιάζουν σχεδόν τέλειες, τις αφήνω όμως στην άκρη, γιατί προς το παρόν δεν φαίνεται να είναι στο προσκήνιο.
Ποια κατεύθυνση πρέπει λοιπόν να ακολουθήσει η ΟΜΟΝΟΙΑ; Εκφράζω προσωπική άποψη, το φτωχό μου το μυαλό όμως λέει πως ενδεδειγμένη επιλογή είναι ο Χριστόπουλος. Άνθρωπος που θέλει με τα 1000 να έρθει, που θέλει με τα 1000 να δουλέψει, θέλει να πετύχει. Οι συνθήκες που επικρατούν στην ΟΜΟΝΟΙΑ, είναι επικίνδυνες για φτασμένους προπονητές, που έχουν ήδη πετύχει στη ζωή τους και η διάθεση τους να αλλάξουν τη κατάσταση είναι υπό συζήτηση. Ας επενδύσουμε λοιπόν στην δουλειά, τις φιλοδοξίες και το μυαλό του Χριστόπουλου. Αλλά αν είναι να το κάνουμε, να το πάρουμε απόφαση πως θα κάτσει χρόνια και δεν θα περιμένουμε αποτελέσματα από τη μια μέρα στην άλλη. Αν έρθουν βέβαια κι αυτά, καλοδεχούμενα.
