Το περιστατικό της περασμένης βδομάδας ήρθε για να μείνει. Θα το θυμόμαστε κάθε φορά που η συζήτηση θα περιστρέφεται γύρω από την έλλειψη νοοτροπίας νικητή. Αναφέρομαι στην απάντηση του Ράινερ Ράουφμαν στην ερώτηση του omonoianews στο Facebook: «Πόσα τέρματα σημείωσε την περίοδο 1997-1998 o Ράινερ Ράουφμαν;». Εκεί που οι αριθμοί έπεφταν βροχή, ένα ποστ ήρθε για να μας συγκινήσει και να μας ταρακουνήσει για τα καλά.
“Ένα λιγότερο απ’ ό,τι έπρεπε”, σχολίασε ο Ράινερ, θυμίζοντάς μας το χαμένο πέναλτι στο παιγνίδι τίτλου με την Ανόρθωση στο Μακάρειο. Ένα πέναλτι που μας στοίχησε την κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια. Mέχρι την ανάρτηση του Ράινερ ουδείς αναφέρθηκε στο χαμένο πέναλτι. Προφανώς επειδή όταν διαβάζεις τη λέξη Ράουφμαν, αυτό που σου ‘ρχεται στο μυαλό δεν είναι εκείνο το πέναλτι, αλλά το δεξί πόδι που έκανε τα δίκτυα να αναστενάζουν, η βέρα που φιλούσε μετά από κάθε γκολ, η φανέλα που ανέμιζε στο 2-3 με την ΑΕΛ, τα γκολ με τη ΣΑΛΑΜΙΝΑ όταν είχε 40 πυρετό, η τρελή κούρσα με τον ΑΠΟΕΛ όταν απεσόβησε σίγουρο γκολ. Θυμάσαι έναν παίκτη μαχητή, τσαμπουκά, με καρδιά πρωταθλητή. Ποδοσφαιρικά αλήτη.
Αμφισβητήθηκε έντονα ο Ράινερ για εκείνο το πέναλτι. Κυκλοφορούσε και ένας μύθος τότε, από τους κάθε λογής αντικειμενικούς “Μικαέλλους” (τώρα και στο apoel.net), ότι ο Ράουφμαν δεν μπορεί να σκοράρει σε ντέρμπι. Άστε που μια απόπειρα να τον «φάνε», μόλις πρωτοήλθε, έκαναν και οι προπονητές της Δυτικής. Φώναζαν ότι είναι για να μαζεύει τεράτσια !
14 χρόνια από τότε και ο Γερμανός συνεχίζει να συγκλονίζει. Με τη συμπεριφορά του όλα αυτά τα χρόνια, εντός και εκτός γηπέδων, κατάφερε να κερδίσει τους απανταχού Ομονοιάτες. Απέδειξε ότι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής δεν σημαίνει απαραίτητα ακόμη ένας μισθοφόρος. Δέθηκε με τον κόσμο, παθιάστηκε, πανηγύρισε σαν τρελός, αγάπησε και αγαπήθηκε. Έγινε ένας από μας.
Χωρίς να υπονοώ ότι μεγάλος ποδοσφαιριστής=πετυχημένος προπονητής ή τεχνικός διευθυντής, διερωτώμαι γιατί η Ομόνοια δεν επένδυσε σε αυτόν τον άνθρωπο μετά την αποχώρησή του. Και δεν μιλώ για πρόσληψη τύπου «έλα επειδή ήσουν καλός παίκτης, τώρα κολύμπα στα βαθιά μόνος σου ως σκάουτερ».
Θα μπορούσαμε να επενδύσουμε ένα κονδύλι για την επαγγελματική/τεχνική κατάρτιση του Ράουφμαν, με στόχο να επιστρέψει κάποια στιγμή και να βοηθήσει από το πόστο του τεχνικού διευθυντή; Π.χ. Στη λογική, πήγαινε για έξι μήνες σ’ αυτή τη σχολή (που σίγουρα υπάρχουν στην ευρώπη), παρακολούθησε αυτά τα 20 σεμινάρια, κάνε αυτές τις επαφές με τεχνικούς διευθυντές κορυφαίων ευρωπαϊκών ομάδων, πήγαινε να πρακολουθήσεις την προετοιμασία της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ. Μπα;
Υ.Γ: Στο κρίσιμο εκείνο παιγνίδι με την Ανόρθωση, ως αριστερό μπακ αγωνίστηκε –ελέω της απουσίας Γιαννάκη Ποντικού- ο 18χρονος τότε Οδυσσέας Οδυσσέως. Συγκλονιστικός εκείνη τη μέρα ο Οδυσσέας, μας έκανε να παραμιλάμε. Πόσο εφικτό είναι να επαναληφθεί σήμερα το ίδιο σενάριο με ποδοσφαιριστή των ακαδημιών;
