Μια παραλλαγή του κειμένου αυτού δημοσιεύθηκε αμέσως μετά τον αποκλεισμό από τον Ερυθρό Αστέρα. Δεδομένης της αλλαγής προπονητή, αλλά και της παραφιλολογίας που αναπτύσσεται γύρω από την απαίτηση για επιθετικό ποδόσφαιρο, νιώθω την ανάγκη να το δημοσιεύσω ξανά, προσαρμόζοντας το στα σημερινά δεδομένα. Θα προσπαθήσω να είμαι συγκεκριμένος:
1. Παιγνίδι επιβολής: Θέλουμε μια Ομόνοια που να ελέγχει τη ροή του αγώνα. Να κοντρολάρει το παιγνίδι και να μην το παρακολουθεί σαν μια ομαδούλα της σειράς που προσπαθεί να το “κλέψει”. Να κυριαρχεί στο γήπεδο και να μην είναι παθητική. Δεν εννοούμε ότι πρέπει να αγωνίζεται μονίμως με την ίδια τακτική. Ίσως σε κάποια παιγνίδια, όταν κριθεί αναγκαίο να ξαφνιάσουμε τον αντίπαλο, η τακτική των αντεπιθέσεων να είναι αποτελεσματική. Καλή ώρα όπως στο περσινό 0-3 του Τσιρείου με την ΑΕΛ. Δεν μπορεί όμως αυτή να είναι η βασική μας στρατηγική. Δηλαδή, να παίζουμε αγώνα της χρονιάς στο Τσίρειο και να αμυνόμαστε από τα 40 μέτρα και πίσω. Ή στον τελικό του Κυπέλλου να διερωτώμαστε ποια ομάδα αγωνίζεται με 10 παίκτες. Ή στο τελευταίο ματς με την Άχνα να προηγούμαστε στο 12’ και μέχρι το 90 να κάνουμε μόνο 2-3 φάσεις. Λίγη σημασία έχει η διάταξη και το αν αγωνιζόμαστε με ένα στράικερ ή δύο. Αυτό που μετράει είναι η αντίληψη, η προσέγγιση και ο τρόπος ανάπτυξης. Ναι μεν να έχεις την κατοχή, αλλά την κατοχή χωρίς να είσαι απειλητικός τι να την κάνεις;
2. Εκρηκτικά διαστήματα: Αναπωλούμε εποχές που η Ομόνοια με ένα-δυο ξεσπάσματα των 10-15 λεπτών “καθάριζε” τα παιγνίδια. Διαστήματα όπου ο αντίπαλος θα δέχεται ανελέητο σφυροκόπημα. Πότε από τα πλάγια, πότε από τον άξονα. Με γρήγορο ρυθμό, πρέσινγκ, αλλεπάλληλα σουτ, ντρίπλες, γρήγορα τελειώματα των φάσεων. High tempo ! Αυτό έγινε στο πρώτο παιγνίδι με την Αγία Νάπα, αλλά στο Δασάκι δεν δόθηκε συνέχεια.
3. Επιθετική άμυνα: Για να παίζεις επιθετικά πρέπει πρώτα να έχεις άριστη αμυντική λειτουργία. Με παίκτες λιοντάρια που θα ανασαίνουν στο σβέρκο του αντιπάλου και θα βγαίνουν πρώτοι πάνω στην μπάλα. Με τα μπακ να “κατεβάζουν” μπάλα, σπρώχνοντας τα χαφ στο μισό του αντιπάλου και τους επιθετικούς στα αντίπαλα καρέ. Με επιθετικούς και κεντρώους που θα πρεσάρουν ασταμάτητα και ακραία μπακ που θα συμμετέχουν στην επίθεση. Την ίδια ώρα οι αποστάσεις μεταξύ των τριών γραμμών πρέπει να είναι κοντινές. Η άριστη αμυντική λειτουργία είναι το Α και το Ω μιας ομάδας με φιλοδοξίες και η βασικότερη προϋπόθεση για να παίξεις επιθετικά. Χωρίς ασφάλεια στην άμυνα, δεν πας πουθενά.
4. Πολύπλευρη ανάπτυξη: Μια μεγάλη ομάδα δεν μπορεί να αναπτύσσεται μονοδιάστατα. Π.χ. μόνο από τα πλάγια, ή με μπαλιές καμινάδες των 30 μέτρων στην αγκαλιά του τερματοφύλακα ή στα κεφάλια των αμυντικών. Πρέπει να απειλεί και από τον άξονα. Με κατά μέτωπο επελάσεις, με σουτ, με κομπίνες στα στημένα. Ο Λάρκου έκανε εξαιρετική δουλειά σε αυτό το κομμάτι (στα στημένα) και εύχομαι να συνεχίσουμε να είμαστε το ίδιο απειλητικοί. Εδώ να προσθέσουμε την ανάγκη για συμμετοχή περισσότερων ποδοσφαιριστών στις επιθετικές μας προσπάθειες. Είναι αδιανόητο να βγάζουμε επιθέσεις με μόνο 2-3 ποδοσφαιριστές. Δεν μπορεί να βγάζει σέντρα ο δεξίς εξτρέμ και στα καρέ του αντιπάλου να βρίσκεται μόνο ο στράικερ, την ώρα που ο αριστερός εξτρέμ είναι 30 μέτρα μακριά και τα χαφ αποκομμένα 15-20 μέτρα πίσω.
5. Shooting: Πόσα σουτ έξω από τη μεγάλη περιοχή επιχειρούμε κάθε παιγνίδι; Πριν λίγα χρόνια η ΦΙΦΑ είχε δημοσιεύσει μια στατιστική που έλεγε ότι 1/7 σουτ καταλήγει στα δίκτυα.
6. Αυτοπεποίθηση, πρωτοβουλία, φαντασία: Οι παίκτες μας χρειάζονται αυτοπεποίθηση. Θέλουμε να τους δούμε να διεισδύουν κατά μέτωπο, να κυνηγούν το 1v1. Να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και να μην κρύβονται. Δεν γίνεται κάθε φορά που έχουν την μπάλα να ψάχνουν την έυκολη και απλοϊκή επιλογή της πάσας προς τα πίσω.
7. Αντίληψη: Η επιθετική φιλοσοφία δεν έχει απόλυτη σχέση με την παράταξη της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο ή με το πόσα γκολ σκοράρει. Αλλά με το πως αντιλαμβάνεται το ρόλο της εντός του αγωνιστικού χώρου. Π.χ. Επί Σαβέφσκι η Ομόνοια δεν έπαιζε φαντεζί ποδόσφαιρο. Ενέπνεε όμως σιγουριά. Πατούσε γερά, είχε κόκκαλο, ανέτρεπε παιγνίδια στο 94’, έριχνε τριάρες στα εντός, έδειχνε χαρακτήρα στα δύσκολα. Επί Λεμονή όταν κατακτήσαμε το πρωτάθλημα, το ίδιο. Μπορεί να μην ήταν χάρμα ιδέσθαι, αλλά είχε αυτοπεποίθηση. Πίστευε στις δυνατότητές της. Θυμάστε το γκολ με τον Απόλλωνα στο ΓΣΠ στο 2-1; Βγήκαν αντεπίθεση τα δυο ακραία μπακ και σκόραρε ο Ντάβιντσον. Νομίζω έχει από τότε να δούμε κάτι τέτοιο.
Όσοι είχαν την τύχη να γνωρίσουν από κοντά τον Ιόντσο Άρσωφ, θα τον θυμόνται να λέει με την “σπασμένη” προφορά του: “Η Ομόνοια πρέπει πάντοτε να παίζει επιθετικά. Πρέπει πάντα να προηγείται 2-0 για να κερδίσει 2-1. Με το 1-0, ο διαιτητής ίσως προσπαθήσει να βοηθήσει τον αντίπαλο. Στο 2-0, είναι πολύ δύσκολο”. Δεν ξέρω αν αυτό λέει κάτι σε κάποιους, μετά και από τον αγώνα στο Δασάκι.
Αναγνωρίζουμε ότι αλλάζουν οι καιροί και κατ’ επέκταση τα συστήματα και οι τακτικές. Κάθε σοβαρή ομάδα όμως διατηρεί τις αρχές και τη φιλοσοφία της. Και η Ομόνοια είναι φύση επιθετική ομάδα. Με αυτό το στυλ ποδοσφαίρου έγραψε την ιστορία της, με αυτό αγαπήθηκε και έγινε η λαοφιλέστερη ομάδα στην Κύπρο. Δεν μπορεί να παίζει συντηρητικά, ούτε παθητικά. Μια τέτοια προσέγγιση είναι ενάντια στους λόγους ύπαρξης του ίδιου του σωματείου. Κάθε οργανωμένο σύνολο έχει την ταυτότητά του. Η Ομόνοια κάπου φαίνεται να την έχασε και πρέπει να την ξαναβρεί.
Ας ανιχνεύσει ο νέος προπονητής τα χνάρια αυτής της ομάδας και δεν θα χάσει. Να βάλει τόλμη, φαντασία, τσαμπουκά, δημιουργικότητα. Αυτά που δίνουν νόημα και περιεχόμενο σε κάθε πτυχή της ζωής.
Καλή επιτυχία στον επόμενο προπονητή. Προσωπικά δεν στηρίζω κανέναν στα τυφλά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα δείξω την απαιτούμενη υπομονή. Ας κερδίσει με το σπαθί του την εμπιστοσύνη μου. Το γήπεδο είναι ο καθρέφτης.
