Ανάμεικτα τα συναισθήματα του κόσμου στο άκουσμα της πρόσληψης Τόνι Σαβέφσκι.
Οι υπέρ:
• «Επιτέλους κάναμε και κάτι σωστό»
• «Η καλύτερη επιλογή»
• «Ο καλύτερος προπονητής που πέρασε την τελευταία 10ετία»
Οι κατά:
• «Έχει οκτώ χρόνια να προπονήσει ομάδα. Έλεος !»
• «Πού έκαμεν προπονητής μετά την Ομόνοια; Στις ακαδημίες της ΑΕΚ;»
• «Ο Ράουφμαν μας έδινε τα πρωταθλήματα, όχι ο Σαβέφσκι. Ξυπνάτε»
Δεν παραθέτω τις υπέρ και κατά απόψεις για αναδυθώ κάπου στο κέντρο κρατώντας ισορροπίες και ίσες αποστάσεις. Ανήκω στο πρώτο γκρουπ. Καλύτερος κριτής θα είναι ο χρόνος, όμως έχω την εντύπωση ότι η Ομόνοια αυτή τη φορά έκανε τη σωστή επιλογή.
Γνώστης της κυπριακής πραγματικότητας ο Τόνι, ξέρει καλά την Ομόνοια, τα προβλήματά της και τις απαιτήσεις του κόσμου της. Δεν είναι αλεξιπτωτιστής. Γνωρίζει τα σάπια κατεστημένα του Κυπριακού ποδοσφαίρου και διαθέτει την κατάλληλη νοοτροπία για να αντεπεξέλθει. Σεμνός, υπομονετικός, χαμηλών τόνων. Δουλεύει αθόρυβα χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις και τυμπανοκρουσίες. Όσοι συνεργάστηκαν μαζί του, έχουν να λένε τα καλύτερα. Είναι ο χαρακτήρας του τέτοιος, που όποιο ρόλο και να ‘χει σ’ ένα οργανωμένο σύνολο η επιτυχία είναι εγγυημένη.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ της περιόδου 2002-2004 ήταν ό,τι καλύτερο είδαμε τα τελευταία 15 χρόνια. Μπορεί να μην έπαιζε φαντεζί ποδόσφαιρο, ήξερε όμως πολύ καλά ποια ήταν και τι ήθελε μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Ήξερε να παλεύει μέχρι το τελευταίο λεπτό. Ήξερε να ανατρέπει τα σε βάρος της δεδομένα. Η τριάρα στα εντός, σε κάποια φάση έγινε ταρίφα.
Σ’ αυτούς που ισχυρίζονται ότι το πρωτάθλημα το κέρδισε ο Ράουφμαν, ένα έχω να πω: Τη δεύτερη χρονιά του Σαβέφσκι, χωρίς τον Ράινερ λόγω τραυματισμού, η Ομόνοια έπαιξε καλύτερο ποδόσφαιρο από την πρώτη. Ο λόγος δεν ήταν η απουσία του μεγάλου κανονιέρη φυσικά, αλλά το γεγονός ότι ήταν ένα πιο δεμένο και σφικτό σύνολο. Με Κόζλεϊ και Αλωνεύτη στην επίθεση, η ομάδα ήταν οδοστρωτήρας. Και το κυριότερο: Μύριζε ομάδα. Είχε συνοχή, ήξερε να αμυνθεί, οι γραμμές είχαν τις σωστές αποστάσεις μεταξύ τους. Ενέπνεε σιγουριά και εμπιστοσύνη. Με την ευκαιρία, ας δούμε εδώ τι λέει και ο ίδιος ο Ράινερ για τον Τόνι.
Οι επιλογές του ήταν πάντοτε σοβαρές και μετρημένες: Μπράσας, Γκράιλιχ, Χάμπερ, Κόζλει, Γκορολόφσκι, προώθηση Αλωνεύτη στην πρώτη ομάδα, αγορά Μάριου Νικολάου από τον Άρη (νυν αρχηγός ΑΕΛ), καθιέρωση Μάριου Α. Νικολάου στη θέση του λίμπερο και Ηλία Χαραλάμπους στη θέση του στόπερ. Τη δεύτερη χρονιά με την κάθοδο Γκορολόφσκι εφάρμοσε σε κάποια παιγνίδια το σύστημα με τρεις γραμμή στην άμυνα. Είχε πλάνο, είχε στρατηγική, είχε όραμα για την Ομόνοια.
Χρειαζόμαστε τον ενθουσιασμό και έχουμε την ανάγκη να δούμε το μέλλον με αισιοδοξία: Ας έχουμε όμως κατα νου ότι:
– Οι ποδοσφαιριστές του υφιστάμενου ρόστερ δεν είναι επιλογές του Τόνι, αλλά του Λάρκου
– Είναι πολύ δύσκολο μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου να αλλάξεις το αγωνιστικό προφίλ. Βέβαια στο παρελθόν κάτι τέτοιο συνέβη (Χάουαρντ το 2001), αλλά για να είμαστε ειλικρινείς δεν είναι εύκολο
– Νηστικά αρκούδια δεν χορεύουν, όσο καλό προπονητή και να έχουν. Δεν γνωρίζω κάτι συγκεκριμένο. Αντιμετωπίζουμε όμως σοβαρό οικονομικό πρόβλημα και είμαστε μια ομάδα με βαθύτατα νοοτροπιακά και συστημικά προβλήματα στον τρόπο λειτουργίας
Ο Σαβέφσκι φέρνει ξανά την ελπίδα. Μπορεί να μην έχει το μαγικό ραβδί για να διορθώσει κάθε κακό εντός ομάδας, έχει όμως τις δυνατότητες και την προσωπικότητα να μας οδηγήσει ξανά στη λεωφόρο των επιτυχιών. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό και αν θα τον επηρεάσει η αποχή του. Αυτό που ξέρω είναι ότι κατέχει το αντικείμενο.
Πιστεύω αξίζει και δικαιούται την υπομονή και τη στήριξή μας. Σ’ αυτόν τον άνθρωπο μπορούμε να πιστέψουμε και να επενδύσουμε.
Κόουτς, θα σε στηρίξω και εγώ μέχρι τέλους !
