Η τελευταία στήλη έφερε τον τίτλο «Τεστ νοοτροπίας». Έκανε μάλιστα έμμεση αναφορά στην απάντηση του Νεόφυτου Λάρκου, κατά τη διάρκεια της τελευταίας δημοσιογραφικής διάσκεψης. Περισσότερα εδώ
Ας δούμε ξανά τι απάντησε ο προπονητής μας:
Δημοσιογράφος: Κρίνοντας από την τοποθέτησή σας ότι έχουν αλλαγές (ο Εθνικός), το γεγόνος αυτό κάνει πιο δύσκολο το έργο σας;
Λάρκου: Αν αντιμετωπίσουμε το παιγνίδι έξυπνα, δεν θα είναι μεγάλη η δυσκολία. Είναι διαφορετικό παιγνίδι σε σχέση με την πρώτη αγωνιστική. Θα βασιστούν πολλά στο δικό μας παιγνίδι.
Για ποια έξυπνη τακτική μιλάμε όταν από το 12ο λεπτό δείχνουμε να παρακαλάμε να σφυρίξει τη λήξη ο διαιτητής; Σε ποιο δικό μας παιγνίδι θα βασιστούν; Κάναμε δικό μας παιγνίδι; Έχουμε δικό μας παιγνίδι; Υπάρχει οποιοσδήποτε Ομονοιάτης που να μην πιστεύει ότι η ισοφάριση χθες θα ερχόταν νομοτελειακά;
Αν τους ασκούσαμε πίεση 15-20 λεπτά, το παιγνίδι θα ήταν τελειωμένο. Χάσαμε βαθμούς επειδή δώσαμε δικαιώματα. Και όταν δίνεις δικαιώματα αυτά παθαίνεις. Όλα τριγύρω αλλάζουνε (παίκτες, γυμναστές), αλλά η αγωνιστική συμπεριφορά παραμένει η ίδια. Η κριτική μετά το παιγνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα είτε ξεχάστηκε σε κάποιο συρτάρι είτε προωθήθηκε στο recycle bin. Αντί να τους στείλουμε στον αγύριστο με ένα δεύτερο γκολ πριν το 45’ και πάλι προσπαθήσαμε να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού το 1-0. Σε καμία φάση του παιγνιδιού δεν επιβληθήκαμε. Εκτός από τη φάση του Άλβες και την ολιγωρία του Αβραάμ στο Β’ μέρος, ειλικρινά δεν θυμάμαι να τους απειλήσαμε σε κάποια άλλη φάση.
Ναι, ξέρω για τη διαιτησία. Τώρα όμως θα μάθουμε πως λειτουργεί η διαιτησία στην Κύπρο και ποιους εξυπηρετεί; Το θέμα δεν είναι να διαπιστώνουμε γεγονότα και καταστάσεις και να αναπαράγεις παράπονα. Όταν δεν μπορείς να ελέγξεις το παρασκήνιο μια επιλογή σου μένει: Και αυτή δεν είναι η κλάψα και η διαμαρτυρία, αλλά η δημιουργία μιας ομάδας που δεν θα καταλαβαίνει τίποτα. Που θα είναι σε θέση να κερδίζει 14. Από την στιγμή που εμείς οι ίδιοι είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων, όλα τα άλλα περισσεύουν. Η κριτική να ξεκινάει από μας πρώτα και μετά να κατευθύνεται αλλού.
Εν κατακλείδι, άλλη μια τραγική εμφάνιση ήρθε να προστεθεί στο πορτφόλιο τους status-quo. Και δεν ξέρω αν ποδοσφαιριστές και τεχνική ηγεσία αντιλαμβάνονται τον αντίκτυπο των εμφανίσεων τους, σε μια εποχή που η διοίκηση ζητά τη βοήθεια του κόσμου.
Υ.Γ: Αν μετά τη φάση του Β’ημιχρόνου, όπου ο Αλαμπί σε μια προσπάθεια να διώξει βρήκε αέρα (όπως και πέρσι σε 3-4 ματς), υπάρχει ακόμη Ομονοιάτης που πιστεύει ότι ο συγκεκριμένος παίκτης έχει θέση στην εντεκάδα της Ομόνοιας, για να μην πω στο ρόστερ, τότε η πεποίθηση ότι η νοοτροπία του κόσμου μας είναι το νούμερο ένα πρόβλημα (πολύ απλά επειδή βάζει τον πήχη κάτω από την ιστορία της ομάδας και συμβιβάζεται με μετριότητες) γίνεται ολοένα και πιο ακλόνητη.
