Ξέρω, είναι νωρίς. Ας μην πετάμε στα σύννεφα. Μια καλή εμφάνιση δεν μπορεί να επισκιάσει τη γενική εικόνα και τα βαθύτερα προβλήματα. Πόσο επικίνδυνο θα ήταν αυτό άλλωστε; Απ’ την άλλη, δεν μπορεί να περάσει και απαρατήρητη. Να ασκούμε κριτική, ναι, αλλά να μην είμαστε άδικοι.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ της Κυριακής άφησε υποσχέσεις, δημιούργησε προσδοκίες. Μπορούμε. Έχουμε δυνατότητες, έχουμε ποιότητα. Τους κλείσαμε στα τετράγωνα τα πρώτα 25 λεπτά, τους κερδίσαμε κατά κράτος σχεδόν σε όλες τις μονομαχίες. Κερδίσαμε την κατοχή της μπάλας! Σουτάραμε, σεντράραμε, ντριμπλάραμε, επιτεθήκαμε κατά μέτωπο, πέσαμε τάκλιγκ, κυνηγήσαμε με πάθος την μπάλα, κάναμε το έξτρα σπριντ. «Πικκαριστήκαμε» με τον αντίπαλο σε 2-3 περιπτώσεις. Τα σύννεφα της μαλθακοσύνης άρχισαν να εξαφανίζονται. Ξεκίνησε να μυρίζει τριφύλλι; Θα δείξει. Πάντως, έχει χρόνια να τους παίξουμε έτσι, η αλήθεια να λέγεται.
Τι να σου κάνει όμως μια καλή εμφάνιση αν δεν υπάρξει συνέχεια; Αυτή είναι και η λεπτή γραμμή που χωρίζει μια μέτρια ομάδα από μια ομάδα με νοοτροπία πρωταθλητή. Η διάρκεια, η λεπτομέρεια και η σταθερότητα. Αυτό δεν ισχύει μόνο για την ομάδα, αλλά και για τον κάθε ποδοσφαιριστή ξεχωριστά. Αυτό είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε τις επόμενες αγωνιστικές. Με ένα σερί συνεχόμενων νικών να δώσουμε δικαίωμα στην ελπίδα.
Δεν έγραψα πριν το παιγνίδι επειδή όλα αυτά τα χρόνια με κούρασαν οι συναισθηματισμοί, οι εντάσεις και το άγχος πριν τα ντέρμπι με το Αποέλ. Αφιερώματα, μηνύματα, βίντεο στο YouTube. Να αναπολούμε την αρχαία ΟΜΟΝΟΙΑ: το 5-3 όταν επέστρεψε ο Ευαγόρας από την Αμερική, το 5-0 του ’89, το 5-2 με τον Πρόκοπ, το 4-2 στον τελικό του 2000, το γκολ του Ράινερ στο 2-1. Πραγματικά, κουράστηκα να ζω με τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος. Καιρός για νέες.
Πρόσεξα επίσης ότι ήταν μετρημένες οι κουβέντες των Ομονοιατών πριν το παιγνίδι. Πρωτοφανής ηρεμία, αυτογνωσία. Ελάχιστες οι συζητήσεις. Φαίνεται ότι ο κόσμος ξεκίνησε να συνειδητοποιεί.
Με αυτή τη συνταγή πιστεύω πρέπει να συνεχίσουμε. Της σκληρής και συλλογικής δουλειάς σε όλα τα επίπεδα. Να συνεχίσουμε με τη σοβαρότητα που μας διακρίνει τις τελευταίες βδομάδες. Από τον πρόεδρο, τον προπονητή, τον εκπρόσωπο Τύπου, μέχρι τον τελευταίο οπαδό. Το ξαναλέω: Είναι δύσκολος και μακρύς ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε.
Και εμείς οι φίλαθλοι να σταματήσουμε να είμαστε του μαύρου και του άσπρου. Κατενθουσιασμένοι στις επιτυχίες, μηδενιστές στις ήττες. Να δείξουμε υπομονή και εμπιστοσύνη στην ομάδα, για να μπει επιτέλους το νερό στ’ αυλάκι. Την Κυριακή ο Μάρκο Σοάρες έβαλε γυαλιά σε όλους μας. Αυτό ας μας προβληματίσει.
Κάναμε έναν κύκλο τα τελευταία 10 χρόνια, με πολλά λάθη. Μάθαμε;
Υ.Γ: Κάποιοι παίκτες μέσα στον ενθουσιασμό τους πέταξαν τις φανέλες στους φιλάθλους στο τέλος. Μάγκες, παίξαμε καλά μεν, αλλά δεν κερδίσαμε. Ούτε το πρωτάθλημα κατακτήσαμε. Γι’ αυτό, εύχομαι να συνειδητοποιήσετε γρήγορα που παίζετε και να σταματήσετε αυτές τις μικρότητες. Είμαι σίγουρος ότι θα σας συνεφέρει ο Τόνι. Τις φανέλες κρατήστε τις για τον Μάιο, σε περίπτωση που είμαστε πρωταθλητές. Προς το παρόν είμαστε πέμπτοι.
