Με την ανακοίνωση της πρόσληψής σου άρχισα και πάλι να ελπίζω. Ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη, αλλά για τους λόγους που εξήγησα την περασμένη βδομάδα η εξέλιξη αυτή αποτελεί ελπιδοφόρο σημείο εκκίνησης για το δύσκολο δρόμο που έχουμε να διανύσουμε. Κάποιοι διατηρούν τις επιφυλάξεις τους, δικαιολογημένα νομίζω. Λίγο το μεγάλο χρονικό διάστημα που ήσουν εκτός πάγκων, λίγο η ανησυχία για το αν θα αντέξεις την περιρρέουσα σε αυτή τη χρονική συγκυρία… δημιουργούν αμφιβολίες. Είμαι σίγουρος όμως ότι θα τα καταφέρεις. Το αντικείμενο το κατέχεις και η Ομόνοια χρειάζεται ανθρώπους σαν εσένα. Προσωποποιείς τις αξίες πάνω στις οποίες θα μπορούσε να μεγαλουργήσει και πάλι.
Νιώθω την ανάγκη να σε ενημερώσω για κάποια πράγματα:
1. Αγωνιστικά
Παραλαμβάνεις καμένη γη. Αν η Ομόνοια που παρέλαβες τότε ήταν ομάδα χωρίς πλάνο και σύστημα, η σημερινή είναι κάτι πολύ χειρότερο. Κυρίως σε θέματα νοοτροπίας. Εδώ και μια πενταετία αλλάζουμε παίκτες όπως τα πουκάμισα. Κλείναμε παίκτες και μετά από τρεις βδομάδες τους θέταμε εκτός πλάνων. Λεφτά υπάρχουν ! Όσο για τα αγωνιστικά… δεν χρειάζεται να επεκταθώ. Θα τα έχεις διαπιστώσει ήδη.
2. Κόσμος
Ο κόσμος της Ομόνοιας άλλαξε, αγαπητέ Τόνι. Είναι ράκος, κάηκε, κάποιοι απομακρύνονται. Με δύο-τρεις επιτυχίες, όμως, θα επιστρέψουν. Αυτό είναι ένα απο τα στοιχήματα που πρέπει να κερδίσεις: Να επιστρέψει ο κόσμος στο γήπεδο.
Οι Ομονοιάτες πλέον συμβιβάζονται με παίκτες μετριότητες τους οποίους μάλιστα υπερασπίζονται με σθένος στα ποδοσφαιρικά στέκια. Έχουν καταπιεί για τα καλά το αφήγημα των αθλητικογράφων ότι οι καιροί έχουν αλλάξει και ότι οι αποστάσεις μεταξύ των ομάδων έχουν μικρύνει. Ναί, έχουν μικρύνει, όχι όμως επειδή έκαναν άλματα οι αντιπάλοι μας προς τα εμπρός. Αλλά επειδή εμείς μείναμε στάσιμοι. Σταματήσαμε να πρωτοπορούμε. Εμείς, η ομάδα που φέραμε πρώτοι ξένους ποδοσφαιριστές, εμείς που πήγαμε πρώτοι για προετοιμασία στο εξωτερικό, εμείς που πρώτοι είχαμε προπονητικό κέντρο, εμείς που κτίζαμε ιδιόκτητο γήπεδο στη Μια Μηλιά. Εμείς που είχαμε τον Ανδρέα Κωνσταντίνου Έσσο να βγάζει ταλεντάρες στην πρώτη ομάδα. Τα αποτελέσματα τότε δεν ήταν τυχαία.
Ψάχνουμε σήμερα τη χαμένη μας ταυτότητα, τη χαμένη μας αίγλη.
Αντί να βλέπουμε πρώτα τα δικά μας λάθη, τα βάζουμε με το παρακράτος, με τη βρώμα και τη δυσωδία. Δικαιολογημένα μεν, όμως, αν δεν μπορούμε να τα βάλουμε με το παρασκήνιο, ποια επιλογή μας μένει; Να μιξοκλαίμε μέρα νύκτα ή να σκύψουμε το κεφάλι κάτω και να κτίσουμε ομάδα;
Τη δεύτερή σου χρονιά στον πάγκο κερδίσαμε τον Απόλλωνα 0-1 στη Λεμεσό με 10 παίκτες (λόγω αποβολής Γκορολόφσκι) από το 50’, αν θυμάμαι καλά. Έκτοτε αναζητώ εκείνη τη βαρβάτη Ομόνοια.
3. Παρασκήνιο
Αυτό το παιγνίδι το έχουμε χάσει εδώ και καιρό. Βγάζουν τα χασαπομάχαιρα, αγαπητέ Τόνι, και μας σφάζουν ανελέητα. Χωρίς οίκτο. Μας βρίσκουν αδύναμους η αλήθεια. Πολύ εύκολα μπορούν πλέον να μας αναστατώσουν και να μας αποσυντονίσουν. Σου το λέω επειδή τα δεδομένα στο παρασκήνιο δεν είναι όπως τότε. Είναι πολύ χειρότερα τώρα. Αλλά πάλι, υπογραμμίζω ότι μια επιλογή έχουμε: Να φτιάξουμε ομάδα.
Επίσης, όταν θα κάνεις τακτική στην προπόνηση αυτή τη βδομάδα, δούλεψε λίγο την ομάδα με 10 παίκτες.
4. Έμψυχο δυναμικό
Ξέρω ότι δεν θα ανεχτείς κάποιες από τις υφιστάμενες μετριότητες. Κάνε ό,τι είναι να κάνεις και μην το σκέφτεσαι. Προχώρα.
Δύσκολος ο δρόμος που διάλεξες. Θα χρειαστεί υπομονή, σκληρή και συλλογική δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Όπως λέει και ο sniper «το πρώτο που χρειαζόμαστε είναι μια ένεση νοοτροπίας νικητή. Κάπου την έχουμε χάσει στο δρόμο, μεταξύ αποτυχιών στην Ευρώπη, οικονομικών προβλημάτων, συντηρητικής φιλοσοφίας σε όλα τα επίπεδα και επιτυχιών των αντιπάλων. Οπλίσου με υπομονή, οπλίσου με επιμονή, γιατί το μεγάλο σου στοίχημα είναι να απορροφήσεις (όπως και τότε) όλη τη πίεση, να προστατέψεις τους παίκτες σου, να κάνεις ξανά την ΟΜΟΝΟΙΑ, ομάδα νικήτρια».
Μαζί σου όπως και τότε.
“και αχάπαρο να σε ανεβάζουν και αχάπαρο να σε κατεβάζουν”
