Ανεξαρτήτως των όσων πρέπει να γίνουν, των ευθυνών που πρέπει να αποδοθούν και των λαϊκών δικαστηρίων που πρέπει να στηθούν, αυτή είναι και η ώρα του καθενός από εμάς.Βοηθούμε με όποιο τρόπο μπορούμε ή τα βάζουμε κάτω; Κοντά στην ομάδα ή εξ αποστάσεως συζητούμε τα χιλιοειπωμένα;
Τώρα είναι η ώρα. Να αποδείξουμε για άλλη μια φορά ότι η Ομόνοια χωρίς τον κόσμο της είναι ένα τίποτα.Να αποδείξουμε πως ο λαός της Ομόνοιας είναι γεννημένος νικητής και πρωταθλητής.
Γιατί η Ομόνοια δεν είναι το τσούρμο των αχρήστων, καιροσκόπων μπακάληδων που την οδήγησαν στην καταστροφή.
Ομόνοια είναι ο Λάμπρος Βλάχος από το Λιοπέτρι, η γιαγιά από το Κίτι, ο κύριος Ανδρέας που γνωρίσαμε μέσα από τις κάμερες της LTV.
Είναι οι ποδοσφαιριστές της που έχτιζαν με τα δικά τους χέρα το προπονητικό μας κέντρο στην ΜιαΜηλιά.
Είναι οι τούμπες του Γιώργου Σαββίδη, το αεροπλανάκι του Τζούριακ, το πάθος του Κανάρη και ο τσαμπουκάς του Καϊάφα.
Είναι οι σημερινοί ποδοσφαιριστές και η τεχνική ηγεσία που απλήρωτοι εδώ και τέσσερις μήνες, βγάζουν στον αγωνιστικό χώρο τον καλύτερό τους εαυτό. Κάθε παιγνίδι και καλύτεροι.
Είναι ο 12ος της παίκτης.Όλοι εμείς που δεν αγαπήσαμε τη δόξα και τους τίτλους, αλλά την ίδια την ομάδα. Το όνομα, τα χρώματα, τους ποδοσφαιριστές. Την ιδέα την ίδια.
Είναι ο Κώστας Λυμπουρής, ο Αγησίλαος Τσιαλής και όλοι όσοι δεν ανέχτηκαν τον την ταπείνωση το 1948.
Σήμερα, καλούμαστε ξανά να αποφασίσουμεαν θα ανεχτούμε τον εξευτελισμό.
Δεν γνωρίζω αν το ποσό που θα δώσουμε από το υστέρημά μας είναι αρκετό για να σωθεί το σωματείο. Το θέμα είναι να δώσουμε αυτή τη μάχη όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά. Να μην πέσουμε αμαχητί.
Όπως έγραψε και στο Facebook σήμερα ο Ράουφμαν:
«Η Ομόνοια έχει σχεδόν 65 χρόνια ιστορίας. Τώρα ο κόσμος της καλείται να σώσει την Ομόνοια από τη διάλυση και να περάσει στην ιστορία σαν η γενιά που έσωσε το σωματείο. Ο καθένας από μας πρέπει να βοηθήσει όπως μπορεί. Η Ομόνοια πρέπει να σωθεί και θα σωθεί»
Όλοι δίπλα στην μεγάλη μας αγάπη λοιπόν.
Γιατί η Ομόνοια δεν είναι μόδα εποχής αλλά ιστορία μιας ζωής.
