Ασταθής απόκρουση στη Βιέννη, αποβολή τερματοφύλακα στο Μπουργκάς, κακοστημένο τοίχος στο Βελιγράδι, ασταμάτητος Ζουράφκσι, ευτράπελα στο Βουκουρέστι με τη Δυναμό, γαστρεντερίτιδα βασικού τερματοφύλακα λίγα λεπτά πριν από ματς και αντικαταστάτης να το «πνίγει» στο πρώτο λεπτό. Κακή εμφάνιση τερματοφύλακα στο Σάλζμπουργκ (δις), πέντε θανατηφόρα λεπτά στο Χάρκοβο, χαμένα πέναλτι στη Λευκωσία, γκολ για όσκαρ των Νέι, Νικουλέσκου και Μπουντέσκου στο ΓΣΠ.
Πολύ λεπτή η γραμμή που χωρίζει την αποτυχία από την επιτυχία. Μπορούμε να συζητάμε για ώρες τους χίλιους-δυο λόγους που δεν έγινε μέχρι στιγμής κατορθωτή η υπέρβαση στην Ευρώπη. Θα ‘λεγε κανείς ότι έχουμε εφαρμόσει όλα τα πιθανά σενάρια για να αποκλειστούμε. Σενάρια που θα ζήλευε ο Ταραντίνο και θα υποκλινόταν ο Σπίλμπεργκ.
Λίγο η ατυχία στις κληρώσεις, λίγο η έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης σε κρίσιμα διαστήματα του αγώνα, λίγο οι αδυναμίες κατά καιρούς σε θέσεις κλειδιά. Ίσως και το ότι το ρόστερ ουδέποτε ήταν συμπληρωμένο με την έναρξη της προετοιμασίας. Η μοναδική φορά που συνέβη αυτό, αν δεν κάνω λάθος ήταν επί Λεμονή, αλλά και τότε δεν είχε διατηρηθεί ο κορμός της προηγούμενης χρονιάς. Ουσιαστικά ξεκινούσαμε από το μηδέν. Ό,τι είχαμε ράψει, το ξήλωσε η μεγαλομανία μας με 10+ νέες μεταγγραφές. Κάποιοι πίστευαν ότι στη ζωή όλα έχουν την τιμή τους.
Και ως αποτέλεσμα, κάθε χρόνο τέτοια εποχή στον ίδιο παρονομαστή. Απογοήτευση, μιζέρια, αλληλοεπίρρηψη ευθυνών, μηδενισμός, ισοπέδωση. Την ίδια ώρα που οι ανταγωνιστές μας στην Κύπρο έκαναν υπερβάσεις και ονειρικές πορείες. Εκρηκτικό το κοκτέιλ !
Εντάξει, είναι φυσιολογικό μετά από μια αποτυχία να επικρατεί απογοήτευση. Ιδιαίτερα όταν αυτή επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο την ίδια ακριβώς περίοδο… με τον ίδιο βασανιστικό τρόπο. Κατάντησε κουραστικό και ψυχοφθόρο. Σάπισαν οι λέξεις.
Τώρα που πέρασαν κάποιες ώρες και μπορούμε να δούμε τα πράγματα με λιγότερη συναισθηματική φόρτιση, ας αναρωτηθούμε κατά πόσο ήμασταν ποτέ πραγματικά έτοιμοι γι αυτό το βήμα. Αν ναι, τότε γιατί δεν έγινε; Αν όχι, τι πρέπει να κάνουμε για να βελτιωθούμε ώστε να το πετύχουμε του χρόνου; Έχουμε και εμείς ως φίλαθλοι έστω ένα μικρό μερίδιο ευθύνης σ’ αυτή την ιστορία;
Ας αξιολογήσουμε τα δεδομένα. Μακριά από αφορισμούς τύπου «εφυγαν Σπούγκιν, Άλβες και Χριστοφή και δεν αντικαταστάθηκαν επάξια». Να σας θυμίσω πόσο περίφημα τα πήγαμε τα προηγούμενα χρόνια που έπαιζαν οι προαναφερθέντες; Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν αμφισβητώ πόσο καλοί ποδοσφαιριστές είναι. Έλα όμως που ούτε και τότε τα καταφέρναμε. Γι αυτό λέω… ας κοιτάξουμε πιο βαθιά, πιο δομικά.
Και ας πιστώσουμε το πολυτιμότερο περιουσιακό στοιχείο που διαθέτουμε αυτή την στιγμή. Τον Τόνι Σαβέφκσι. Έχω την εντύπωση ότι η Ομόνοια, τουλάχιστον αγωνιστικά, ξεκίνησε να κτίζεται σε πραγματικα υγιείς βάσεις με την επιστροφή του. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί η φετινή Ομόνοια με τις ομάδες των προηγούμενων χρόνων. Ούτε να αντιμετωπίζεται ως «η συνέχεια» των ομάδων της περιόδου 2008-2012. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να είμαστε τόσο αυτοκαταστροφικοί, φορτώνοντας στον Τόνι τα απωθημένα μας από τις προηγούμενες Ευρωπαϊκές μας αποτυχίες.
Μετά το τελευταίο παιγνίδι με την ΑΕΚ πέρσι είχα γράψει:
«Μέσα σε λίγους μήνες πήρε μια Ομόνοια φοβισμένη και παθητική και την μετέτρεψε σε μια Ομόνοια επιβλητική που μοίραζε 3άρες και 4αρες δεξιά αριστερά. Της άλλαξε το DNA, της έδωσε το στυλ που της ταιριάζει. Η ΟΜΟΝΟΙΑ συμπεριφέρεται ξανά σαν πρωταθλήτρια. Ας τον πιστώσουμε. Αυτό είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε. Κι αν αποτύχει στην Ευρώπη τον Ιούλιο ή τον Αύγουστο να μη συμπεριφερθούμε με μνήμη χρυσόψαρου στήνοντας εκτελεστικό απόσπασμα στην κερκίδα».
Βέβαια, κανείς δεν είναι υπεράνω κριτικής. Ούτε ο Τόνι. Θα κάνει και λάθη, όπως όλοι μας.
Αυτή τη φορά όμως ας δούμε το δάσος και όχι το δέντρο. Ας θυμηθούμε ποια ήταν η Ομόνοια πέρσι τέτοια περίοδο. Μια φοβισμένη, συντηρητική και άτολμη ομαδούλα. Άγχρωμη, ακίνδυνη, χωρίς κανένα πλάνο ανάπτυξης. Χωρίς επινοήσεις, χωρίς φαντασία. Μια ομάδα που, όπως είπαμε πολλές φορές, προσπαθούσε να κλέψει αποτελέσματα.
Τι είδαμε από τον Ιανουάριο και μετά; Πάθος, φαντασία, ομαδικό πνεύμα, πρωτοβουλία, αυτοπεποίθηση. Μια ομάδα με χαρακτήρα, που αναπτύσσεται οργανωμένα, που συνειδητοποιεί ότι το γρασίδι είναι στο έδαφος και όχι στον αέρα.
Είδαμε αυτό:
http://www.youtube.com/watch?v=vWYjJWRbrPQ
Αυτό:
http://www.youtube.com/watch?v=Ny_eOZ893bo
Αυτό:
http://www.youtube.com/watch?v=8-W_w79CKDI
Και αυτό:
Προχθές αυτό το έργο τέχνης:
Βλέπουμε ξανά τους παίκτες να απολαμβάνουν το ποδόσφαιρο. Τους βλέπουμε με ποιο τρόπο πανηγυρίζουν στον αγωνιστικό χώρο. Βλέπουμε τον 35 χρονο Ασσίς να σκαρφαλώνει στα κυγκλιδώματα… σαν να παίζει σε αυτή την ομάδα από παιδί. Βλέπουμε τους παίκτες να επικοινωνούν με τον κόσμο και να εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Σιγά-σιγά ήρθαμε κοντά και γίναμε ένα. Συμπεριφερόμαστε σαν μια οικογένεια. Αλήθεια, πόσα χρόνια έχουμε να το δούμε αυτό; Κάποιοι από μας ίσως να μην το έχουν ζήσει ποτέ.
Συγγνώμη, αλλά όλα αυτά που κτίσαμε τους τελευταίους μήνες, ταπεινά και αθόρυβα, δεν μπορεί να τα διαγράψει κανένας αποκλεισμός και καμιά κακή εμφάνιση.
Η Ομόνοια βρίσκεται σε καλό δρόμο. Πολύ σύντομα θα καλύψει το χαμένο έδαφος και τις χαμένες ευκαιρίες. Φτάνει να συνεχίσει να δουλεύει σοβαρά και προσγειωμένα. Φτάνει ο κόσμος να παραμείνει κοντά και να συνεχίσει να στηρίζει την ομάδα. Να βοηθήσει τον Τέηλορ, να ενθαρρύνει τον Μαρτίνεζ. Να θυμηθούμε πόσο λάθος είχαμε πέρσι (μεταξύ αυτών και ο γραφών) όταν βιαστήκαμε να «σκαρτάρουμε» Σκαραμοτσίνο και Σοάρες.
Προφητικός ο Τόνι στη δημοσιογραφική πριν το παιγνίδι:
«Η ΟΜΟΝΟΙΑ είμαστε, όσο υπάρχει ΟΜΟΝΟΙΑ υπάρχει πίεση. Αυτό είναι νορμάλ, δεν υπάρχει κάτι ξεχωριστό πάνω σε αυτό. Όπως ακούω ο κόσμος θα είναι παρών, είναι σημαντικό να υπάρχει ενθουσιασμός, αλλά όχι απογοήτευση ό,τι και αν συμβεί. Το σωματείο έχει ανάγκη τον κόσμο. Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι για τα επόμενα 2-3 χρόνια πρέπει να είναι εκεί και αυτός είναι που θα σώσει την ομάδα».
