Ήμουν κι εγώ, ένας από τα λίγα δυστυχώς μέλη της ΟΜΟΝΟΙΑΣ που έδωσαν το παρόν τους στη γενική συνέλευση. Αρχίζω λοιπόν λέγοντας πως είναι κρίμα ρε παιδιά να απαιτούμε τόσο καιρό να ανοίξουν οι πόρτες, να έρχεται μια διοίκηση που επιτέλους το κάνει και εμείς να μην διαθέτουμε 3 ώρες από τη ζωή μας.
Όπως και να έχει στα της συνέλευσης. Δεν θα σταθώ σε εκείνα που δεν μου άρεσαν και που αφορούσαν κυρίως τον τρόπο που προσπαθούσε το προεδρίο να επιταχύνει τη συζήτηση για την επιτροπή οικονομικού ελέγχου (ας μην τις κάνουμε Τετάρτη άλλη φορά τη συνέλευση). Θα εστιάσω σε μια ατάκα που είπε ένα παλαιότερο μέλος γύρω στα 50-60, κατά τη διάρκεια του αιτήματος του περισσότερες ανοικτές προπονήσεις.
Ο εν λόγω κύριος λοιπόν, που σίγουρα έζησε πολύ μεγάλες στιγμές με την ομάδα μας, άρχισε να εξιστορεί πως οι προπονήσεις όταν ήταν αυτός νεαρός, ήταν η ευκαιρία τους να θαυμάσουν τα ινδάλματα τους, να τα γνωρίσουν, να δουν την ΟΜΟΝΟΙΑ από κοντά, επί καθημερινής βάσεως. Στο τέλος της πολύ σύντομης ομιλίας του είπε χαρακτηριστικά “να βάλετε τες φανέλλες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ να στεγνώνουν μετά το πλύμα και να κόψετε εισιτήριο, εννά γοράσουμε για να έρτουμε να τες θωρούμε…εν ΟΜΟΝΟΙΑ”.
Η αγάπη αυτού του κόσμου για την ΟΜΟΝΟΙΑ δεν έχει όρια. Το αποδείξαμε όταν κατορθώσαμε το ακατόρθωτο με τα κριτήρια. Το αποδεικνύει καθημερινά αυτή η αγωνία για τις μεταγραφές, η αγωνία για το αν κοιμήθηκαν στην ώρα τους οι παίκτες, το άγχος πριν από κάθε μεγάλο παιχνίδι…ΟΜΟΝΟΙΑ
