Του Πέτρου Παπαγιώργη, 24sports.com.cy
Ας πάμε πολλά χρόνια πίσω. Όχι γιατί έτσι μας κατέβηκε. Αλλά γιατί αδράχνουμε την ευκαιρία από την αδικία που υπέστη η Ομόνοια από τη διαιτησία στον αγώνα με τη Νέα Σαλαμίνα. Προχωρούμε σε αδρές γραμμές στη διαχρονική σχέση της Ομόνοιας με τη διαιτησία.
Από το 1953 που το σωματείο εντάχθηκε στην ΚΟΠ μέχρι το 1974, ένοιωσε έντονα τη διαιτητική αδικία, με αποκορύφωμα την περίοδο που αγωνίστηκε στην τότε Α’ Εθνική. Ο λόγος ήταν γιατί η αριστερή παράταξη (στην οποία ανήκει η πλειοψηφία των οπαδών της Ομόνοιας) βίωνε μια κατάσταση παραμερισμού στο πολιτικό σκηνικό. Ο αριστερός κατά την άποψη των ακροδεξιών της εποχής, ήταν μισητός εχθρός. Η κατάσταση αυτή μεταφερόταν αναπόδραστα και στον αθλητισμό, όπου οι θέσεις -κλειδιά ανήκαν στη δεξιά παράταξη. (Οχι ότι αυτό έχει αλλάξει και πολύ στις μέρες μας).
Από το 1974 και μετά η Ομόνοια δεν είχε αυτήν την κάκιστη μεταχείριση, αλλά ποτέ δεν εισέπραττε το διαιτητικό σεβασμό που αξίζει σε μια μεγάλη ομάδα. Και όταν λέμε σεβασμό, δεν εννοούμε την εύνοια. Εννοούμε το ότι η Ομόνοια στην περίοδο αυτή αδικείται όχι συστηματικά, αλλά με μια συχνότητα δυσανάλογη του μεγέθους της. Αυτή η μίνι ιστορική αναδρομή ερμηνεύει σε ένα βαθμό και τη γκρίνια των Ομονοιατών για τη διαιτησία. Γκρίνια που εντείνεται όσο η ομάδα δεν επανέρχεται στην οδό των μεγάλων επιτυχιών.
Ακριβώς αυτό το φαινόμενο παρουσιάστηκε και στον αγώνα με τη Νέα Σαλαμίνα (μια ομάδα σαφώς αδικημένη διαχρονικά από τη διαιτησία). Καλώς η Ομόνοια διαμαρτύρεται, καλώς καταγγέλλει το διαιτητή, γιατί είναι υποχρεωμένη να αμυνθεί και να υπερασπίσει τον εαυτό της απέναντι σε αυτά τα (κάτω από τη μέση) κτυπήματα. Όμως τα πράγματα δύσκολα αλλάζουν. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη που να οδηγεί στο ότι η διαιτητική συμπεριφορά απέναντι στην Ομόνοια θα διαφοροποιηθεί.
Επειδή λοιπόν η διαιτητική συμπεριφορά δύσκολα αλλάζει, η Ομόνοια είναι υποχρεωμένη να δέχεται τα πράγματα με τρόπο, ας πούμε πιο… στωικό, έτσι ώστε να μην καταστεί η απέναντι της διαιτητική στάση ως το μείζον θέμα για την ομάδα. Γιατί αν αυτό «περάσει» στους ποδοσφαιριστές, τα βαρίδια στα πόδια τους αυξάνονται. Πάμε στο αγωνιστικό κεφάλαιο. Εκεί πρέπει να ριχθεί το βάρος της προσπάθειας για να προχωρήσει η ομάδα.
Είναι γεγονός ότι η Ομόνοια στα δυο παιχνίδια του πρωταθλήματος απείχε από την εικόνα των αγώνων στην Ευρώπη και δη των αγώνων με τη Μέταλλουργκ στο ΓΣΠ και τη Δυναμό στη Μόσχα. Είναι μια παρατηρούμενη πτώση στην απόδοση της ομάδας, που για την ώρα, μπορεί να κριθεί ως φυσιολογική. Παρατηρήθηκε όμως και κάτι άλλο. Η αδυναμία διαχείρισης των πραγμάτων σε συγκεκριμένες συνθήκες του αγώνα και μάλιστα σε συνθήκες που διαμορφώνονται γιαυτήν ευνοϊκά. Γκολ σε βάρος της στα δυο παιχνίδια με τη Δυναμό όταν ο αντίπαλος έμεινε με δέκα παίκτες, γκολ ο Ποτέ αρχή, αρχή στον αγώνα με την Ανόρθωση και μετά συμπεριφορά όχι ακριβώς υποχώρησης, αλλά μη επιβολής. Σκηνικό «καρμπόν» και στον αγώνα με τη Νέα Σαλαμίνα.
Αυτή η αγωνιστική συμπεριφορά χρήζει άμεσης διόρθωσης. Αυτή η διόρθωση είναι στο δικό της χέρι. Η διόρθωση της διαιτησίας (δυστυχώς γιαυτήν) δεν είναι στο δικό της χέρι. Γιατί, άλλοι κρατάνε και το ψωμί και το μαχαίρι.
