Όταν δίνεις ένα ντέρμπι ξέρεις από πριν πως υπάρχουν πιθανότητες να χάσεις βαθμό ή βαθμούς. Όταν όμως η μετριότητα γίνεται συνήθεια και οι ήττες μπαίνουν στο πρόγραμμα, δεν υπάρχει τρόπος να πεισθεί ο κόσμος πως υπάρχει ελπίδα .
Η υπομονή έχει όρια και τα δικά μας όρια τα ξεπεράσαμε προ πολλού βλέποντας αυτούς που ελέγχουν τις τύχες του Σωματείου μας όλα αυτά τα χρόνια, αγωνιστικά και όχι μόνο να κλείνουν τα αφτιά και τα μάτια στα σοβαρά προβλήματα που μας ταλανίζουν.
Φταίει πάντα κάτι άλλο, δεν ψάχνουμε ποτέ να βρούμε τι πάει πραγματικά λάθος. Είναι πιο εύκολο να φταίει ο διαιτητής, είναι πιο εύκολο να φταίει ένας πρώην παράγοντας, κάποιος τελοσπάντων εκτός ομάδας. Κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνη. Ακόμα και μετά το -10, δεν ακούσαμε κανένα να πει “έκανα λάθος”.
