Δεν είναι κανείς που μπορεί να εκτιμήσει πως θα κλείσει η φετινή σεζόν.

Είμαστε που είμαστε σε μια χρονική φάση που διακυβεύονται πολλά, η ομάδα μπορεί να κάνει το άπιαστο, κατακτώντας το νταμπλ, μπορεί ή και όχι να βγει Ευρώπη, μπορεί να κατακτήσει το τρίτο συνεχόμενο, μπορεί όμως και να πιάσει το τρίτο και μακρύτερο.

Ανεξαρτήτως, του τι και πως θα λήξει η σεζόν, η Ομόνοια υπό τον Αναστασίου έχει καταφέρει να εξασφαλίσει το σημαντικότερο στοιχείο που πρέπει να διαθέτει η όποια ομάδα στον ομαδικό αθλητισμό. Την σοβαρότητα.

Είναι δηλαδή ένα αξιόπιστο και υπεύθυνο σύνολο τα στοιχεία του οποίου δημιουργούνται και μεταδίδονται από και προς τους παίκτες, μέσα από τη δουλειά που γίνεται από τον προπονητή.

Αν σ’ αυτή τη σοβαρότητα συνδράμει και η άμεση ανάμειξη του Παπασταύρου, που ολοένα και επαναπατρίζεται, ομολογώ ότι δεν το γνωρίζω. Είναι όμως μια πτυχή, που αξίζει να επισημανθεί- εξεταστεί.

Η σοβαρότητα του συνόλου εννοείται χαρακτηρίζει πια και τους παίκτες.

Υπό τον Ελλαδίτη τεχνικό, δεν υπάρχει ούτε και μια μονάδα που να λειτουργεί απερίσκεπτα ή και επιπόλαια.

Ο Αλιούμ από ένα αφρικανικό τρεχαντήρι, στο ντέρμπι με τον ΑΠΟΕΛ, πήρε άριστα στην τακτική, ο Κακουλλής από ανεύθυνος, ανέλαβε δημόσια την ευθύνη για τη σεζόν που έκανε, ο Κουλιμπαλί περιόρισε τ’ ατομικά λάθη, ο Μπέζους παρέμεινε μεν ηγέτης, μείωσε τις περαιτέρω ενέργειες, ο Σίμιτς μοιάζει με στρατιώτη, ο Σεμέδο παραμένει ευτυχώς όπως ήταν ενώ οι καινούργιοι Στεπίνσκι και Χαμάς, είχαν την τύχη ν’ αποτελέσουν από την αρχή μέρος της εποχής Αναστασίου.

Όσον αφορά τ’ άτομα που φαίνεται να συσσωρεύουν περισσότερο τη σοβαρότητα της δουλειάς που γίνεται εκ μέρους του Ελλαδίτη τεχνικού, είναι οι Νικόλας, Κούσουλος και Χάμπος.

Ο μεν Νικόλας μάλλον γεννήθηκε σοβαρός, ο Κούσουλος γιατί ως φύσει αρχηγός υποχρεούται να μεταδίδει την δουλειά που γίνεται και ο Χάμπος γιατί είναι ακόμη μικρός και απορροφά γνώσεις και εμπειρίες.

Πραγματικά είναι κρίμα και άδικο που απουσιάζει απ’ αυτό το πρότζεκτ ο Λοίζου. Εκτιμώ, σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον σοβαρό και πειθαρχημένο, όπου ο καθένας αποτελεί μέρος του συνόλου, μόνο κέρδος θα είχε αποκομίσει.

Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον Αναστασίου, που ελέω της ολλανδικής του «μόρφωσης», ειδικεύεται στην διαχείριση των ταλαντούχων παικτών.

Κρίμα και για την ομάδα που δεν έχει έναν εξτρέμ κλασάτο από τα δεξιά, αλλά δεν είναι της παρούσης να το συζητήσουμε.

Η Ομόνοια έχει κατορθώσει να γίνει ένα συμπαγές σύνολο, με φοβερές επιδόσεις και αποτελέσματα γιατί ακριβώς ο κύριος Αναστασίου επιδίωξε και πέτυχε να κάνει τ’ αυτονόητο.

Ακούγεται μεν εύκολο, αλλά το αυτονόητο στον αθλητισμό είναι ίσως ότι πιο δύσκολο μπορεί κανείς να πετύχει.

Σουλούπωσε την άμυνα, έφερε κοντά τις γραμμές, επένδυσε στην ποιότητα που έχουν κάποιες μονάδες του και προσαρμόστηκε γενικότερα στα πλεονεκτήματα και πολλά μειονεκτήματα που διαθέτει το σύνολο.

Ένα σύνολο, που απ’ ότι είδαμε και με τον Άρη, μένει ανεπηρέαστο στη λειτουργεία του ακόμη και με τον Σιπριάνο αριστερά, το Μίλετιτς δεξιά και τον Κακουλλή σέντερ φορ.

Ακριβώς τούτη η ομαλή λειτουργεία ανεξαρτήτως ατόμων και απουσιών, αποδεικνύει την σοβαρότητα που υπάρχει πια στην ομάδα.

Θυμίζει επίσης και την σοβαρή ομάδα που δημιούργησε ο Μπεργκ, μέσα από την οποία όλοι οι παίκτες διακρινόντουσαν (θυμάσαι παίκτη που δεν συνείσφερε στο σύνολο την πρώτη σεζόν του Μπεργκ πέραν του Ισραηλινού Εζρά;).

Το στοιχεία της σοβαρότητας ανεξαρτήτως του τι θα κάνει η ομάδα μέχρι το τέλος της σεζόν, είναι κατοχυρωμένο, νοουμένου ότι ο Αναστασίου θα είναι μέλος του τιμ και του χρόνου.

Άμα επιτευχθεί μια ομαλή διαδοχή από τον Αναστασίου στον Νταμπράουσκας και συνάμα παραδοθεί η δουλειά που γίνεται φέτος στο νέο τεχνικό, τότε η Ομόνοια του χρόνου, είναι φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα.

Χρήστος Ζαβός – 24sports.com.cy