Ο Γκαουσού Φοφανά μίλησε στο podcast NoChoftes με τους Στελ και Ρόη με κύριο θέμα την πορεία του στην Ομόνοια και όχι μόνο.

Από τον εμφύλιο πόλεμο στην πατρίδα του, Ακτή Ελεφαντοστού το 2002, τη μετάβαση στην Πορτογαλία και την κάθοδο του στην Κύπρο το 2012. Η κουβέντα ήταν κυρίως γύρω από την Ομόνοια και αναφέρθηκε σε όσα έζησε και ξεχώρισε φυσικά η αναφορά του σε εκείνο τον αποκλεισμό από την Ντιναμό αλλά και οι δύσκολες στιγμές που πέρασε με το χαμό του 7χρονου γιου του από μαλάρια (ελονοσία).

Διαβάστε παρακάτω μερικές από τις πιο σημαντικές δηλώσεις του και δείτε το ΒΙΝΤΕΟ από το podcast:

Πως ήρθε στην Κύπρο: «Το 2012 έπαιζα στη Β’ Κατηγορία Πορτογαλίας και ήρθε η πρόταση από τη Δόξα. Για μένα ήταν ένα όνειρο, μια μεγάλη ευκαιρία να παίξω στην Α’ Κατηγορία κάτι που δεν θα μπορούσα τότε να κάνω στην Πορτογαλία. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, κάναμε μια φανταστική σεζόν και μετά πήγα στην Ανόρθωση. Μετά προέκυψε η πρόταση από την Ομόνοια, μια ομάδα στην οποία ήθελα να πάω. Όταν ήρθε η πρόταση από Ομόνοια δεν το σκέφτηκα καθόλου».

Πόσο συνδέθηκε με την Ομόνοια: «Για να είμαι ειλικρινής, η Ομόνοια είναι σαν το σπίτι μου, νιώθω σαν να είμαι στο σπίτι μου. Όταν πήγα στην Ομόνοια είπε εδώ είμαι. Το απόλαυσα, κυρίως λόγω των οπαδών. Την αγάπη που δίνουν. Έπαιξα στην Ανόρθωση όμως ήταν πολύ διαφορετικό. Η αγάπη που μου έδωσαν οι Ομονοιάτες, δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να τους το ανταποδώσω. Οι καλύτερες μου στιγμές ήταν με την Ομόνοια και εντός και εκτός γηπέδου».

Για το παιχνίδι με την Ντιναμό: «Ήταν μια δύσκολη στιγμή. Εκείνο το παιχνίδι, αν περνούσαμε στους ομίλους θα βοηθούσε γενικά την Ομόνοια. Οικονομικά και αγωνιστικά και θα διόρθωνε πολλά πράγματα. Δεν έχω λόγια να περιγράψω το συναίσθημα μου εκείνη τη μέρα. Ένιωθα άσχημα όμως προσπαθούσα να βάλω τον εαυτό μου στη θέση των οπαδών. Τα όνειρα που έκαναν για αυτό το παιχνίδι και το μέλλον. Η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν ήταν φανταστική. Στο τέλος όμως ήταν καταστροφικό και δύσκολο αποτέλεσμα».

Για το γκολ που του ακυρώθηκε με Ντιναμό: «Κανείς δεν κατάλαβε γιατί ο διαιτητής έδωσε φάουλ σε εκείνη τη φάση. Απλά οι αμυντικοί της Ντιναμό συγκρούστηκαν και εγώ απλά πήρα τη μπάλα και σκόραρα. Όμως ο ρεφ αποφάσισε όπως εκείνος ήθελε. Μετά είχα ακόμη μια ευκαιρία για γκολ, και δεν υπήρχε οφ-σάιντ αλλά το έδωσαν. Δεν ήταν όμως και κάπως η Ντιναμό έμεινε μέσα στο ματς μέχρι το τέλος και μετά ξέρετε τι έγινε. Είναι δύσκολο. Μπορεί να δίνεις τα πάντα μέσα στο γήπεδο εάν όμως οι αποφάσεις του διαιτητή ή οποιουδήποτε άλλου εκτός γηπέδου είναι εναντίον σου τότε δεν μπορείς να κάνεις και πολλά».

Αν έμοιαζε ύποπτο το όλο σκηνικό ή στημένο: «Προφανώς δεν μπορείς να σκεφτείς κάποιο άλλο λόγο για να γίνει αυτό. Θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνη τη μέρα τον διαιτητή να μου λέει: ‘Θα έχεις μια μεγάλη μέρα σήμερα’. Εκείνη την ώρα στην πίεση του παιχνιδιού δεν έχεις ώρα να σκεφτείς τι σου είπε όμως μετά που πέρασαν λίγες μέρες, μήνες χρόνια το ξανασκέφτεσαι. Και με όλα αυτά που έγιναν μέσα στο παιχνίδι καταλαβαίνεις ότι αυτό το ματς δεν ήταν για εμάς. Ότι και εάν κάναμε θα το έκαναν δύσκολο για εμάς».

«Δεν σκεφτόμουν τον εαυτό μου, αλλά τον κόσμο μας. Το στάδιο ήταν γεμάτο, η ατμόσφαιρα ήταν τρελή. Ήταν επώδυνη εμπειρία για όλους. Εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη μέρα. Ήταν πανέμορφο που είδα το στάδιο γεμάτο κόσμο και μια τόσο τρελή ατμόσφαιρα αλλά από την άλλη ήταν η χειρότερη μέρα της καριέρας μου ως ποδοσφαιριστής».

Για το χαμό του γιου του: «Ήταν δύσκολο όμως ένιωσα την αγάπη του κόσμου της Ομόνοιας. Αγνή αγάπη, με στήριξαν πολύ. Μετά που έγινε η κηδεία και πέρασαν 1-2 βδομάδες ήθελα να επιστρέψω στις προπονήσεις, το γήπεδο ήταν το μέρος που με έκανε να νιώθω καλύτερα. Ένιωθα πως μόνο έτσι μπορώ να το ξεπεράσω».

Δείτε το βίντεο με ολόκληρη τη συνέντευξη στα αγγλικά: