Τρομερό το κείμενο που ανήρτησε ο αθλητικογράφος Χρίστος Ζαβός της ιστοσελίδα 24sports. Ο Χένινγκ Μπεργκ μοιάζει με «ιεραπόστολο» ανάμεσα σε ιθαγενείς λέει ο αρθρογράφος ο οποίος μέσα από τον ιδιαίτερο και απόλυτα περιγραφικό τρόπο με τον οποίο «απλώνει» μπροστά μας το κειμενάκι του, πλέκει το εγκώμιο του Νορβηγού

Το Χρίστου Ζαβού:

Ομόνοια: Ένας «ιεραπόστολος» ανάμεσα σε ιθαγενείς

Άμα δεν ήταν προπονητής της Ομόνοιας θα είχε πάγκο να γυρνά τα πανηγύρια πουλώντας πράσινα γυαλιά. Σε μικρούς, μεγάλους, άρρωστους, κομπλεξικούς, ξερόλες, «καθηγητάδες», δημοσιογράφους και προπονητές και μάλιστα σε τιμή ευκαιρίας.

Είναι τέτοια η παρουσία του στα κυπριακά γήπεδα, που μοιάζει με κάτι ιεραπόστολους στα βάθη της ζούγκλας που προσπαθούν να μυήσουν τους ιθαγενείς στα του δυτικού πολιτισμού.

Από το.. «έχουμε πρόβλημα στην άμυνα» και πιο μετά «στην επίθεση» και πιο μετά «στο κέντρο», μέχρι το «πρέπει να κάνουμε μεταγραφές οπωσδήποτε» έως το κλασσικό πια «Μπεργκ κάνε αλλαγές», ο Νορβηγός χτίζει ένα τέτοιο στιβαρό προφίλ που θα μας πει πέστε στη θάλασσα Φεβρουάριο μήνα και θα πέσουμε όλοι με τα ρούχα.

Αυτό που δημιουργεί φέτος είναι μακράν το πιο ωραίο στόρι. Μια «βασίλισσα» ρακένδυτη, ξετσίπωτη, απλωμένη στα πεζοδρόμια του βρώμικου κυπριακού ποδοσφαίρου μεταμορφώνεται σε μια λαμπερή παρουσία που όχι απλά επιστρέφει για να διεκδικήσει τη θέση που η ιστορία της επιτάσσει αλλά συνάμα να διδάξει πως μια ομάδα συν αρμολογείται από το μηδέν.

Δεν θα σου γράψω για τα αγωνιστικά και για το γεγονός ότι είναι μακράν η πιο συνεπής ομάδα του φετινού πρωταθλήματος, ούτε για πόσο δεμένη είναι στις γραμμές της, ούτε και πως αναδεικνύονται οι ομάδες εντός του ρόστερ της… αλλά τα στοιχεία που παρουσιάζει και πόσο πολύ λείπουν από τη ψυχοσύνθεση μας ως λαός και εννοείται στο ποδόσφαιρο μας.

Το πρώτο και σημαντικότερο στοιχείο που κουβαλά στη φιλοσοφία του ο «ιεραπόστολος» εκ Νορβηγίας είναι ο χρόνος που προϋποθέτει μια βασική ανθρώπινη αρετή και που για μας είναι ότι για τον Εσκιμώο η αντιηλιακή κρέμα. Την υπομονή. Στο νησί των ιθαγενών η υπομονή είναι στοιχείο παντελώς ξένο στον ψυχισμό που θεωρούν ότι η επιτυχία μπορεί να προκύψει μέσα από δημόσιες σχέσεις, λαμογιές, διασυνδέσεις ή κυρίως με τα πολλά λεφτά.

Ο φαλακρός Σκανδιναβός παρουσίασε μια ομάδα από το καλοκαίρι η οποίο όσο περνά ο χρόνος με την ανάλογη δηλαδή υπομονή αυτό-βελτιώνεται σε όλα τα τρωτά σημεία της. Επί τούτου σου ξαναθυμίζω. Αρχικά ήταν η άμυνα που δεν πατούσε καλά, ακολούθως εντοπίσαμε το πρόβλημα στην μέση, πιο μετά στην επίθεση και πάει λέγοντας.

Εφτά μήνες αργότερα έχουμε να διδαχθούμε μεταξύ άλλων ότι μια ομάδα πάνω απ’ όλα χρειάζεται χρόνο για να κτιστεί και ακολούθως ν’ αναπτύξει τον χαρακτήρα της. Φυσικά αν κάποια από τα αποτελέσματα δεν του έβγαιναν τότε θα είχαμε ανάψει φωτιά τοποθετώντας τον από πάνω της για να γίνει ένα ωραίο γεύμα σ’ όλους τους κανίβαλους του νησιού.

Δεύτερο στοιχείο εξίσου σημαντικό με το πρώτο είναι η τεχνογνωσία. Ο τρόπος που εργάζεται είναι τέτοιος που είτε παίζει η ομάδα με τη Δόξα για το κύπελλο, είτε παίζει με την Ανόρθωση τίποτα δεν αλλάζει. Παικτικά δηλαδή τίποτα δεν διαφοροποιείται ως προς το πώς εργάζεται εντός του αγωνιστικού χώρου. Η συνοχή, η σοβαρότητα και η τακτική έτσι όπως προκύπτουν μέσα από την τεχνογνωσία των προπονήσεων, μέρα παρά μέρα είναι δεδομένα που εξασφαλίζονται μέσα από τη δουλειά που γίνεται στο Ηλίας Πούλλος. Είτε σε κακά, είτε σε καλά, σε αδιάφορα ή σημαντικά η Ομόνοια παραμένει η ίδια.

Στο σημείο αυτό της τεχνογνωσίας δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί η μέθοδος μέσα από την οποία αναδεικνύει τις μονάδες εντός του ρόστερ. Η διαχείριση τόσο των επαγγελματιών όσο και των νεαρών που βγαίνουν από τις ακαδημίες είναι τέτοιος που καλά θα κάνουν οι συνάδελφοι του να διδαχθούν μέσα απ’ αυτό.

Δεν θα μιλήσουμε για τον Κούσουλο, τον Μαυρία ως δεξί μπακ, τον Μποτεάγκ ανάμεσα στα εξτρέμ, τον Τιάγκο μονίμως στ’ άκρα ούτε και την άψογη ενσωμάτωση του Ακιντόλα.

Ας μιλήσουμε όμως για τους νεαρούς. Αφού μας παρουσίασε αρχικά τον Κακουλή δίπλα, πίσω ή στο πλάι του σέντερ φορ, στη συνέχεια επανάφερε από πέρσι το Τζιωνή, μας σύστησε τον Χαραλάμπους και τώρα μας άφησε τάβλα με τον Λοίζου. Επ’ αυτού δεν γνωρίζω καμία ομάδα στο ξερονήσι που διεκδικεί πρωτάθλημα και την ίδια ώρα, βγάζει από το καπέλο της όχι λαγούς αλλά μικρά εγχώρια διαμάντια δημιουργώντας ταυτόχρονα βάθος στο ρόστερ

Δεν χρειάζεται να γράψουμε που θα ήταν οι τέσσερις πιο πάνω άμα κουμάντο έκανε άλλος προπονητής. Πάω πάσο. Να δεις που ο «ιεραπόστολος» Μπεργκ θα βοηθήσει στο τέλος όχι μόνο την Ομόνοια αλλά και την εθνική Κύπρου. Λογικό ακούγεται άμα με ρωτάς. Απ’ αυτό ξεχωρίζουν οι προπονητές από τους σπουδαίους προπονητές. Δες… Γιοβάνοβιτς, Κετσπάγια και πάει λέγοντας.

Ας πάμε και παρακάτω. Η προσέγγιση σ’ ένα παιγνίδι εκ μέρους του Μπεργκ είναι τόσο διαφορετική από την επικρατούσα αντίληψη, κάτι που ξενίζει, εκνευρίζει και με την πρώτη ευκαιρία κάνει εμάς τους ιθαγενείς να έχουμε μια επιθετική τάση προς σ’ αυτόν.

Μπορεί για παράδειγμα, όλοι μας να συμφωνούμε ότι χρειάζεται αλλαγή η ομάδα στον αγώνα με την ΑΕΛ για να σκοράρει και να φύγει νικήτρια αλλά ο Μπεργκ θεωρεί ότι τυχόν επιπλέον επιθετικός, ενδεχομένως να του στοιχήσει τον έλεγχο που η ομάδα του έχει μες στο παιγνίδι.

Εμείς όμως εδώ που μας αρέσει το κουμάρι κιόλας, ζητάμε επιθετικό αγνοώντας ότι ο αντίπαλος θα βρει χώρο και μπορεί να κάνει τη ζημιά. Και ενώ είμαστε εμείς όλα για όλα, ο Μπεργκ απλά δεν θέλει να χάνει. Και δεν χάνει…

Γενικώς μέσα από την παρουσία του Μπεργκ ζούμε τη διαφορετικότητα της κουλτούρας και του τρόπου σκέψης. Κάποιοι δεν αποδέχονται το ξένο σ’ αυτούς κάποιοι άλλοι αναρωτιούνται, κάποιοι σέβονται και κάποιοι απλά προσπαθούν να διδαχθούν για να διευρύνουν τους ορίζοντες της σκέψης τους.

Το θετικό, όχι για μας αλλά για τον Μπεργκ είναι ότι ναι μεν σέβεται τον τόπο που εργάζεται αλλά σε καμία περίπτωση δεν επηρεάζεται.

Γιατί όπως και να το κάνουμε μπορεί να τον διδάξουμε αρκετά πράγματα από το ψήσιμο της σούβλας μέχρι το φιλότιμο, αλλά για ποδόσφαιρο όπως και να το κάνουμε είμαστε ιθαγενείς και αυτός ένας άνθρωπος που μεταξύ άλλων έζησε μέσα στα αποδυτήρια έναν από τους σημαντικότερους στοχαστές, φιλόσοφους και προπονητές του ποδοσφαίρου, τον Σερ Άλεξ.

Και ως τέτοιος ορθώς δεν πολύ νοιάζεται για το τι του λένε οι άλλοι ως προς το ποιοι θα αποχωρήσουν, πόσες μεταγραφές χρειάζεται η ομάδα, πότε και πόσες αλλαγές θα κάνει και πως θα δώσει βάθος στο ρόστερ της ομάδας του…

Ένας κόσμος δικός του… στον κόσμο όλων μας. Και από τέτοιες συμπτύξεις μόνο κερδισμένος μπορεί να βγεις… φτάνει μόνο να σεβαστείς και να αποδεχθείς το διαφορετικό.