Ο Μίλαν Στεπάνοφ στην πρώτη του συνέντευξη στην Κύπρο εκφράζει τον θυμό του για όσα έγιναν με την Ντιναμό, μίλησε για τον κόσμο και τη στήριξη μετά τον αποκλεισμό, το πρωτάθλημα που θέλει να κατακτήσει, τον λόγο της απραξίας του την περσινή σεζόν και την ευγνωμοσύνη του προς την Ομόνοια και τον Καϊάφα

Συνέντευξη στον ΗΡΟΔΟΤΟ ΜΙΛΤΙΑΔΟΥΣ – «K Sports»/ «Η Καθημερινή»

«Τα τελευταία 14 χρόνια έχασα πολλά ματς στο τελευταίο λεπτό. Αλλά αυτό πόνεσε πολύ, ιδιαίτερα με τον τρόπο που έγινε. Όταν πήγα σπίτι μετά το παιχνίδι σκεφτόμουν εκείνο το γαμ***** τελευταίο λεπτό και το πρόσωπο του διαιτητή, ήθελα να τον ‘φάω’». Ο Μίλαν Στεπάνοφ εκφράζει στη συνέντευξή του στο «K Sports» τον θυμό και την απογοήτευσή του για τον τρόπο που η Ομόνοια έχασε την πρόκριση στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ.

Ο 31χρονος Σέρβος κεντρικός αμυντικός αναφέρθηκε παράλληλα στα θετικά συναισθήματα που του προκάλεσε ο τρόπος με τον οποίο στο «τριφύλλι» χειρίστηκαν τον αποκλεισμό, τόνισε ότι θέλει το πρωτάθλημα, ενώ μίλησε για αναγέννηση του ιδίου στην Ομόνοια, μετά την περσινή… τουρκική δυσάρεστη περιπέτεια.

– Να ξεκινήσω με το Γιουρόπα Λιγκ. Ξεπεράσατε τον αποκλεισμό από την Ντιναμό;

– Θα μιλήσω ειλικρινά. Παίζω επαγγελματικά για 14 χρόνια και έχασα πολλά ματς στο τελευταίο λεπτό. Αλλά αυτό πόνεσε ιδιαίτερα. Η Ντιναμό είναι μια μεγάλη ομάδα, με καλούς παίκτες, ποιότητα, ιστορία και μεγάλο μπάτζετ. Μετά το πρώτο παιχνίδι είδαμε ότι μπορούσαμε. Το πιστέψαμε. Αν υπήρχαν σκεπτικοί πριν το πρώτο ματς, μετά τη Μόσχα δείξαμε ότι μπορούσαμε και ανυπομονούσαμε για το εντός έδρας παιχνίδι. Αν χάναμε με 2-0, 3-0, θα ήταν εντάξει. Αλλά χάσαμε στο τελευταίο λεπτό και μας πόνεσε πολύ, ιδιαίτερα με τον τρόπο που έγινε, με τον διαιτητή. Δεν μου αρέσουν τα ψέματα και οι αδικίες με τρελαίνουν. Θύμωσα επειδή κατάστρεψαν ένα όνειρο, δικό μας και της Ομόνοιας στο 93΄. Ένας τύπος αποφάσισε για την ιστορία της Ομόνοιας. Γι΄ αυτό ήμουν θυμωμένος και λυπημένος.

– Τη νύχτα μετά το ματς σκεφτόσουν τα λάθη που έγιναν;

– Σκεφτόμουν τα πάντα. Έτσι είμαι. Παίζω ποδόσφαιρο με το συναίσθημα. Λένε ότι αυτή είναι η δουλειά σου, αλλά όχι. Είμαι συναισθηματικός σε κάθε ματς. Όταν χάνω πονώ και όταν κερδίζω νιώθω ωραία. Το αυτογκόλ ήταν ευθύνη μου, αλλά μετά είχαμε το αποτέλεσμα με το οποίο περνούσαμε. Όλοι έλεγαν στο ημίχρονο στα αποδυτήρια ότι έχουμε το αποτέλεσμα και πάμε από το μηδέν για άλλα 45 λεπτά. Όταν πήγα σπίτι μετά το παιχνίδι σκεφτόμουν εκείνο το γαμ***** τελευταίο λεπτό και το πρόσωπο του διαιτητή, ήθελα να τον «φάω». Είχα την εικόνα του στο μυαλό μου και σκεφτόμουν ‘γιατί Θεέ μου; Το αξίζαμε’.

– Τι σας λέχθηκε μετά το παιχνίδι για να βελτιωθείτε ψυχολογικά;

– Έπαιξα τόσο σε μικρές όσο και σε μεγάλες ομάδες, όπου οι αντιδράσεις διαφέρουν και έμεινα έκπληκτος θετικά. Ήμασταν δύο λεπτά μακριά από τη μεγαλύτερη επιτυχία του σωματείου και κανονικά θα έπρεπε να ήταν θυμωμένοι, όχι μόνο για τα λεφτά που χάθηκαν. Αλλά την επόμενη μέρα ήρθε ο αντιπρόεδρος και μας είπε ότι ‘είμαστε περήφανοι για σας, δεν χάσαμε χθες, μας το έκλεψαν. Ψηλά το κεφάλι, προχωράμε, έχουμε στόχους και πρέπει να σκεφτούμε την Ανόρθωση’. Τα λόγια αυτά αλλά και του προπονητή μετά το παιχνίδι, όπου μας έλεγε ‘να σκεφτούμε θετικά, να δούμε την Ανόρθωση. Ξεκινά το πρωτάθλημα και αυτός είναι ο στόχος μας τώρα’ μας βοήθησαν πολύ. Περίμενα διαφορετική αντίδραση, αφού χάσαμε στο τελευταίο λεπτό. Τουλάχιστον ο Θεός μας έδωσε στο 88΄ με την Ανόρθωση αυτό που αξίζαμε. Τώρα έχουμε τη διακοπή για να ηρεμήσουμε.

– Πως αντιμετωπίσατε τα μηνύματα από τον κόσμο μετά τον αποκλεισμό;

– Μας έδωσαν μεγάλη υποστήριξη όταν ήρθαν στην προπόνηση την επόμενη του αγώνα. Όταν χάναμε ματς στην Πόρτο, δεν μας μιλούσαν για τρεις μέρες και ήταν λες και πέθανε κάποιος. Και στην Ομόνοια περιμένουν να κερδίζουν κάθε ματς, αλλά με εξέπληξαν θετικά.         Η ομάδα έχει αυτό το κάτι, τη σύνδεση των θεατών με τους παίκτες. Είναι μια καλή σχέση.

– Φέτος από την ομάδα δεν λένε δημόσια ότι στόχος είναι το πρωτάθλημα, κάτι σπάνιο για την Ομόνοια. Οι παίκτες πώς το αντιμετωπίζετε αυτό;

– Για να είμαι ειλικρινής, δεν το σκέφτομαι αυτό. Για μένα ο στόχος είναι να βλέπω παιχνίδι με παιχνίδι. Αν έχουμε την ευκαιρία να είμαστε πρωταθλητές, σίγουρα είναι πολύ καλό. Αλλά είναι μακρά η διαδρομή. Δεν ξέρω τι θα συμβεί. Στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να λες ότι θα είμαι πρωταθλητής πριν ξεκινήσεις. Εμείς το πιστεύουμε. Θέλουμε να είμαστε πρώτοι και να παίξουμε και στην Ευρώπη επειδή είμαστε η Ομόνοια.

– Πως βλέπεις τον ανταγωνισμό στο πρωτάθλημα;

– Είναι πολλοί οι Σέρβοι παίκτες που έπαιξαν εδώ, έτσι ξέρω αρκετά για το κυπριακό πρωτάθλημα. Όχι τα πάντα, αλλά αρκετά. Ξέρω ότι ο ΑΠΟΕΛ, η Ομόνοια, η ΑΕΛ, η ΑΕΚ, 5-6 ομάδες, δημιουργούν καλό ανταγωνισμό. Το ποδόσφαιρο είναι παράξενο, μπορείς να χάσεις και να κερδίσεις όλα τα παιχνίδια. Δεν υπάρχουν εύκολα ματς. Αλλά πιστεύουμε ότι είμαστε μια από τις καλύτερες ομάδες.

– Ο προπονητής Κώστας Καϊάφας είναι θρύλος της Ομόνοιας. Οι ξένοι παίκτες πώς τον βλέπετε;

– Έχω την καλύτερη άποψη. Ό,τι και να γίνει, αν με βάζει ή όχι στο παιχνίδι, θα σκέφτομαι τα καλύτερα γι΄ αυτόν. Έχω τους λόγους μου γι΄ αυτό, δεν θέλω να πω περισσότερα.

– Έχεις παίξει σε σπουδαίους συλλόγους. Πώς βλέπεις την οργάνωση στην Ομόνοια;

– Η Πόρτο είναι η μεγαλύτερη ομάδα όπου έπαιξα, είναι στο τοπ10 του κόσμου σε ό,τι αφορά την οργάνωση. Στην Τουρκία πέρασα 4,5 χρόνια. όλα εξαρτώνται από την ομάδα. Στην Τράμπζονσπορ έχουν μεγάλη ιστορία και ήταν οργανωμένοι, ενώ στην Μπούρσα οργανώθηκαν μετά το πρωτάθλημα που πήραν. Η Ομόνοια είναι μια μεγάλη ομάδα και το βλέπω αυτό, συγκρίνοντας τη με ομάδες της Τουρκίας.

– Τι ξέρεις για τα οικονομικά προβλήματα της Ομόνοιας;

– Άκουσα κάποια πράγματα. Αλλά δεν με ενδιαφέρει. Στην ομάδα κάνουν τη δουλειά τους. Η δική μου δουλειά είναι να παίζω στο γήπεδο και των διοικούντων να ασχολούνται με τα οικονομικά.

– Η πρώτη φορά που έπαιξες στην Κύπρο ήταν στο ΑΠΟΕΛ-Τράμπζονσπορ τον Αύγουστο του 2006. Τι θυμάσαι από εκείνο το παιχνίδι;

– Δεν έχω καλές μνήμες. Ο Γιατάρα μας έσωσε απ΄ αυτή την κόλαση. Αν και ξένος, νιώθαμε τη σύγκρουση μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας. Μόλις βγήκαμε από τη φυσούνα για να δούμε το γήπεδο πριν το ματς, μας έριξαν ό,τι αντικείμενο είχαν στο χέρι. Είχαμε μεγάλη πίεση, αλλά στο τέλος ο Γιατάρα σκόραρε και κερδίσαμε εύκολα το β΄ παιχνίδι στην Τουρκία.

– Η τελευταία σου εμφάνιση με την Εθνική Σερβίας ήταν τον Οκτώβριο του 2007. Γιατί δεν σε καλούν πλέον;

(γέλια) – Θα μπορώ να μιλώ για ώρες γι΄ αυτή την ιστορία. Από τα 15 μου είμαι στις εθνικές ομάδες. Στο Ευρωπαϊκό U21 (σ.σ. το 2006) ήμουν ο κορυφαίος στόπερ. Ο Χαβιέ Κλεμέντε, που ήταν ξένος προπονητής, με σεβάστηκε. Ήμουν για πέντε χρόνια στην α΄ κατηγορία με τη Βοϊβοντίνα και όλοι με σέβονταν. Στη Σερβία λέμε ότι έχουμε ποιοτικούς παίκτες, αλλά μένουμε χαμηλά λόγω των συνθηκών στη χώρα. Μετά από δέκα χρόνια καριέρας στην Εθνική και ενώ έπαιζα βασικός στην Πόρτο, δεν με κάλεσαν αλλά έφεραν παίκτη από τη β΄ κατηγορία. Δεν μίλησα με κάποιον και τέλειωσε έτσι.

– Δεν ελπίζεις να κληθείς ξανά;

– Είμαι 31 ετών, ο χρόνος μου στην Εθνική τέλειωσε. Όλοι της γενιάς μου είναι πλέον εκτός ομάδας. Τέλειωσε για μένα και δυστυχώς πριν από καιρό. Δεν είμαι όμως ευχαριστημένος με τον τρόπο που τέλειωσε.

– Πόσους τραυματισμούς πέρασες στην καριέρα σου;

– Είχα τραυματισμούς, αλλά είμαι τυχερός, αφού δεν αντιμετώπισα σοβαρά προβλήματα π.χ. με το γόνατό μου, αλλά κυρίως μυϊκά. Όταν ήμουν στην Τράμπζονσπορ είχα μυϊκό τραυματισμό στο πόδι με την Εθνική. Όταν πήγα στην Πόρτο, όπου πέρασα τέσσερις ώρες στην ιατρική εξέταση, για δύο χρόνια δεν έπαθα τίποτα, όμως στη Μάλαγα είχα μείνει εκτός για μερικούς μήνες ξανά λόγω μυϊκού προβλήματος.

– Γιατί δεν έπαιξες τη σεζόν 2013-14;

– Πέρυσι δεν ήμουν τραυματίας, είναι ψέματα όσα λέχθηκαν. Στη Μερσίνα ήμουν απλήρωτος για έξι μήνες και είχα άλλο ένα χρόνο συμβόλαιο, όμως έπεσαν κατηγορία (σ.σ. μετά τη σεζόν 2012-13) και ήθελαν να με διώξουν, χωρίς όμως να πληρώσουν. Τους πήγα στη FIFA και γι΄ αυτό δεν έπαιξα. Μου έδωσαν τελικά τα χαρτιά μου τον Οκτώβριο για να πάω σε άλλη ομάδα, όμως πέρασε η μεταγραφική περίοδος. Τον Δεκέμβριο έλαβα προτάσεις, αλλά επειδή μου έλεγαν ότι είμαι ανέτοιμος, δεν έβρισκα το συμβόλαιο που ήθελα. Έτσι, έμεινα σπίτι και έφτασα κοντά στην απόφαση να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Όμως, μετά προέκυψε η Ομόνοια και είμαι χαρούμενος. Γι΄ αυτό είμαι ευγνώμων στην ομάδα και στον προπονητή, αφού μου έδωσαν την ευκαιρία να επανέλθω μετά απ΄ αυτά που έγιναν στη Μερσίνα. Είμαι πλέον εδώ και νιώθω ότι ξαναγεννήθηκα στην Ομόνοια.

– Με ποιους κάνεις παρέα στην Κύπρο;

– Δεν γνώρισα ακόμη πολλούς, επειδή η ζέστη με σκοτώνει. Τη μέρα προτιμώ να μένω σπίτι στο κλιματιστικό, επειδή δεν είναι νόρμαλ αυτή η θερμοκρασία! Είναι τρελό (γέλια). Είναι εδώ η σύζυγός μου και το παιδί μου, έτσι περνάω χρόνο μαζί τους. Έχω ένα γιο, δύο ετών. Είμαι ο πιο χαρούμενος πατέρας του κόσμου. Ο γιος μου είναι 24 ώρες σε δράση, που κάποιες φορές είναι κουραστικό, αλλά μετά την προπόνηση όταν πάω σπίτι και μου χαμογελάει, είναι η πιο όμορφη στιγμή για μένα.

– Την Κύπρο δεν τη γνώρισες καθόλου;

– Ακόμη όχι, λόγω της ζέστης. Περίμενα την οικογένειά μου να έρθει από τη Σερβία. Το Σαββατοκύριακο, τώρα που έχουμε διακοπή λόγω των εθνικών ομάδων, θα πάμε στην Αγία Νάπα για δύο μέρες.

– Έχεις μάθει τη Λευκωσία ή ακόμη;

– Απ΄ αυτά που είδα, μου αρέσει η πόλη και ο κόσμος. Όλοι μιλάνε αγγλικά και νιώθω ότι δεν είμαι σε ξένη χώρα. Είναι νωρίς όμως να πω για τη Λευκωσία, αλλά έχει πολλούς Σέρβους εδώ που καταλήγουν να μείνουν καιρό και θα μάθω το γιατί!