Στην ανάγκη που έχει το κυπριακό ποδόσφαιρο για μια δυνατή ΟΜΟΝΟΙΑ αναφέρεται μέσα από ένα εξαιρετικό κείμενο ο Χρήστος Ζαβός του 24sports. Χρησιμοποιώντας ενίοτε… γλώσσα του δρόμου, τονίζει την αναγκαιότητα του να σεβαστούν όλοι μια ομάδα η οποία ήταν για χρόνια σε λήθαργο και ενδεχομένως η αφύπνιση της να λειτουργήσει ευεργετικά ακόμα και στους αντιπάλους της.
Διαβάστε το κείμενο του:
Κάπως έτσι πάει το πράγμα. Μπαίνεις μες στον καφενέ ζητάς να δεις ματς του κυπριακού πρωταθλήματος και ο καφετζής σε κοιτάει… λες και είσαι ο πρωταγωνιστής του Walking Dead. Ζόμπι δηλαδή…
Σκύβεις το κεφάλι, κάθεσαι και βλέπεις όλους τους υπόλοιπους να χαριεντίζονται για το τι κάνει η Τότεναμ, η Ρόμα, η Μπάγερν κάποιοι μάλιστα χολοσκούν για το τι θα κάνει η Παρί κόντρα στη Λιλ.
Είναι και οι άλλοι που κουβαλούν ακόμη το ΠΡΟΠΟ στο ψυχισμό τους και ασχολούνται με την Ελλάδα. Παναθηναϊκός- Λαμία ή ΑΕΚ- ΟΦΗ… άσσο, χι, διπλό, μια χωριάτικη, δύο καλαμάκια, τζατζίκι, μισό κιλό κρασί λευκό και να ναι παγωμένο.
Ρε μαλάκες τι θα γίνει με το κυπριακό; Θα ασχοληθούμε λίγο; Να θυμηθούμε τα παλιά… που τραγουδάει και ο Βασίλης;
Πες μου εσύ πώς να τους πείσω μες στο καφενέ; Αυτοί που έχουν στα χέρια τους τις τύχες του αθλήματος, προ πολλού αποδείχθηκαν ανίκανοι. Όχι μόνο δεν μπορούν να πείσουν, αλλά οι χειρισμοί τους έχει αποδειχθεί ότι έδιωξαν τον κόσμο από τα γήπεδα.
Εδώ βλέπεις ματς στο Τσίρειο και νομίζεις ότι συνάχθηκαν τα μέλη της ομάδας «Το ζευγάρωμα των τζιτζίκων και η θέση του θηλυκού στην κοινωνία τους». Ξεφτίλα…
Για να μην τα πολύ λέμε, την απαξίωση του πρωταθλήματος τη ζούμε πια στο πετσί μας. Και άμα είναι κάποιος να το σώσει, θα το σώσει ένα μέγεθος. Και δεν μιλάμε για το όποιο μέγεθος αλλά για την «βασίλισσα» του.
Μπορεί οι Ομονοιάτες να καυλώνουν παρακολουθώντας αυτό που φτιάχνει ο «φαλακρός» από τη Νορβηγία, επέτρεψε μου να σου πω ότι την ηδονή συμμερίζομαι προσωπικά με τα χίλια. Γιατί είναι διαφορετικό να βλέπεις την Ομόνοια και να είναι Ομόνοια και άλλο να βλέπεις μια παρέα με τα πράσινα να βολοδέρνει μες στα γήπεδα ανά την βραχονησίδα.
Δεν θα μπω στο αγωνιστικό κομμάτι, ούτε και πως λειτουργεί η φετινή ομάδα. Ούτε για το πόσο καλές μονάδες ήρθαν, ούτε για την ομαδική δουλειά που φαίνεται μες στο γήπεδο, για τον Ματ, τον Γάλλο που κάνει παπάδες, που επιτέλους κάποιος αμύνεται, το βάθος και τις επιλογές που έχει ο Μπεργκ. Από μόνα τους αυτά και άλλα πολλά είναι ένα ολόκληρο ρεπορτάζ.
Επέτρεψε μου να επικεντρωθώ στο κυπριακό πρωτάθλημα. Το οποίο επαναλαμβάνω, άμα είναι να σωθεί θα το σώσει ένα δικό του παιδί. Παιδί που μεγαλώνοντας έγινε «βασίλισσα».
Είναι τέτοια η δυναμική που κουβαλά τούτη η ομάδα που μπορεί να συμπαρασύρει τους πάντες. Ακόμη και τον χειρότερο εχθρό της ο οποίος κοιμάται, φορώντας πορτοκαλί μποξεράκι.
Τους πάντες ρε παιδί μου. Από τον Πύργο Τυλληρίας μέχρι τα Κοκκινοχώρια. Από τον θαμώνα του καφενέ μέχρι το τζάκι στη Λευκωσία. Από τον κάφρο που μισεί την Ομόνοια έως την γιαγιά που στρίβει κλιματόφυλλα για γεμιστά.
Είναι καλό για όλους, το τριφύλλι ν’ ανθίσει και η ευωδιά του να ομορφύνει την πλάση. Καλό θα ήταν κιόλας, αυτοί που διοικούν το άθλημα να δείξουν σεβασμό σ’ αυτό το μέγεθος.
Γιατί κακά τα ψέματα, μπορεί η εκάστοτε διοίκηση της Ομόνοιας να έχει κάνει εγκληματικά λάθη για το σωματείο, αλλά το σωματείο κυνηγήθηκε και από την άρχουσα τάξη του αθλήματος και όχι μόνο.
Σεβασμό λοιπόν στην Ομόνοια απ’ όλους. Γιατί άμα είναι να σωθεί έστω και στο ελάχιστο ότι σώζεται, η Ομόνοια θα το κάνει και οι υπόλοιποι που θ’ ακολουθήσουν…
