Για χρόνια ένας αποκλεισμός στην Ευρώπη μου άφηνε μία πικρή γεύση στο στόμα. Ένα μεγάλο γιατί γυρόφερνε για μέρες μετά στο μυαλό μου, πολλά ερωτηματικά ταλάνιζαν τις σκέψεις μου. Γιατί αυτή η ομάδα να μήν έχει αυτοπεποίθηση, γιατί να γίνονται τόσα λάθη, γιατί πάντα να έχουμε την νοοτροπία του ηττημένου πριν καν να πατήσουμε χορτάρι. Χθές το βράδυ, για πρώτη φορά, έφυγα απο το γήπεδο με το κεφάλι ψηλά. Ωραίο συναίσθημα.
Δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να αναλύσω τι έγινε στον χθεσινοβραδινό αγώνα. Όλοι το είδαμε, όλοι το νιώσαμε. Εδώ και χρόνια η ψυχή του ΟΜΟΝΟΙΑΤΗ έχει σφυρηλατηθεί μέσα στο πνεύμα της αδικίας, το έχει μάθει το πετσί μας. Όσο και αν φωνάξουμε, όσο και αν παλέψουμε, πάντα θα υπάρχουν και αυτοί που θα μας περιμένουν στην γωνία, κρυμμένοι μέσα στις σκιές των ανασφαλειών και των φόβων τους. Αυτή δυστυχώς είναι η μία και μοναδική αλήθεια. Η δική μας αλήθεια. Και αυτό ακριβώς είναι που με κάνει περήφανο οπαδό της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Γιατί δεν είμαστε μόνο πιστοί οπαδοί, είμαστε ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΙ. Αντέξαμε και θα αντέξουμε στις κακουχίες, στις λύπες και στις πίκρες, στα ειρωνικά σχόλια, στην υποτίμηση και την ασέβεια και πάντα επιστρέφουμε πίσω πιο δυνατοί, πιό ισχυροί. Ε λοιπόν για όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμα, θα είμαστε πάντα εδώ και καλά κάνετε να το θυμάστε, και όσοι δεν μας σέβεστε θα πρέπει να μας φοβάστε.
” Και ότι αξίζει σε σας να το βρείτε, και ότι και αν γίνει αλήθεια μην μας το πείτε, έτσι και αλλιώς τα συνηθίσατε αυτά, αυτά που σας ταιριάζουν μια ζωή στα σκατά “
Τους τελευταίους 2 μήνες βλέπω το μαρασμένο κορμί της ΑΓΑΠΟΥΛΑΣ να ξαναγεμίζει με ζωή. Μια διαδικασία αργή, επίπονη. Το χαίρεται όμως η ψυχή μου. Ο μοναδικός τρόπος να επιβιώσεις σε αυτό τον κόσμο είναι να παλέψεις την ώρα που όλα μοιάζουν χαμένα. Και η ΟΜΟΝΟΙΑ κάνει ακριβώς αυτό με την στήριξη του ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΥ ΛΑΟΥ της. Με ένα σμπαραλιασμένο προυπολογισμό και αυτοπεποίθηση υπό του μηδέν, φτάσαμε στο σημείο να είμαστε ένα βήμα πριν τους ομίλους του Europa. Είδα παίκτες να παλέβουν με νύχια και με δόντια, είδα πάθος και δίψα για διάκριση, είδα μάτια να αστράφτουν και ένιωσα το γήπεδο να τρέμει (όχι όπως το ”τρέμετεεεεεε” που λένε κάποιοι άλλοι καθισμένοι στην άνεση και ασφάλεια του καναπέ τους). Τα βάλαμε με ομάδα των 130 εκατομμύριων και με το συμπάθειο, μας έκλασαν τα φρύδια. Ναί, χθές το βράδυ για πρώτη φορά δεν έφυγα λυπημένος απο το γήπεδο. Χθές το βράδυ δεν έχασα την πρόκριση γιατί δεν μου άξιζε. Μου την στέρησαν κάποιοι που είχαν την δική τους ατζέντα και σκοπό. Για 2 γαμημένα λεπτά παρολίγο να νικήσουμε ακόμα και αυτά τα κοράκια. Και όσο με πνίγει το δίκαιο μου, άλλο τόσο νιώθω τα στήθη μου να γεμίζουν με περηφάνια. Και για πολλοστή φορά θα το φωνάξω με όλο μου το είναι: I AM PROUD TO BE GREEN.
Αυτό είμαστε ρε, περήφανοι. Γι’ αυτό χθές γέμισε το γήπεδο το κέρατο μου μέσα. Είναι λίγο πράγμα ρε γαμώτο να βλέπεις 22000 τρελούς, όλων των ηλικιών και των κοινωνικών στρωμάτων, να καταφέρνουν να επαναπροσδιορίζουν την σημασία της λέξης ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ? Άκουσα ότι πήρε τηλέφωνο μέχρι και ο Δίιάβολος στην γραμμή του πολίτη και έκανε παράπονα για οχλαγωγία. Ναί ρε, χθές το βράδυ ακουγόμασταν μέχρι την άβυσσο της κολάσεως. Μαγκιά μας και καμάρι μας. Και απο Δευτέρας θα είμαστε ξανά εκεί, όχι γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε, αλλά επειδή πολύ απλά δεν υπάρχει άνθρωπος σε αυτή την γή που να μπορεί να απαρνηθεί αυτό που είναι. Θα είμαστε ξανά εκεί και όπου μας βγάλει, δίπλα σε αυτό που αγαπούμε.
Συχνά πυκνά, ακούω την φράση ” ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο “. Μαλακίες. Ότι αξίζει το στηρίζεις και μένεις δίπλα του μέχρι να πάψει να σε πονάει. Και ας είναι δύσκολο. Εμείς θα είμαστε εδώ. ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ είμαστε όλοι. Αιώνια ερωτευμένοι μαζί σου ΑΓΑΠΟΥΛΑ. Αυτό μάθαμε να κάνουμε μια ζωή, αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε.
Υστερόγραφο 1: Μήν σκύψεις κεφάλι ΛΑΕ. Σήκω γαμώτο, γουστάρω να σε βλέπω να φαίνεσαι.
Υστερόγραφο 2: Στηρίξτε την ομάδα και την τεχνική ηγεσία. Πανάθεμά με, για μια φορά ρε γαμώτο το αξίζουν.
Υστερόγραφο 3: Ρεεεε Alexandru Tudor η πως τον π… σε λένε, σου εύχομαι απο τα βάθη της ψυχής και της καρδιάς μου όταν πεθάνεις να μην αντικρίσεις Θεό.
