Έτσι στήθηκε το μεγαλείο που ονομάζεται Ομόνοια! Με τα γκολ των «χρυσών παπουτσιών» των Καϊάφα, Κανάρη και Ράουφμαν, τη φροντίδα του ακούραστου Κυπέρα, την αγάπη και την τρέλα του πράσινου λαού. Και θα συνεχίσουμε…
Του Κωνσταντίνου Σκαμπύλη / “Χαραυγή”
Περηφάνια, συγκίνηση και νοσταλγία! Και ένα δάκρυ που «δείλιαζε» να κυλήσει και επίμονα παρέμενε στο ύψος των ματιών τους… Οπως επίμονα και βαθιά παραμένει μια ιδέα, μια αγάπη, ένα ιδανικό στις ψυχές των ανθρώπων. Οπως δύσκολα ξεριζώνεται από μέσα μας ο θεσμός της οικογένειας και της «θρησκείας». Γιατί το πιστεύω μας είναι το στοιχείο που μας χαρακτηρίζει, που μας συντροφεύει και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον βίο μας.
Αυτά τα συναισθήματα, αυτές τις εικόνες, αυτές τις λέξεις κατέγραψε η μνήμη μου μιλώντας με τρεις «χρυσούς» πρώην ποδοσφαιριστές της Ομόνοια και από τους μεγαλύτερους των κυπριακών γηπέδων αλλά και με ένα επίσης άνθρωπο-από αυτούς που ονομάζουμε συχνά αφανής ήρωες-που για σειρά ετών εργάστηκε με αφοσίωση για την ομάδα από την θέση του φροντιστή.
«Δεν μπορεί, δεν γίνεται να μην υπάρχει ΟΜΟΝΟΙΑ!»
Σωτήρης Καϊάφας, Ανδρέας Κανάρης, Ράινερ Ράουφμαν και Ανδρέας Κυπέρας άνοιξαν την καρδιά τους στην «Χαραυγή» και ενόψει των δύσκολων στιγμών που περνά η ομάδα μοιράστηκαν μαζί μας τις δικές τους στιγμές και τα δικά τους βιώματα όπως τα νιώθουν οι ίδιοι διαμηνύοντας ότι δεν μπορεί, δεν γίνεται να μην υπάρχει Ομόνοια!
Κοινό στοιχείο αυτών των τεσσάρων και συνάμα διαφορετικών ανθρώπων ήταν και παραμένει το εξής: Ότι η Ομόνοια είναι κάτι περισσότερο από οικογένεια! Είναι θρησκεία!
Ο Σωτήρης Καϊάφας και ο Ανδρέας Κανάρης έχουν περισσότερα κοινά στοιχεία μεταξύ τους εφόσον είναι ποδοσφαιριστές της ίδιας γενιάς, πήραν και οι δυο το χρυσό τριφύλλι της Ομόνοιας και έπαιξαν μπάλα στην ομάδα σχεδόν τα ίδια χρόνια.
Σήμερα και οι δυο Παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές της Ομόνοιας βλέπουν τα γεγονότα μέσα από τον ίδιο φακό. Αλλά με μια βασική διαφορά: Ο Ανδρέας Κανάρης δεν «αντέχει» πλέον να πηγαίνει στο γήπεδο, ενώ ο Σωτήρης Καϊάφας δεν αντέχει να μην πηγαίνει.
Και οι δυο τους μαζί με τον Ράινερ Ράουφμαν, το Γερμανό που τρέλανε κάθε ποδοσφαιρόφιλο αρκετά χρόνια μετά τους δυο Παλαίμαχους έδωσαν και πήραν πολλά από την Ομόνοια. Σήμερα χαρίζουν ό,τι πολυτιμότερο έχουν για την σωτηρία της.
Εμείς αφήσαμε απλά το χρόνο να γυρίσει πίσω…
Σωτήρης Καϊάφας: Πρόσφερε το χρυσό τριφύλλι
Στο Gala Dinner που πραγματοποίησε η Ομόνοια, ο Σωτήρης Καϊάφας πρόσφερε το χρυσό τριφύλλι προκειμένου η ομάδα να πάρει τις οικονομικές ανάσες που χρειάζεται. Πρόκειται για μια διάκριση συναισθηματικής αξίας αλλά για τον Σωτήρη δεν υπήρχε, όπως μας είπε, δεύτερη σκέψη…
«Δεν δυσκολεύτηκα να το βάλω στη δημοπρασία για την Ομόνοια. Καθόμασταν το βράδυ με την γυναίκα μου και την ρώτησα αν έχουμε κάτι άλλο να βάλουμε εκτός από το χρυσό παπούτσι. Ψάχνοντας βρήκε την πλακέτα με το χρυσό τριφύλλι με την οποία η επίσημη Ομόνοια τίμησε εμένα και τον Κανάρη. Οταν μου το έδειξε της είπα να αγοράσει ένα κουτί να το βάλουμε μέσα και να το πάρουμε στη δημοπρασία. Η αξία του χρυσού τριφυλλιού ασφαλώς και δεν είναι χρηματική αλλά ηθική. Είναι μεγάλη τιμή για ένα ποδοσφαιριστή να τον τιμά η ομάδα του για μια ολόκληρη δεκαετία-τη χρυσή δεκαετία της Ομόνοιας που είμαστε παρών εγώ και ο Κανάρης και άλλοι βεβαίως ποδοσφαιριστές. Όμως, εγώ και ο Κανάρης παίξαμε μαζί για 16 ολόκληρα χρόνια. Εγώ σταμάτησα το 1984 και ο Ανδρέας ένα χρόνο μετά. Ξεκίνησα όμως ένα χρόνο νωρίτερα…»
«Θα θυσιάσουμε και άλλα»
Μιλώντας για το σήμερα και τις δύσκολες στιγμές που διέρχονται οι «πράσινοι» ο Σωτήρης Καϊάφας υπογράμμισε πως: «Για την Ομόνοια θυσιάσαμε και θα θυσιάσουμε και άλλες ώρες και στιγμές και χρήματα αν χρειαστεί. Οτιδήποτε μπορούμε να δώσουμε δεν θα πούμε όχι. Η Ομόνοια για εμάς είναι οικογένεια. Όπως αγαπούμε τα παιδιά και τα εγγονάκια μας, πολύ περισσότερο και την Ομόνοια.
Η απάντηση του στην ερώτηση, «αν περνά από το μυαλό του να μην υπάρχει Ομόνοια», ήταν αποστομωτική. «Χωρίς Ομόνοια δεν ξέρω τι θα κάνουμε. Με τι θα ασχολούμαστε, τι θα λέμε όλη μέρα; Εστω και κριτική…Ο κόσμος της ασχολείται πολύ περισσότερο με την ομάδα παρά με την οικογένεια του. Η ομάδα είναι το πάθος και το συναίσθημα μας. Αυτό που βλέπω τώρα με τα μάτια μου είναι κάτι το πρωτοφανές. Εχει Ομονοιάτες που τους ξέρω από παλιά, τώρα μπορεί να είναι 60-70 χρονών και μπορεί να έχει και δεκαετία να πάνε στο γήπεδο και έρχονται από μόνοι τους και καταθέτουν €1000 ή και ό,τι μπορεί ο καθένας. Είναι άνθρωποι που μεγάλωσαν, δεν πηγαίνουν πλέον ποδόσφαιρο αλλά η Ομόνοια είναι μέσα στην ψυχή τους, την καρδιά τους και νιώθουν περήφανοι και ενθυμούνται τις δεκαετίες που η ομάδα έπαιρνε Πρωταθλήματα και Κύπελλα. Είναι κάτι το φανταστικό!»
Μεγάλη προσπάθεια από όλους
Η προσπάθεια που γίνεται από όλους, το Δ.Σ., τους Παλαίμαχους, τα ΣΥ.ΦΙ και τον κόσμο είναι μεγάλη μας ανέφερε ο Σ. Καϊάφας. «Είναι όλοι μονιασμένοι και αυτό είναι υπέρ κάθε ομονοιάτη. Είναι συγκινητικές οι στιγμές που ζούμε γιατί δίνουν όλοι. Μου έτυχε στο μαγαζί μου να έρθουν και συνταξιούχοι και να μου αφήσουν και €500-€300-€200 τα οποία έστειλα τη γυναίκα μου να τα πάρει στο Σωματείο».
«Οταν πήγα στην συγκέντρωση στο Καϊμακλί, με συγκίνησε ένα παιδί-ήταν δεν ήταν-16-17 ετών. Βγήκε και μίλησε και είπε, χωρίς Ομόνοια δεν μπορούμε να ζήσουμε. Είναι φίλος της Θύρα 9 Καϊμακλίου».
Την ανταπόκριση από τον κόσμο ο Σωτήρης την περίμενε αλλά όπως μας παραδέχτηκε δεν περίμενε ότι θα ήταν τόσο μεγάλη σε παγκύπρια κλίμακα.
Λέγοντας πως κάθε μέρα παίρνει κόσμος τηλέφωνο και ζητά να γίνει εξόρμηση στα χωριά και ότι μαζεύονται ποσά άνω των €10.000 τόνισε πως είναι ένα μεγάλο στήριγμα του κόσμου.
Εξέφρασε ακόμα τη θέση ότι αν γινόταν αυτό το διάβημα πέντε χρόνια πριν που δεν υπήρχε η κρίση το ποσό θα εξασφαλιζόταν πιο εύκολα. Έκανε επίσης εύφημη μνεία στους εθελοντές και εκτίμησε πως η ομάδα θα πάει πολύ καλύτερα αν κατακτήσει το Κύπελλο. Ευχαρίστησε επίσης τους ποδοσφαιριστές για την συμπεριφορά που επιδεικνύουν ενώ ερωτηθείς σχετικά είπε πως κάποιοι γνωρίζουν ότι είναι ο πατέρας του Κώστα ενώ κάποιοι άλλοι την ιστορία της ομάδας.
«Η Ομόνοια μας πρόσφερε το όνομα και την αξία μας»
Τον Σωτήρη Καϊάφα θα τον δεις στα εντός έδρας παιχνίδια. Ομολογεί ότι «αντέχει» την ψυχολογική πίεση και πάει ακόμα να δει την ομάδα. Στεναχωριέται πολύ όταν ηττάται η Ομόνοια τόσο που «πολλές φορές σταματά ο νους μας», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Γνωρίζει ασφαλώς από πρώτο χέρι ότι μπορεί οι παίκτες να μην παίξουν καλά, να μην είναι η μέρα τους και χίλια άλλα μπορεί. Αυτό που τον ενοχλεί «είναι κάποιοι με τα μαύρα». Όπως επισημαίνει, «προσπαθούν να τιμωρήσουν την Ομόνοια και δεν ξέρω γιατί». Λέει πως δεν χαίρεται με νίκη που κερδίζεται με την διαιτησία, προσθέτει ότι και οι διαιτητές μπορεί να κάνουν κάποια ανθρώπινα λάθη αλλά όταν «σφάζουν» την ομάδα αγανακτεί και σημειώνει: «Ευτυχώς που δεν είμαι Έφορος στον πάγκο…»
Στην παρατήρηση ότι τα μάτια του όπως και του Κανάρη βουρκώνουν όταν μιλά για την Ομόνοια είπε απλώς πως, «μεγαλώσαμε και λίγο και νιώθουμε έντονα γιατί παίξαμε για τόσα χρόνια. Η Ομόνοια μου έδωσε και πήρε από μένα και για να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα, να μας αγαπά και να μας εκτιμά ο κόσμος είναι γιατί παίξαμε σε αυτή την ομάδα. Κακά τα ψέματα. Προσφέραμε και εμείς ναι, αλλά η Ομόνοια μας πρόσφερε το όνομα και την πραγματική αξία που έχουμε.
Κλείνοντας ως Παλαίμαχος ευχαρίστησε τον υπέροχο κόσμο της των «πρασίνων» εκφράζοντας την πεποίθηση ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες.
Είπε ακόμα ότι θα χαμηλώσουν οι Προϋπολογισμοί του Σωματείου, κανένας δεν θα μείνει απλήρωτος και η ομάδα θα αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της.
Ανδρέας Κανάρης: Έπιναν μαζί τον καφέ τους…
Στους ίδιους ρυθμούς κύλησε και η συζήτηση με τον Ανδρέα Κανάρη. Οι δυο φίλοι όταν τους συναντήσαμε δεν έπιναν μόνο τον καφέ τους στα μαγαζί του Σωτήρη αλλά μιλούσαν για το επίμαχο θέμα. Την Ομόνοια!
Οπως μας εξιστόρησε ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, «η Ομόνοια είναι οικογένεια. Περισσότερες ώρες περνούσαμε στο γήπεδο παρά στο σπίτι μας».
Σε ό,τι αφορά την σκέψη να μην υπάρχει Ομόνοια, με αυστηρό τόνο μας απάντησε πως, «ούτε συζήτηση!»
«Αν συμβεί κάτι και χαθεί η Ομόνοια νομίζω ότι το ποδόσφαιρο της Κύπρου θα χάσει το 50% από το ενδιαφέρον του. Δεν μπορώ να φανταστώ πρωτάθλημα χωρίς Ομόνοια».
Έτσι γλύτωσε η φανέλα…
«Τελικός του 1982 στο παιχνίδι με τον Απόλλωνα. Το σκορ 4-1. Στο πρώτο παιχνίδι στη Λεμεσό ήταν 2-2 και στον επαναληπτικό κερδίσαμε. Στη Λεμεσό είχα χτυπήσει και νοσηλεύτηκα για μια νύχτα στο νοσοκομείο. Ημουν σε κατάσταση αφασίας και δεν ήταν σίγουρη η συμμετοχή μου στον επαναληπτικό. Τελικά το ξεπέρασα και έπαιξα στο παιχνίδι. Επειδή εκείνες τις εποχές δεν μας άφηνε ο κόσμος τίποτα πάνω μας από τον ενθουσιασμό του, είχαμε συμφωνήσει με το Μιχαλάκη τον Μαραντόνα ο οποίος ήταν όλη μέρα στο Σωματείο (έτσι ήταν το παρατσούκλι του) πως αν κερδίσουμε στο παιχνίδι να έρθει σε κάποια φάση να του δώσω την φανέλα για την δώσει στην γυναίκα μου που ήταν πάνω στην κερκίδα. Καθώς το παιχνίδι βρισκόταν σε εξέλιξη και ήθελε 2-3 λεπτά να τελειώσει τραυματίστηκα και βγήκα έξω πίσω από την εστία. Και τότε ο Μιχαλάκης που έμπαινε μέσα στο γήπεδο ήρθε και μου λέει, “ρε, δεν είναι ανάγκη να ξαναμπείς, βγάλε τη φανέλα. Την έβγαλα, την έβαλε μέσα στον κόρφο του και έτσι γλύτωσε η φανέλα και μας έμεινε».
«Δεν έχω τίποτε άλλο εκτός από τούτη την φανέλα, της οποίας η αξία της είναι συναισθηματική», υπογραμμίζει ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής ο οποίος έπαιξε μπάλα για δυο σχεδόν δεκαετίες στην Ομόνοια.
Σε εκείνο το παιχνίδι που «γλύτωσε» η φανέλα ο Ανδρέας Κανάρης είχε σκοράρει. Απ’ ότι θυμάται είχε βάλει το τέταρτο γκολ.
Στα χέρια του Αλέξη η φανέλα με το νούμερο 11
Την φανέλα με το νούμερο 11 την χάρισε στον γιο του Αλέξη. Τις προηγούμενες μέρες που τον ρώτησαν από την Ομόνοια αν είχε τίποτα να δώσει στην δημοπρασία θυμήθηκε όταν πήγε στο σπίτι την φανέλα. Η γυναίκα του, του είπε ξέχαστο. «Δεν είναι πλέον δική σου η φανέλα, πρέπει να ρωτήσεις τον Αλέξη και αν θέλει να την δώσεις».
Ο Αλέξης συμφώνησε. Και ας ήταν το μοναδικό ενθύμιο από την Ομόνοια, δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Ούτε παπούτσια, ούτε κάλτσες, τίποτα…
Ο Ανδρέας Κανάρης έχει βεβαίως τα έπαθλα του, το χρυσό παπούτσι και το χρυσό τριφύλλι που έχουν μόνο αυτός και ο Σωτήρης το οποίο είναι η μεγαλύτερη τιμητική διάκριση που μπορεί να δώσει η ομάδα.
«Οι στιγμές που ζήσαμε με την Ομόνοια είναι πολλές. Πρωταθλήματα, Κύπελλα, απογοητεύσεις. Εκείνες τις εποχές ο κόσμος ήταν πιο αγνός και οι πανηγυρισμοί δεν ήταν αυτοί που ζούμε σήμερα. Για παράδειγμα πηγαίναμε Παραλίμνι και όταν επιστρέφαμε ο κόσμος μέσα στα χωριά, σε περίμενε να περάσεις, να σε χειροκροτήσει. Πήγαμε στη Μόρφου, πήραμε το πρωτάθλημα και μας υποδέχτηκαν με μερσίνια μέσα στο δρόμο. Έγινε πανηγύρι που δεν γίνεται σήμερα, αφού τώρα μπορεί και σε ένα μπαράκι να πάς και οι αντίπαλοι να σου ρίξουν πέτρες.
Ωστόσο η κατάσταση και οι στιγμές που ζει σήμερα η Ομόνοια έφερε τον κόσμο, παλιούς και νέους κοντά».
Ο Ανδρέας Κανάρης προσθέτει ότι σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια θα ήταν αδιανόητο να μην είναι παρών και σημείωσε πως ο καθένας θα κάνει ό,τι μπορεί. Κάθε εισφορά είναι πολύτιμη γιατί πολλοί δίνουν από το υστέρημα τους, πρόσθεσε και τόνισε πως σε αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς.
Φανέλα για…πούλημα
Στη δημοπρασία που έγινε στο Gala Dinner η φανέλα του Ανδρέα Κανάρη πωλήθηκε για €11.000. Μας λέει πως κάποιοι συνάδελφοι τον παίρνουν τηλέφωνο και τον πειράζουν πως έχουν φανέλα για…πούλημα. Και αυτός τους απαντά χαριτολογώντας πως η αξία της φανέλας εκείνη την εποχή ήταν €2! Αλλά στην κυριολεξία για τον ίδιο είναι ανεκτίμητη γιατί είναι συναισθηματική.
«Δεν αντέχω να πηγαίνω πλέον στο γήπεδο»
Ο Ανδρέας Κανάρης μας αποκαλύπτει ότι δεν αντέχει πλέον να πηγαίνει στο γήπεδο. Όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά επειδή ακόμα και βλέποντας ένα παιχνίδι από την τηλεόραση νευριάζει. Παρακολουθεί όμως και τις ομάδες U 17-U15 και αγροτικό ποδόσφαιρο.
Μας λέει ακόμα πως πολλές φορές όταν παίζει η Ομόνοια φεύγει και πάει κάπου γιατί όταν μάθει ότι ηττήθηκε μπορεί να μην κοιμηθεί.
Ερωτηθείς από πότε νιώθει έτσι, αυτή την ένταση, είπε πως από τον καιρό που σταμάτησε το ποδόσφαιρο είναι χειρότερα. «Έχει φορές που αν με δεις πως αντιδρώ σε ένα παιχνίδι θα μείνει στο νου σου. Κάποια φορά χτύπησα την πόρτα και έφυγα. Μου φώναζαν που πας και τους είπα πάω μια βόλτα να μου περάσει».
Καταλήγοντας έστειλε και ο Κανάρης το δικό του μήνυμα στον κόσμο της Ομόνοιας. Όπως υπογράμμισε, πιστεύω ότι καμιάς άλλης ομάδας ο κόσμος της δεν μπορεί να κάνει αυτό που κάνουν οι Ομονοιάτες. Είναι εκπληκτικό αυτό που κάνει ο κόσμος!
Ράινερ Ράουφμαν: Έδωσε και πήρε πολλά…
Σχηματίζοντας τον αριθμό του τηλεφώνου του Ράινερ Ράουφμαν ακούσαμε τον γνώριμο ήχο του ύμνου της Ομόνοιας. Κάτι που μας επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά πως όντως, «είναι τρελός ο Γερμανός» αλλά ασφαλώς και την μεγάλη και αληθινή αγάπη του για την ομάδα.
Ολοι γνωρίζουμε τον Ράινερ Ράουφμαν. Ενας άνθρωπος που έπαιξε στην Ομόνοια για έξι χρόνια και έδωσε και αυτός κάθε ικμάδα του εαυτού του. Πήρε και αυτός όμως πολλά…Τιμήθηκε με το χρυσό παπούτσι (τέσσερα στο σύνολο) και έδωσε ένα από αυτά στην δημοπρασία για τη σωτηρία της ομάδας. Ηταν το πρώτο χρυσό παπούτσι που πήρε με την Ομόνοια το 2000-2001 που πήρε και το πρώτο Πρωτάθλημα.
«Αν δεν ήταν η Ομόνοια δεν θα ήμουν στη θέση να κρατήσω αυτό το χρυσό παπούτσι και ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω», μας λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο πρώην ποδοσφαιριστής των πρασίνων.
Αναφέροντας πως έχει κερδίσει τέσσερα συνολικά παπούτσια από την πορεία του στην Ομόνοια ομολογεί πως, «σίγουρα πονάς όταν τα δώσεις αλλά ένιωθα την υποχρέωση να το κάνω».
Προσθέτει ακόμα ότι η συγκίνηση του στη δημοπρασία ήταν γιατί βρισκόταν σε αυτή τη θέση να μπορεί να προσφέρει δηλαδή κάτι για την Ομόνοια και να δώσει κάτι πίσω από αυτά που πήρε τόσα χρόνια.
«Η Ομόνοια είναι θρησκεία»
Ακόμα και για ένα άνθρωπο που δεν είναι γέννημα-θρέμμα Ομονοιάτης-αυτό που λέμε από τα γεννοφάσκια του- η Ομόνοια είναι θρησκεία. Αυτό μας λέει και ο Ράινερ. Αυτό που βλέπει καθημερινά στις συγκεντρώσεις τον χαροποιεί και τον συγκινεί επίσης ενώ στην ερώτηση αν πηγαίνει ακόμα γήπεδο απαντά με ευθύτητα. «Σίγουρα. Είναι η ομάδα μας. Που να πάμε, αν δεν πάμε στο γήπεδο;». Ως Ομονοιάτης σημειώνει ότι λυπάται με τις ήττες της ομάδας και χαίρεται με τις νίκες
Λέγοντας πως μένει άφωνος από τον κόσμο που βλέπει στις συγκεντρώσεις, στέλνει το δικό του μήνυμα προς τον «πράσινο» λαό εκφράζοντας την ελπίδα να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια, να φθάσει μέχρι το τέλος και να σωθεί η ομάδα.
Αντρέας Κυπέρας: Ο άνθρωπος των αποδυτηρίων
Υπηρέτησε την Ομόνοια από δικό του πόστο για 18 ολόκληρα χρόνια. Από το 1992-2010 ακούραστα από τη θέση του φροντιστή ήταν ο άνθρωπος των αποδυτήριων, ο άνθρωπος των ποδοσφαιριστών. Αυτών που πολλούς είδε να μεγαλώνουν στην ομάδα άλλους να φεύγουν και άλλους να έρχονται.
Πρόκειται για τον Ανδρέα Κυπέρα ο οποίος όταν του έγινε πρόταση να πάει φροντιστής στην Ομόνοια άφησε χωρίς δεύτερη σκέψη το επάγγελμα του, το οποίο πήγαινε και καλά-και έμεινε εκεί για 18 χρόνια.
Σήμερα, δεν μπορεί να διανοηθεί να χαθεί η Ομόνοια. Και βάζει και αυτός το λιθαράκι του στην οικονομική εκστρατεία για διάσωση της Ομόνοιας. Τον συναντήσαμε στο σπίτι του. Μας υποδέχθηκε φορώντας τις αθλητικές του φόρμες της Ομόνοιας. Δίπλα του και η γυναίκα του και λίγο αργότερα ο εγγονός του.
Τον ρωτήσαμε πως βλέπει τα πράγματα σήμερα και μας απαντά ήρεμα και αργά. «Η Ομόνοια είναι η ομάδα μου. Την υπηρέτησα για 18 χρόνια χωρίς κανένα πρόβλημα. Έδωσα και εγώ την εισφορά μου γιατί έτσι ένιωθα. Για μένα η Ομόνοια είναι η θρησκεία μου πρώτα και μετά η οικογένεια».
«Η Ομόνοια θα σωθεί γιατί την αγαπά ο κόσμος»
Τον ρωτούμε αν διανοήθηκε ποτέ να μην υπάρχει Ομόνοια και μας απαντά, «ποτέ δεν διανοήθηκα αυτό το πράγμα». Εκφράζει ακόμα την πεποίθηση ότι η Ομόνοια θα σωθεί γιατί την αγαπά ο κόσμος.
Αναφέροντας μας τον τρόπο που εμπλέχθηκε στα της Ομόνοιας ξεκίνησε την εξιστόρηση του απλά και λιτά: «Ήμουν Ομονοιάτης από τον καιρό που ήμουν παιδί. Δούλεψα στον Ορφέα που το 1975-1985 και μετά έφυγα, πήγα το 1992 στην Ομόνοια. Μόλις μου είπαν, δεν έχασα καιρό και επειδή αγαπούσα την ομάδα και το Σωματείο είπα με την πρώτη ότι θα πάω αν και είχα δική μου δουλειά και έβγαζα λεφτά προτίμησα την Ομόνοια».
Εδώ έρχεται και η επιβεβαίωση της γυναίκας του η οποία αφήνει και η ίδια να φανεί η μεγάλη αγάπη της οικογένειας για την ομάδα των «πρασίνων».
Στο γήπεδο ο Ανδρέας Κυπέρας δεν πηγαίνει πλέον αν και όπως συμπληρώνει η γυναίκα του μετά που ξεπέρασε κάποια προβλήματα υγείας πήγαινε κάποτε στα επίσημα θεωρεία (boxes), ενώ στο ημίχρονο δεν άντεχε να μην κατέβει στα αποδυτήρια.
Σήμερα, πηγαίνει στην Ομόνοια Βορείου Πόλου και βλέπει τα ματς αλλά όπως μας παραδέχεται, «δεν τα ευχαριστιέσαι».
Λυπάται πολύ με τις ήττες της Ομόνοιας αν και σημειώνει ότι έχει ζήσει πολλά στην ομάδα αυτά τα 20 χρόνια.
Η απάντηση του στην ερώτηση, «αν σου έλεγαν να πάεις πίσω στα αποδυτήρια θα πήγαινες», είναι άμεση και κοφτή. «Θέλω. Να πάω πίσω στα αποδυτήρια είναι η δουλειά μου, μου αρέσει γι’ αυτό και πήγα όταν μου έγινε η πρόταση». Θυμάται πως τον καιρό που πήγε ήταν όλο Κύπριοι. Ο Ξιούρουππας, ο Ευαγόρας, ο Κάντηλος και άλλοι πολλοί παίκτες. Στη συνέχεια νεότερους όπως τον Κώστα Καϊάφα τον Άκη Ιωακείμ τον Ηλία τον Χαραλάμπους, το Στάθη Αλωνεύτη.
Προσθέτει ακόμα ότι η Ομόνοια είχε καλούς ποδοσφαιριστές και καλά παιδιά και λέει ότι χαίρεται γιατί τώρα πηγαίνει στους αγώνες των U17 που παίζει ο εγγονός του και χαίρεται που βλέπει τα παιδιά.
Σημειώνει ότι η οικογένεια του, ένας γιος και δυο κόρες μαζί με τα εγγόνια του είναι όλοι με την Ομόνοια και εκεί παρεμβαίνει και ο εγγονός του που τώρα είναι φαντάρος λέγοντας πως δεν πάει συχνά στο γήπεδο λόγω στρατού.
Το δικό του μήνυμα είναι πως όλοι μπορούν να βοηθήσουν ο καθένας όσο μπορεί. Η Ομόνοια έχει ανάγκη κάθε εισφορά και εκφράζει τη θέση ότι θα καταφέρει να λύσει τα προβλήματα της.
Δυναμική και η παρέμβαση της κυρίας Κυπέρα η οποία τονίζει πως ο κόσμος είναι αδύναμος οικονομικά αυτές τις εποχές και συμφωνούν και οι δυο πως αν δεν υπήρχε το πρόβλημα της κρίσης η Ομόνοια μέσα σε δυο εβδομάδες θα είχε κανονιστεί.
