Αυτό το κείμενο θα μπορούσε (και μάλλον θα έπρεπε) να γραφτεί οποιαδήποτε από τις προηγούμενες 4-5 εβδομάδες κατά τις οποίες η OMONOIA δεν απέδιδε στα δικά της ψηλά επίπεδα και πετούσε βαθμούς απέναντι σε χωριά.

Η νίκη επί του ΠΑΟΚ όμως, είναι αλήθεια πως εξασφαλίζει πως θα διαβαστεί με πιο καθαρό μυαλό και θα γίνει πιο κατανοητό. Γιατί το καθαρό μυαλό έλαμψε διά της απουσίας του καθ’όλη τη διάρκεια της περιόδου που προανέφερα στην εισαγωγή μου, με αποτέλεσμα (όπως συνηθίζουμε άλλωστε οι ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ) να χωριστούμε σε στρατόπεδα και κάποιοι να θέλουν ακόμα και να διαλυθεί η ομάδα που έγραψε ιστορία.

Στην βιολογία η εξέλιξη έρχεται πάντα μέσω μιας μακράς διαδικασίας. Στον Δαρβινισμό για παράδειγμα οι οργανισμοί δημιουργούνται και εξελίσσονται μέσω της φυσικής επιλογής μικρών κληρονομικών παραλλαγών και αυξάνουν την ικανότητα αυτών των οργανισμών να επιζήσουν, να ανταγωνιστούν και να αναπαραχθούν. Παρόμοια στο ποδόσφαιρο, κάθε αθλητής, προπονητής, οπαδός και γενικότερα σύλλογος, εξελίσσεται μέσω μιας διαδικασίας έκθεσης σε εμπειρίες που τους διδάσκουν πώς να αντιδρούν σε νέες καταστάσεις και τους επιτρέπουν να επιβιώσουν, να δυναμώσουν, να μεγαλώσουν. Να εξελιχθούν.

Η ΟΜΟΝΟΙΑ μετά από τόσα πέτρινα χρόνια, ζει φέτος τη καινούρια εμπειρία που τόσο επιζητούσε. Ζει την υπέροχη πραγματικότητα του να παίζεις σε ευρωπαϊκό όμιλο και να ανταγωνίζεσαι σπουδαίες ξένες ομάδες. Ταυτόχρονα, του να έχεις υποχρεώσεις Κυριακή-Πέμπτη και μάλιστα σε διοργανώσεις με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά: την Κυριακή καλείται να επιτεθεί απέναντι σε διπλές και τριπλές ζώνες άμυνας, την Πέμπτη, καλείται να παίξει πίσω από τη μπάλα, το παιχνίδι της υπομονής.

Μέσα από αυτό το ταξίδι είναι βέβαιο πως θα εξελιχθεί, καταλαβαίνει όμως από πρώτο χέρι πως το learning curve σε αυτή τη διαδικασία είναι απότομο και επίπονο. Έχει αναδείξει ξεκάθαρες αδυναμίες μας που είναι δύσκολο να αποδεχθούμε, αφού από το μεθύσι του «είμαστε η καλύτερη ομάδα, θα πάρουμε πρωτάθλημα και θα έρθουμε πρώτοι στον όμιλο, προσγειωθήκαμε απότομα στην πραγματικότητα του «έχουμε αδυναμίες, πρέπει να τις διαχειριστούμε». Και πρέπει να καταλάβουμε όλοι πως για να κερδίσουμε και να εξελιχθούμε, πρέπει να κάνουμε υπομονή, όχι να τα τινάξουμε όλα στον αέρα.

Η μέχρι στιγμής εμπειρία μας λοιπόν, έχει αναδείξει ξεκάθαρα ότι για την ώρα αδυνατούμε σαν οικοδόμημα να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα των δυο διοργανώσεων. Στα δικά μου μάτια, δεν είναι ευθύνη ενός, δεν είναι ευθύνη κανενός. Είναι φυσιολογική αδυναμία, αφού πρώτη φορά είμαστε σε αυτή τη κατάσταση. Στα δικά μου μάτια (και δεν διεκδικώ κανένα αλάθητο) είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι:

– Η ομάδα προγραμματισμού έχτισε το ρόστερ βασισμένη στο δεδομένο πως ΔΕΝ θα μπούμε όμιλους. Δεν κατάφερε να χτίσει ένα «υβριδικό» μοντέλο που να καλύπτει και τα δυο ενδεχόμενα.

– Το προπονητικό τιμ, δεν κατάφερε να ξεκαθαρίσει στο μυαλό της και να περάσει στους παίκτες της τις προτεραιότητες μας. Αποτέλεσμα οι μεγάλες αλλαγές στην εντεκάδα και η δυσκολία να βρούμε ρυθμό σε πολλά παιχνίδια.

– Μερικοί από τους ποδοσφαιριστές δυσκολεύονται στην απότομη αλλαγή τακτικής κάθε εβδομάδα. Δυσκολεύονται επίσης να ξεκαθαρίσουν στο μυαλό τους που είναι οι προτεραιότητες ενώ κάποιοι δείχνουν κουρασμένοι. Αποτέλεσμα οι επιπτώσεις στην ατομική απόδοση.

– Οι οπαδοί (τουλάχιστον μερίδα τους), αδυνατούν να καταλάβουν πως η είσοδος μας στους ομίλους πέρσι δεν ήταν η κορύφωση, το τέλος, αλλά η αρχή μιας διαδικασίας εξέλιξης. Αδυνατούν να κάνουν υπομονή, ψάχνουν «ευθύνες εδώ και τώρα» και δυστυχώς κάποιοι έχουν κοντή μνήμη και ξεχνάνε τα κακά που φέρνουν τα «στρατόπεδα».

Τα πιο πάνω δεν κάνουν ούτε την ομάδα προγραμματισμού, ούτε τον Μπερκ, ούτε τους παίκτες, ούτε τους οπαδούς κακούς. Μας κάνουν όλους, ένα οικοδόμημα σε εξέλιξη, ένα οικοδόμημα που μαθαίνει και βελτιώνεται. Η ομάδα προγραμματισμού είναι που έχτισε το ρόστερ που ήρθε πρώτο και μπήκε ομίλους, ο Μπερκ είναι ο προφέσορας που μας καθοδήγησε στις επιτυχίες, οι ποδοσφαιριστές είναι που με το ταλέντο ήταν πρωταθλητές πέρσι και μετά υπέταξαν θηρία για να μπούμε ομίλους, ο κόσμος είναι που στάθηκε δίπλα της στα δύσκολα και έκαψε τη Λευκωσία στα όμορφα. Δεν είναι κανείς μας κακός, απλά μαθαίνουμε. Πρέπει να κάνουμε υπομονή, ΑΛΛΑ πρέπει να διασφαλίσουμε πως από αυτή τη διαδικασία ΘΑ ΜΑΘΟΥΜΕ και ΘΑ ΕΞΕΛΙΧΘΟΥΜΕ. Ο κάθε ένας από το πόστο του.

Σιγά σιγά η Ευρώπη τελειώνει, με νίκη επί του Αποέλ η ΟΜΟΝΟΙΑ θα είναι σε θέση βολής για την πρώτη θέση, ενώ παίκτες και προπονητές θα έχουν πλέον ξεκάθαρο στόχο και προσανατολισμό. Ο Γεννάρης είναι κοντά, οπότε με 3 μεταγραφές, η ομάδα προγραμματισμού θα μπορέσει να καμουφλάρει τις αδυναμίες μας και να μας βάλει σε θέση οδηγού για το πρωτάθλημα. Γενικότερα, τα πάντα είναι στα χέρια μας, αρκεί και εμείς σαν οπαδοί να μάθαμε από το προηγούμενο επίπονο ταξίδι μας, αυτό των πέτρινων χρόνων, ότι η καταστροφολογία, το ράβε ξήλωνε, τα στρατόπεδα, μόνο κακό μπορούν να προκαλέσουν. Και επί μια δεκαετία, αποτελούσαν μόνιμο τροχοπέδι στην εξέλιξη ολόκληρου του οικοδομήματος. Αν θέλουμε η ΟΜΟΝΟΙΑ να μεγαλώσει, ήρθε η ώρα να καταλάβουμε πως αυτό θα γίνει μέσω της διαδικασίας και όχι από τη μια μέρα στην άλλη.

Υ.Γ. Είναι κάτι που δεν αντέχω να μην πω. Μια δεκαετία τώρα έζησα την ΟΜΟΝΟΙΑ μέσα, έξω εντός, εκτός και επί τα αυτά. Και μπορώ να πω με βεβαιότητα πως δεν υπάρχουν πιο επικίνδυνοι άνθρωποι από αυτούς που συνεχώς βάζουν το εγωισμό τους πάνω από το οικοδόμημα και προσπαθούν συνεχώς να «βγουν δικαιωμένοι». Κολλάνε σε μια ιδέα και αντίληψη από την αρχή της χρονιάς, αρνούνται να βγουν από το κουτί τους και να δεχθούν διαφορετικές απόψεις, υποσκάπτουν εργολαβικά ακόμα και στα καλά της ομάδας και περιμένουν στη γωνιά την αποτυχία για να πυροβολήσουν, για να «δικαιωθούν», να φωνάξουν «ΕΓΩ ΤΑ ΕΛΕΓΑ». Οι προθέσεις τους είναι προφανώς καλές και πηγάζουν από την αγάπη τους για την ΟΜΟΝΟΙΑ, τα αποτελέσματα που φέρνουν είναι πάντα καταστροφικά, από όποιο πόστο κι αν την υπηρετούν, είτε στο συμβούλιο, είτε σαν κομμάτι του προσωπικού, είτε σαν οπαδοί. Και όταν τους δίνεται βήμα, δυστυχώς μπορούν να κάνουν μεγάλη ζημιά. Κομμάτι της εξέλιξης είναι και η δική τους προσαρμογή και βελτίωση ή η αποβολή τους.

Γράφει: ο Απόμακρος