Η πάλε πότε κραταιά βασίλισσα του κυπριακού ποδοσφαίρου βρίσκεται στον αναπνευστήρα. Αν δεν αλλάξουν καταστάσεις, μα κυρίως η νοοτρπία, θα πεθάνει. Αν δεν παρουσιαστεί ΑΜΕΣΑ συγκεκριμένο πλάνο για διέξοδο από την κρίση, η ΑΕΚοποίηση θα περάσει το κατώφλι. Αν δεν βγουν ηγέτες μπροστά, να καταθέσουν όραμα και στρατηγική, να εμπνεύσουν αλλά και να ακούσουν τους φιλάθλους, ο κατήφορος δεν θα έχει τελειωμό. Αυτά για τα διοικητικά. Ξεκίνησα με αυτά επειδή είναι αλληλένδετα με τα αγωνιστικά.
Θα επικεντρωθώ στα αγωνιστικά: Θα είμαι συγκεκριμένος. Να ξεκαθαρίσω πως καμία εμπάθεια δεν έχω με οποιονδήποτε από τους πιο κάτω. Ούτε τους θεωρώ υπεύθυνους. Τόσο ξέρουν, τόσο παίζουν. Στο κάτω-κάτω, σε οποιονδήποτε μέτριο ποδοσφαιριστή πρότειναν τη φανέλα της Ομόνοιας, ΝΑΙ θα απαντούσε.
Ξεκινάμε:
Ρασίντ Αλαμπί: Ειλικρινά, τι άλλο πρέπει να πούμε πλέον για τον συγκεκριμένο; Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβετε ότι είναι κατώτερος των περιστάσεων; Ότι δεν κάνει για μια ομάδα με προσδοκίες, όνειρα και πρωταγωνιστικούς στόχους; Δεν βλέπετε ότι δεν ξέρει να πασάρει αλλά ούτε και να σταθεί μέσα στο γήπεδο; Ότι είναι μια ωρολογιακή βόμβα που μπορεί να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, απ’ εκεί που κανείς δεν το περιμένει; Πόσα παραδείγματα να αναφέρω; Τις αμέτρητες περιπτώσεις πέρυσι και φέτος που βρήκε αέρα; Την ασσίστ στον Κόντη στο Σουπερ Καπ; Τα σημερινά; Χωρίς να αφήνω αιχμές… όποιος προπονητής και να έρθει τον έχει στην εντεκάδα ! Βρε μπας και βλέπουν κάτι στις προπονήσεις που δεν βλέπουμε εμείς στα παιγνίδια; Επειδή τα σαββατοκύριακα βλέπουμε έναν σέντερ-μπακ κάτω του μετρίου. Κάμνει 2-3 καλές εμφανίσεις το χρόνο, θολώνει τα νερά, ικανοποιεί κάποιους Losers νεο-Ομονοίατες… μέχρι την επόμενη έκρηξη. ΔΕΝ ΚΑΜΝΕΙ, ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΤΟ. Και τονίζω ότι δεν μου φταίει ο ίδιος. Τόσον σκαμπάζει ο άνθρωπος.
Σκαραμοτσίνο: Αν ήμασταν στη γειτονιά και εχωριζούμασταν να παίξουμεν μάππα, σίουρα θα ήταν πάντα ο τελευταίος που θα εθκιαλέαμεν. Με διαφορά ο πιο αδύναμος κρίκος. Ο χειρότερος αριστερός μπακ του πρωταθλήματος και από τους χειρότερους στην ιστορία της Ομόνοιας. Φτάσαμε στο σημείο να παρακαλούμε να επανέλθει μια άλλη μετριότητα, ο Μαρκάσα, σάμπως και πρόκειται για τον Ρομπέρτο Κάρλος !
Τερματοφύλακες: Δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη. Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος. Ένα σωστό και τρία λάθη. Όταν είσαι τερματοφύλακας τα πράματα κρέμονται από μια κλωστή. Σε καμία περίπτωση δεν απέδειξαν ότι είναι καλύτεροι από τον καλό Γιωργαλλίδη. Ο οποίος όσες αδυναμίες και να είχε, όσα λάθη και να έκανε στην Ευρώπη, ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη. Πού θέλω να καταλήξω; Όχι στο ότι ο Γιωργαλλίδης πρέπει να είναι ο βασικός πορτιέρο της Ομόνοιας. Αλλά στο ότι οι μεταγγραφές γίνονται για να βελτιωθεί η ομάδα και να ανεβεί επίπεδο ! Όχι για να παραμείνει στο ίδιο ή να πάει πιο χαμηλά.
Το ίδιο ισχύει και για άλλους παίκτες. Ο Σοάρες δεν είναι καλύτερος από τον Σάλατιτς. Ο Αντράντε είναι μονίμως τραυματίας. Ο Παβίσεβιτς έφυγε, ο Ζοάο Άλβες δεν έδειξε κάτι μέχρι στιγμής.
Ο Χριστοφή είναι ο ορισμός της στασιμότητας. Παρουσιάζεται βελτιωμένος τα τελευταία ματς, αλλά η συνολική εικόνα, από τη μέρα που ήρθε δηλαδή, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί το ποσό που ξοδέψαμε για να τον αποκτήσουμε. Μπορεί στα highlights των δελτίων ειδήσεων να βρίσκεται μέσα στις φάσεις, αλλά τι γίνεται στα υπόλοιπα 85 λεπτά: Πόσες φορές χάνει την μπάλα; Πόσες λανθασμένες μεταβιβάσεις κάνει; Πόσες φορές του φεύγει το κοντρόλ τρία μέτρα; Μα ακριβώς εδώ είναι η διαφορά που μας χωρίζει από το ένα βήμα παραπάνω στην Ευρώπη (και πλέον και στην Κύπρο). Αυτή η στασιμότητα. Όταν ήρθε έκανε μια εξαιρετική πρώτη χρονιά, σκόραρε 10 γκολ και έκτοτε πάει πίσω πίσω. Θα μου πείτε: Βρέθηκε κάποιος να τον δουλέψει;
Για τον Αβραάμ, πάνω-κάτω τα ίδια ισχύουν. Για τον Άλβες τι να πω; Κινητό νεκροταφείο. Άφησε και αυτός την τελευταία του πνοή στην Ομόνοια του 2000.
Κλείνω με την χορκατόμαππα του Φρέντι. Το πάθος και η διάθεσή του είναι στα συν, αλλά αυτά δεν είναι αρκετά. Εντυπώσεις και χειροκροτήματα κερδίζουν, τίτλους όχι. Δεν αρκεί να πρεσάρεις και να πέφτεις τάκλιγκ όπου να ‘ναι. Δεν παίζεται έτσι το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Σε κάποιες γειτονιές, ή στις μικρομεσαίες ομάδες (Δόξα, ΕΝΠ) ίσως. Και πλέον, ένας επιθετικός που δεν μπορεί να παίξει back-pass με τη μία, να κάνει καλό κοντρόλ και κυρίως να τελειώσει τις πιο εύκολες φάσεις…δεν μπορεί να φορεί το νούμερο 9 της Ομόνοιας.
Κύριοι της διοίκησης πρέπει να βγείτε μπροστά. Να εξηγήσετε του κόσμου με λεπτομέρεια. Μόνο έτσι θα τον κρατήσετε κοντά. Να του πείτε, ποιοι έκαναν τα λάθη, πώς θα αποδοθούν ευθύνες και ποιο είναι το σχέδιο για να επανέλθουμε τα επόμενα χρόνια στην κορυφή. Δώστε του να καταλάβει ότι ο λόγος που τα λάθη δεν θα επαναληφθούν (όπως επαναλαμβάνονται τα τελευταία χρόνια), είναι επειδή τα εντοπίσατε. Φτάνει πια με τα νερόβραστα μισόλογα.
Η χρονιά χάθηκε εδώ και κάτι βδομάδες. Αν μη τι άλλο, αξιοποιείστε αυτή τη χρονιά για να διορθώσετε τα κακώς έχοντα και να θέσετε τις υγιείς βάσεις για τα επόμενα χρόνια.
Για να αλλάξει επιτέλους πορεία η ομάδα.
