Είναι αρκετά 6 επίσημα παιγνίδια για να κρίνουν το έργο του Νταμπίζα και το τι μπορεί να αποφέρει στην Ομόνοια το πρότζεκτ το οποίο οραματίστηκε και άρχισε να εφαρμόζει; Ρεαλιστικά η απάντηση είναι όχι. Αλλα…
Ο κάθε εργοδοτούμενος χρειάζεται ένα εύλογο χρονικό διάστημα προσαρμογής στο νέο του χώρο. Όποιος έχει αρχίσει μια νέα δουλειά κι ακόμη περισσότερο όποιος έχει μετακομίσει σε νέα χώρα για να αρχίσει την καριέρα του, το γνωρίζει αυτό πολύ καλά όπως και τις δυσκολίες του νέου ξεκινήματος.
Όταν αναλαμβάνεις όμως μια θέση ψηλού ρίσκου (βλέπε κάθε θέση σε μια περιμετρική οργανική απόσταση του ενός ατόμου από τον πάγκο της Ομόνοιας) μπορεί και να ισχύσει το είτε κολυμπάς, είτε βουλιάζεις. Αν αυτό θα ισχύσει για τον Νίκο Νταμπιζα, τον Τζον Κάρβερ και το πρότζεκτ που θέλουν να εφαρμόσουν θα το μάθουμε σχετικά νωρίς.
Η δυστυχία για τους δύο, είναι ότι ο χρόνος για υπομονή δεν υπάρχει στην Ομόνοια. Οι αποτυχίες και η πίεση είναι συσσωρευμένες εδώ και χρόνια και μοιραία θα βρίσκονται στο επίκεντρο της κριτικής σε κάθε στραβή και κυρίως ενόσω η ομάδα αποδίδει τόσο κακό ποδόσφαιρο. Άρα είτε η ομάδα βελτιώνεται μέσω μεταγραφών/αποδεσμεύσεων/προπονήσεων/τακτικής, είτε πολύ σύντομα θα αμφισβητηθεί και ο δικός τους ρόλος στην Ομόνοια.
Προφανώς και υπάρχει ήδη μια καταγεγραμμένη και πολυδιάστατη αποτυχία. Η χρονιά έχει ήδη ξεκινήσει, το ρόστερ είναι κατά το μεγαλύτερο του μέρος συμπληρωμένο και χωρίς μεγάλο περιθώριο αλλαγών, η ομάδα απογοήτευσε στην Ευρώπη και ξεκίνησε στραβά το πρωτάθλημα. Και το πιο σημαντικό; Σου βγαίνουν τα μάτια να την βλέπεις, για όσους αντέχουν να την βλέπουν δηλαδή, γιατί έχουμε καταγράψει αρνητικό ρεκόρ εισιτηρίων διαρκείας στη δεκαετία και τα μηνύματα του κόσμου δεν είναι ελπιδοφόρα για μαζικές παρουσίες στο ΓΣΠ αυτή τη σεζόν.
Με αυτά τα δεδομένα υπόψη, μπορεί κανείς πραγματικά να αδικήσει την κριτική που εκτοξεύεται από πάσα κατεύθυνση προς τους δύο καραβοκύρηδες της ποδοσφαιρικής Ομόνοιας;
Πραγματικά όχι. Ακόμη και οι πιο ελαστικοί και ανεκτικοί Ομονοιάτες που αναγνωρίζουν ότι η Ομόνοια χρειάζεται χρόνο για να γίνει ομάδα, αδυνατούν να επιχειρηματολογήσουν κατά των επικρητών της ομάδας.
Ίσως όμως καλό να είναι να μην ξεχνάμε ότι το πρότζεκτ αυτό και πολύ περισσότερο ο Νταμπίζας και το πλάνο του, υπερψηφίστηκε από τους 11 των 15 υφιστάμενων μελών του ΔΣ, όντας μέλη του “απερχόμενου ΔΣ υπό τον Δώρο Σεραφείμ”. Η ευθύνη κατά την άποψη μας βαραίνει πρωτίστως την Διοίκηση η οποία αδυνατεί να συνειδητοποιήσει πως το μοντέλο του ΤΔ δεν σημαίνει δίνω “λευκή επιταγή” και μετά κρίνω εκ του ασφαλούς. Τουναντίον οφείλω καθημερινά να φροντίζω ο ΤΔ να έχει ο,τι χρειάζεται για να πετύχει στο έργο του.
Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου στο kifines.com.
