Η Greenιάρα… «γκρινιάζει» με την πέννα της συχνά πυκνά σχολιάζοντας τα τεκταινόμενα στην ομάδα.

Ακολουθεί το κείμενο:

«Δεν εμπιστεύεσαι αυτούς που έστησαν την περυσινή ομάδα;», με «μάλωσε» ένας φίλος με τον οποίο μοιραζόμουν τους προβληματισμούς μου για την καθυστέρηση στην απόκτηση επιθετικού, για την απουσία άλλου δημιουργικού μέσου από το ρόστερ πέραν του Γιόρντι Γκόμες, καθώς για την έκβαση της υπόθεσης Ουζόχο.

Η αλήθεια είναι ότι προφανώς και εμπιστεύομαι, σέβομαι και εξακολουθώ να θαυμάζω το σύνολο που δημιούργησαν Χένινγκ Μπεργκ, Νεόφυτος Λάρκου, Σίμος Ταραπουλούζης με την οικονομική στήριξη του Σταύρου Παπασταύρου. Και για τους παίκτες που έφεραν και για τα ταλεντάκια που αξιοποιεί ο κ. Μπεργκ προς τιμήν του από τις ακαδημίες. Στο ποδόσφαιρο, όμως, οι εξετάσεις δίνονται κάθε χρόνο. Κάπως έτσι ο Μουρίνιο από Special One, κοροϊδευτικά πλέον αποκαλείται Special Once. Η ΟΜΟΝΟΙΑ δίνει εξετάσεις σε ένα μήνα ακριβώς. Σε περίπτωση αποτυχίας στην Ευρώπη, έστω και αν υπάρχει το ελαφρυντικό των μονών παιχνιδιών, η πίεση θα είναι αφόρητη. Αλλά αυτό θέλω να πιστεύω το γνωρίζουν καλύτερα από μένα αυτοί που διαχειρίζονται τις τύχες της ομάδας.

Η ΟΜΟΝΟΙΑ μπήκε στη φετινή μεταγραφική περίοδο με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια η ομάδα δεν χρειαζόταν δραστικές αλλαγές στο ρόστερ της, παρά μόνο μερικές προσθήκες για να διεκδικήσει με αξιώσεις την είσοδό της στους ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Παράλληλα η ομάδα έχει υγεία στα οικονομικά της, διοικητική σταθερότητα, καλό προπονητή, αθλητικό διευθυντή που γνωρίζει ακριβώς την ομάδα και τις ανάγκες της. Από εκεί και πέρα όμως δεν μπορεί παρά να προβληματίζει τον κάθε υγιώς σκεπτόμενο Ομονοιάτη το γεγονός ότι γνωρίζαμε από τον Ιανουάριο ότι δεν θα συνεχίζαμε με τον Μίκου, ότι είχαμε σοβαρό πρόβλημα στο εύκολο γκολ και παρόλα αυτά φθάσαμε σήμερα στο σημείο να βρισκόμαστε σε χρονική απόσταση ενός μήνα από το πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι χωρίς ακόμη να έχουμε κλείσει τη σημαντικότερη εκκρεμότητα. Αυτήν της απόκτησης επιθετικού που θα κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη στο πρωτάθλημα και κυρίως που θα κάνει τη διαφορά στην Ευρώπη.

Δεν μπορεί επίσης να μην προβληματίζει το κάθε υγιώς σκεπτόμενο Ομονοιάτη το γεγονός ότι δεν έγινε τίποτα μέχρι στιγμής για να ενισχυθεί το κέντρο, τη στιγμή που πέρυσι η ομάδα είχε σοβαρά προβλήματα όποτε χρειαζόταν να απουσιάσει ένας εκ των δύο Γκόμες, οι οποίοι σημειώνω είναι φέτος κατά ένα χρόνο μεγαλύτεροι.

Μπορεί πέρυσι η ΟΜΟΝΟΙΑ να είχε την πολυτέλεια να περιμένει για κάτι καλό μέχρι τέλους γιατί οι εξετάσεις της ήταν τον Μάιο. Φέτος δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια. Οι εξετάσεις είναι σε ένα μήνα ακριβώς και η αποτυχία πολύ απλά απαγορεύεται.

Σαν κερασάκι ήρθε να προστεθεί στις καθυστερήσεις και στην αγωνία που δημιουργούν η υπόθεση Ουζόχο. Το πού πήγαινε το πράγμα φαινόταν εδώ και βδομάδες. Δυστυχώς, αποτύχαμε. Λανθασμένοι χειρισμοί και επί της ουσίας και σε επίπεδο επικοινωνιακής διαχείρισης, εμπιστοσύνη σε λάθος ανθρώπους και μία ανεξήγητη αλαζονική προσέγγιση ότι περίπου οι απέναντι ξόφλησαν ήταν τα στοιχεία που έδωσαν την ευκαιρία στον Μανιταρά να πετύχει μία τεράστια επικοινωνιακή νίκη, προκαλώντας μεγάλη αναστάτωση σε όλο το πράσινο οικοδόμημα. Λάθη θα γίνονται πάντα. Το στοίχημα είναι να τα αναγνωρίζεις και να μαθαίνεις από αυτά. Και το θέμα Ακιντόλα, το οποίος κακώς επιστρέψαμε να τραβήξει τόσο μακριά πιστεύοντας ίσως ότι είμαστε υπερδύναμη που δεν μπορεί να απειληθεί από κανέναν άλλον στο κυπριακό παζάρι, βάζει πρόσθετη πίεση.

Λέγοντας αυτά, δεν υπονοώ σε καμία περίπτωση ότι ο Παπασταύρου πρέπει να βάζει το χέρι στην τσέπη βαθιά χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες για οποιονδήποτε παίκτη. Κανένας ποδοσφαιριστής δεν είναι πιο σημαντικός από την υγεία και την ύπαρξη της ομάδας. Η εμπειρία με τον Μιλτιάδη Νεοφύτου και το πού μας οδήγησαν οι αλόγιστες σπατάλες είναι πρόσφατη. Το ζητούμενο τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι σωστή αξιολόγηση του μεγέθους της ήττας με Ουζόχο, σωστή διαχείριση, ψυχραιμία και αποφασιστικότητα.